หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 595

แซคคารี่ยังคงอธิบายต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“เธอเป็นอดีตนายหญิงที่มาจากตระกูลชิค มีอำนาจอิทธิพลล้นหลาม มีเพียงพ่อของเธอเท่านั้นที่มีอำนาจเหนือกว่าท่าน ทว่าท่านกลับมักมาก ท่านต้องการความรักจากพ่อของเธอ! ถึงอย่างนั้น พ่อของเธอก็มีภรรยาอยู่แล้วมากมาย เขามีลูกชายอยู่ก่อนแล้วถึงสามคน”

“ในทุก ๆ วันที่ผ่านพ้นไป ความแค้นในใจของท่านก็เริ่มเพิ่มมากขึ้น ความรู้สึกสูงศักดิ์ของท่าน ทำให้ท่านออกห่างจากพ่อของเธอ และท่านก็อยู่คนเดียวมาตั้งแต่นั้น! บางทีความคิดของท่านอาจค่อย ๆ เปลี่ยนไปในระหว่างที่ท่านใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ท่านต้องการจะแก้แค้นพ่อของเธอ ดังนั้นท่านจึงไปพัวพันกับบอดี้การ์ดของตัวเอง มันไม่ใช่แค่บอดี้การ์ดคนเดียว แต่เป็นทั้งหมดที่คอยปกป้องท่าน!”

ถ้าอย่างนั้น ใครคือพ่อของแซคคารี่กันล่ะ?!

แซคคารี่นิ่งไปและกุมมือฉันไว้ เสียงของเขานั้นเยือกเย็น แต่สงบนิ่ง “ในตอนนั้นท่านมีบอดี้การ์ดอยู่สิบสี่คน ไม่มีใครกล้าที่จะขัดขืนท่าน ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นคนสวยและเปี่ยมไปด้วยอำนาจ เป็นเรื่องธรรมดาที่คงไม่มีใครต่อต้านท่าน”

ฉันเม้มปากแน่น ก่อนแซคคารี่จะพูดต่อด้วยรอยยิ้มที่เย้ยหยัน “พ่อผู้ให้กำเนิดฉันบางทีอาจจะเป็นหนึ่งในสิบสี่บอดี้การ์ดนั่น หรืออาจจะเป็นชายคนอื่นก็ได้ มันไม่มีทางสืบหาได้เลย แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอก!”

แซคคารี่สูดหายใจเข้าและพูดต่อ “ฉันก็เข้าใจท่าน หากท่านจะไม่ยอมรับฉัน สำหรับฉัน ท่านใช้ชีวิตอย่างน่าเวทนา”

ฉันกุมมือเขาไว้แน่น และพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ความรักของแม่คุณนั้นมันลึกซึ้งมาก เธอคิดว่าพ่อของฉันนั้นมีภรรยาหลายคน บางทีที่เธอย้ายไปอยู่คนเดียว ก็เพื่อแสร้งว่าเธอไม่รับรู้ถึงการมีภรรยาหลายคนของเขา ทว่า เธอไม่เคยคาดคิดว่าพ่อของฉันจะตกหลุมรักแม่ของฉัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงเกลียดเขามาตลอด แม้กระทั่งช่วงเวลาก่อนที่พ่อของฉันจะจากไป เธอก็เข้าไปในห้องเขาและถกเถียงกัน เธอไม่มีทางยอมรับฉันจากก้นบึ้งของหัวใจเธอ ไม่มีทาง!”

พ่อของฉันรักแม่ของฉัน และลูกชายของเธอก็รักลูกสาวของพวกเขา เธอไม่มีทางเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้เลย!

ในช่วงเวลาตลอดชีวิต ตราบใดที่เธอยังมีชีวิตอยู่ แม้ว่าเธอจะต้องใช้ชีวิตของเธอเองเพื่อข่มขู่ เธอก็ไม่มีวันอยากเห็นแซคคารี่กับฉันแต่งงานกัน!

เธอนั้นเข้มแข็งแต่การแก้ปัญหาที่โหดร้ายของเธอ ทำให้แซคคารี่ต้องเสียแม่ไป!

มันเป็นคำเตือนที่สำคัญกับแซคคารี่!

แน่นอนว่าชายผู้นี้นั้นหวาดกลัว!

เขาไม่เคยพูดถึงการแต่งงานกับฉันอีกเลยตั้งแต่ตอนนั้น!

ถึงอย่างนั้น ฉันก็เข้าใจในเหตุการณ์ที่เขาเผชิญอยู่!

แต่ว่าฉันจะต้องใช้ชีวิตที่เหลือกับแซคคารี่ไปเช่นนี้งั้นเหรอ?

เราทำได้แค่หมั้นกันไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ?

เธออายุเพียงยี่สิบปี ยังเด็กอยู่เลย

ตอนที่ฉันแต่งงานกับดิกสัน ฉันก็มีอายุเพียงยี่สิบปีเช่นกัน!

ฉันถามเธอ “เธอไม่ได้เรียนหนังสือแล้วเหรอ?”

“ฉันยังอยู่ปีสองค่ะ แต่ตอนนี้พักการเรียนไว้อยู่! ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะกลับไปมหาวิทยาลัย ฉันจะกลับไปเรียน ตอนที่ฉันสนุกมากพอแล้ว แต่ว่ามันก็ไม่ได้สำคัญว่าฉันจะเรียนหรือไม่ ฉันมีเงินใช้ไม่เคยขาด! ฉันรู้สึกสบายใจมากเลยที่ได้อยู่ที่นี่!”

ฉันพูดซ้ำ “เธอนี่ร่ำรวยจริง ๆ!”

“อืม ฉันมาจากเมืองหลวงค่ะ รัฐบาลเรียกคืนบ้านไปสองหลัง และให้บ้านเรามากกว่าสิบหลังเป็นการตอบแทน ฉันเลยขายบ้านทั้งหมดนั่น และมาใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองอู๋!”

เธอมองฉันด้วยรอยยิ้มที่สดใส เผยให้เห็นเขี้ยวที่น่ารักทั้งสองของเธอ เธอนิ่งไปสักครู่ ก่อนเสริมขึ้น “ฉันรักเมืองอู๋เพราะฝนมักตกเป็นประจำ ฉันรักอากาศชื้นที่นี่ และเมืองนี้ก็มีเมฆปกคลุมตลอดเวลา ตอนที่ฉันอยู่ในร้าน ฉันก็มีความสุขที่ได้มองการจราจรที่วุ่นวายด้านนอก!”

แอนนีโมนีช่างเป็นผู้หญิงที่มีความสุขได้ง่ายดาย