หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 660

โจชัวร์เป็นคนช่างพูด เขามักจะพูดในสิ่งที่ไม่ควร และยังพยายามข้ามขีดจำกัดของตัวเอง ในที่สุดเขาก็ได้รับข้อความจากแซคคารี่

“กลับไปที่สำนักงานใหญ่และรับบทลงโทษของนายซะ”

ฉันหัวเราะและพูดกับตัวเอง “สมน้ำหน้า!”

...

ผ่านไป 30 นาที กว่าที่แซคคารี่จะได้พบชาร์ลส เขานั่งอยู่บนม้านั่งใจกลางเมือง ไอร์แลนด์นั้นเหน็บหนาวในเฉพาะช่วงเดือนมีนาคมและเมษายน ชาร์ลสนั่งงอตัวอยู่บนเก้าอี้ราวกับคนไร้บ้าน

แซคคารี่นั่งลงข้างเขาและเอ่ยถาม “มีเรื่องอะไร?”

พวกเขาเป็นอริที่ต่อสู้กันเพื่ออาณาเขตในยุโรปมาตลอด แต่ว่าพวกเขาก็เข้าอกเข้าใจกันในฐานะคู่แข่ง แม้พวกเขาจะต่อสู้กัน แต่ทั้งคู่ก็ทำงานร่วมกันหลายปีมานี้ พวกเขาได้สร้างความสัมพันธ์ขึ้น มันคงไม่ผิดอะไรที่จะบอกว่าพวกเขาคือเพื่อนกัน!

ชาร์ลสเอ่ยขึ้นพร้อมความเศร้าภายในใจ “ผู้หญิงของฉันเพิ่งจะกลายไปเป็นภรรยาของคนอื่น นายคิดว่าฉันจะแก้ปัญหานี้ยังไงดี?”

แซคคารี่นิ่งเงียบ เขาไม่เคยปลอบใครมาก่อนนอกจากแคโรไลน์ และไม่เห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องให้คำปรึกษากับใครด้วย ถึงอย่างนั้นเขาก็เข้าใจความรู้สึกของชาร์ลส เขาไม่กล้าแม้จะจินตนาการถึงความรู้สึกสูญเสียนั่น!

“แซคคารี่ สำหรับผู้ชายอย่างพวกเรา ทำไมเราถึงไม่เคยได้ในสิ่งที่ต้องการเลย? ฉัน... มันเป็นความผิดฉันเองที่ไม่จัดการเรื่องของมีอาให้ดี ฉันคิดว่าฉันยังคงมีเวลาแก้ไขมัน แต่เพียงไม่กี่วันโลกทั้งใบก็เปลี่ยนไป! มันแสดงให้เห็นจริง ๆ ว่าไม่มีใครรอใครไปได้ตลอด”

แซคคารี่ตอบ “แล้วตอนนี้นายเป็นยังไงบ้าง?”

ชาร์ลสแหงนมองไปบนท้องฟ้าด้วยความรู้สึกแห่งการสูญเสีย เขาเอ่ย “ฉันก็ไม่แน่ใจ ในมุมของสตีเฟน... แม้เขาจะไม่มีปฏิสัมพันธ์กับโลกภายนอก เขาเป็นคนที่เข้าไม่ถึง ไม่มีใครสามารถกำจัดเขาได้อย่างง่ายดาย”

อยู่ ๆ เขาก็นิ่งไป และสบตาแซคคารี่ด้วยแววตาที่แผดเผา

แซคคารี่รู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร พวกเขาทั้งคู่อยู่ในจุดสูงสุดของโลกใบนี้ หากร่วมมือกัน พวกเขาสามารถกำจัดสตีเฟนได้อย่างแน่นอน

ทว่าทำไมเขาต้องช่วยชาร์ลสด้วยล่ะ?!

ท้ายที่สุดแล้ว ผู้หญิงของเขาก็เป็นเพื่อนสนิทของซัมเมอร์ เขาอยู่ข้างซัมเมอร์มากกว่าที่จะอยู่ข้างชาร์ลส ชายที่ทำร้ายเธออย่าสาหัส

แซคคารี่ไม่มีทางตกลงจะช่วยเหลือชาร์ลสกำจัดสตีเฟน แซคคารี่สามารถตัดสินความรุนแรงของปัญหานี้ได้ด้วยตัวเอง

เสียงทุ้มเอ่ยอย่างชัดเจน “เบลจะต้องโกรธฉันแน่ ๆ “

ด้วยคำพูดนั้น ทำให้ชาร์ลสพูดไม่ออก

แซคคารี่ถามเขาพร้อมขมวดคิ้ว “นายไม่กลัวว่าจะทำให้ซัมเมอร์เสียใจเหรอ หากจะไปเล่นงานสตีเฟนแบบนั้น?”

