หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 707

ฉันไม่ได้จะร้องไห้ในตอนเเรก

ตาของฉันเเค่ล้าขึ้นมา เลยทำให้น้ำตาไหล

หลังจากที่เเซคคารี่พูดประโยคนั้นกับฉัน ฉันก็ไม่สามารถหยุดน้ำตาไม่ให้ไหลได้อีกต่อไป ฉันมองไปที่เเซคคารี่ผ่านดวงตาที่พร่าไปด้วยน้ำตาอย่างหยุดไม่ได้

ไม่เพียงเเค่นั้น เลขาเเยร์เเละทัคเกอร์ยังคงอยู่ตรงนั้น มันเลยทำให้ฉันอับอายมากไปอีก ฉันโทษเเซคคารี่ “มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยค่ะ ฉันเเค่รู้สึกโมโหขึ้นมา ฉันยอมง่ายไป!”

ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะรู้สึกเศร้าหรือเสียใจ น้ำตาของฉันไหลออกมาเองราวกับว่าความสุขที่สั่งสมมาของฉันได้พรั่งพรูออกมาเเล้ว!

ฉันกำลังจมอยู่กับความสุขจนที่ทำให้ฉันร้องไห้ออกมาเยอะขนาดนี้ สิ่งที่ฉันอยากทำคือร้องไห้ออกมาจนหมดหัวใจของฉันเลย!

เเต่การร้องไห้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ฉันไม่ยอมให้เเซคคารี่ล้อฉันกับเรื่องนั้นได้หรอก!

ยิ่งไปกว่านั้นเลขาเเยร์เเละทัคเกอร์ก็กำลังมองอยู่ ฉันรู้ว่าพวกเขาชอบเเอบล้อฉันลับหลัง!

แล้วทำไมจู่ ๆ เเซคคารี่ถึงล้อฉันนะ? ในอดีตไม่ว่าฉันจะเซ่อขนาดไหน เขาก็ไม่เคยล้อฉันเลย!

เเซคคารี่พูดด้วยเสียงสูงเบา ๆ “ยอม?”

ฉันถามเขากลับไป “มันไม่ใช่เพราะเรื่องนี้เหรอคะ? มันดูไม่เหมือนจริงเลย! พี่รอง เราเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายเเล้วจริงใช่ไหม?”

“ป่าว” เขาตอบกลับมาตรง ๆ ด้วยน้ำเสียงปกติ

ฉันตกใจกับคำตอบของเขา “ ฉันยังไม่ได้เป็นคุณนายชิคเหรอคะ?”

ตอนที่เเซคคารี่เห็นท่าทางตกใจของฉัน เขาก็ลูบหัวของฉันอย่างไม่รู้ตัว เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “กฎหมายท้องถิ่นยังไม่ได้ยอมรับการเเต่งงานของเรา เราต้องไปจดทะเบียนที่สถานทูตด้วย แต่กฎหมายของไอร์เเลนด์ไม่ได้ยอมรับการจดทะเบียนของสถานทูต เราเลยต้องไปจดทะเบียนที่เมืองของเรา ตอนที่เราจดทะเบียนที่เมืองในภายหลัง เธอจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉัน คุณนายชิค”

แซคคารี่พูดให้ฟังได้ดูซับซ้อนมาก ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด เเต่มันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอันดับต้น ๆ เเล้ว หลังจากนั้น ฉันตามเขากลับไปที่เครื่องบินเพื่อบินไปเมืองอู๋ เราไม่ได้เเม้กระทั่งพาลูก ๆ ของเรากลับมาด้วย!

ฉันขอให้เขาพาลูก ๆ ไปกับเรา เเต่เขาอธิบายว่า “มันจะต้องใช้เวลาประมาณสามถึงสี่ชั่วโมงในการพาราฟกับเบลล่ามาหาเรา เเละมันจะเป็นปัญหามากเกินไป ฉันสั่งให้เลขาพาพวกเขาไปที่คฤหาสน์หลังเก่าเเล้ว หลังจากนั้นเราจะกลับไปที่คฤหาสน์หลังเก่าด้วยกัน”

ตอนที่เเซคคารี่อธิบายด้วยเหตุผล มันก็ทำให้ฉันเข้าใจ

เป็นการเดินทางที่ยาวนานกว่าจะถึงเมืองอู๋ ฉันรู้สึกเหนื่อยล้าเลยเผลอหลับไปในอ้อนกอดของเเซคคารี่ มันเป็นเวลามากว่าสิบชั่วโมงตอนที่เรามาถึงที่เมืองอู๋​

เราลงจอดตอนบ่ายสามของวัน หลังจากนั้นเเซคคารี่พาฉันไปที่จดทะเบียนสมรส เเละหลังจากที่เราจดทะเบียนกันเสร็จ เขาก็เอาใบจดทะเบียนสมรสของเราส่งให้กับเลขาเเยร์

“เอามันไปใส่ไว้ในตู้เซฟ” เขาสั่งเลขาเเยร์

ฉันกังวลเลยขอร้องเขา “เอาของใบของฉันไว้ให้ฉันได้ไหมคะ”

แซคคารี่ไม่ได้ตอบรับคำขอของฉัน เขาเอากุญเเจรถเเล้วขับพาฉันกลับไปที่คฤหาสน์หลังเก่าประจำตระกูลชิค!

ตอนที่เรามาถึงคฤหาสน์หลังเก่า สิ่งเเรกที่ฉันทำคือไปดูลูก ๆ ของฉัน ในขณะที่เเซคคารี่เดินไปที่ห้องโถงหลักเพื่อทำความเคารพเเม่ของเขา งานศพดำเนินต่อไปในวันรุ่งขึ้นเเล้วเราก็ฝังร่างของเเม่เขาในที่สุด!

แซคคารี่ออกคำสั่งให้สร้างจุดหินฝังศพของสเตลล่าหลังจากฝังเธอเเล้ว หลังจากนั้นเขาก็บอกให้เลขาเเยร์ไปส่งฉันกลับเมืองอู๋

เเซคคารี่บินกลับไปฟินเเลนด์หลังจากนั้น เเล้วหนึ่งอาทิตย์ต่อมาฉันก็พบกับเขาอีกครั้ง ในช่วงที่เขาไม่อยู่ ฉันรู้สึกเหมือนกับตัวเองอยู่ในภวังค์ ฉันเกือบคิดว่าการเเต่งงานของเราเป็นเเค่ฝันหวานที่ฉันมี!

ไม่เพียงเเค่นั้น เขาไม่เคยติดต่ออะไรฉันมาเลยระหว่างที่เขาไม่อยู่ มันทำให้ฉันรู้สึกโมโห!

ในวันที่เเซคคารี่กลับมา ฉันกำลังอาบเเดดอยู่บนระเบียงชั้นสอง เขากลับมาพร้อมกับบอดี้การ์ดที่เดินตามเขามาข้างหลัง

หลังจากที่เขาเดินเข้ามาที่สนามหญ้า บอดี้การ์ดพวกนั้นก็รอเฝ้าเขาอยู่ที่หน้าประตู

เขายืนอยู่ด้านล่างเเล้วเรียกฉันเบา ๆ “คุณนายชิค​”

ฉันหยีตาไปมองที่เขาเเต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

เขาเรียกฉันอีกครั้งอย่างใจเย็น “คุณนายชิค”

เเซคคารี่ไม่ได้เรียกฉันว่าเบลอีกต่อไป เขาเรียกฉันว่าคุณนายชิค

ฉันยังคงเมินเขา เเซคคารี่เลยถอนหายใจออกมา

“ที่รัก” เขาเรียกฉันอีกครั้ง