ชาร์ลสหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋า และพ่นควันออกมา เขาพูดขึ้น “ฉันไม่เหมือนนาย นายไม่ต้องการทำร้ายคนรัก และยอมเสียเธอไปมากกว่าจะทำอะไรแบบนั้น! แต่ว่า ฉันต่างออกไป! ฉันจะทำลายมันหากฉันไม่ได้มันมา! แซคคารี่ ฉันไม่ใช่ดิกสันนะ”

ในจุดนั้น แซคคารี่รู้ว่าไม่ควรต่อบทสนทนาอีก เขาลุกขึ้นและเรียกแท็กซี่กลับไปที่กระท่อม

เมื่อเขาลงมาจากรถ บลูสันก็มายืนรอเขาอยู่ที่ประตูก่อนแล้ว เขารีบเงยหน้ามอง และเห็นว่าบลูสันยังคงสวมใส่เสื้อคลุมประจำชาติที่ดูยุ่งยากนั่นอยู่ เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว และพึมพำด้วยความรังเกียจ “ยังวางท่าไม่เปลี่ยนเลยนะ”

บลูสันยิ้มอย่างมีเสน่ห์และเอ่ยปาก “ไม่เหมือนกับคุณหรอก ไป ๆ มา ๆ ทั้งวันท่ามกลางสายลมและสายฝน ผมเพียงแค่อยู่ในสนามนี้ และมีความสุขกับชีวิต สิ่งที่ผมใส่มันไม่สำคัญหรอก หรือจะเป็นเพราะคุณอิจฉา?”

แซคคารี่ที่ยืนอยู่ข้างหน้ารถเอ่ยเตือนเขา “นายทำให้ชาร์ลสหมดความอดทน”

บลูสันถามอย่างใจเย็น “เป็นเพราะซัมเมอร์งั้นเหรอ?”

บลูสันไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลยสักนิด ดูเหมือนเขาจะนึกอะไรขึ้นได้จึงเอ่ยออกมา “เราเคยเจอกันแค่เพียงครั้งเดียว และไม่ได้พูดคุยกันเลย ห่างเหินซะยิ่งกว่าคนแปลกหน้าเสียอีก อย่างไรก็ตาม เป็นเพราะภรรยาของผมเป็นเพื่อนสนิทกับผู้หญิงของคุณ พวกเราเลยเกี่ยวดองกันไปโดยปริยาย สำหรับผมมันยากนิดหน่อยที่จะทำตัวให้คุ้นชินกับความสัมพันธ์เช่นนี้ ในอนาคตหากมีเวลา ไว้เรามาพูดคุยกันให้มากกว่านี้นะครับ”

แซคคารี่พูดอย่างเรียบเฉย “นายรู้เรื่องเครือญาติดีเลยนี่”

บลูสันหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาเอ่ย “ผมไม่ต้องการจะมีความสัมพันธ์ใด ๆ กับคุณ หรือชื่นชมในตัวคุณเลย แต่ว่าผมไม่มีทางเลือก ในเมื่อผู้หญิงของเราทั้งคู่สนิทกันมากขนาดนั้น”

“เมื่อไม่นานมานี้ ชาร์ลสประกาศว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขา”

แซคคารี่จงใจพูดเช่นนั้นเพื่อทิ่มแทงบลูสัน

หิมะยังคงตกโปรยปรายและปกคลุมไปทั่วร่างแซคคารี่ เสียงของบลูสันลอยผ่านหิมะที่ร่วงโรยไปเข้าหูแซคคารี่ น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เขากล่าว “มันสำคัญด้วยเหรอ? ทำไมไม่ให้ผมแสดงทะเบียนสมรสให้คุณดูไปเลยล่ะ? เมื่อพูดถึงเรื่องการแต่งงาน ผมก็อยู่เหนือคุณแล้ว”