หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 718

ดวงตาและสีหน้าของดิกสันเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ มันเหมือนราวกับว่าฉันเป็นภาพลวงตาที่อยู่ตรงหน้าเขา เป็นความฝันที่จะปรากฏขึ้นตอนไหนก็ได้!

ฉันพูดอย่างชัดเจน “ใช่ ฉันคือแคโร”

ท่าทางของดิกสันร่าเริงขึ้นมาทันที เขายิ้มกว้างอย่างกับเด็กน้อยจนมันไปกระทบแผลบนใบหน้าของเขา แต่เขาไม่ได้แสดงความเจ็บปวดออกมาเลยแต่น้อย เขาแค่จ้องมาที่ฉันด้วยสายตาที่ตื่นเต้น!

ฉันรู้ว่าเขาคิดถึงฉัน

เขาคิดถึงฉันมากจนเขาคิดจะมีแค่ฉันในชีวิตของเขา เขาเรียกร้องหาฉันให้กลับไปหาเขา เขาหวังว่าฉันจะยังอยู่เคียงข้างเขาตลอด แต่ฉันก็ได้แยกทางกับเขาไปแล้ว

นอกเหนือจากนั้น หัวใจของเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยความแน่วแน่และความคาดหวัง เขาคิดว่าฉันยังคงเป็นภรรยาของเขาอยู่ เขาคิดว่าฉันยังคงเป็นของเขามาตลอด!

ดิกสันยังคงยิ้มต่อไป “ทุกคนบอกฉันว่าเธอไม่ใช่ภรรยาของฉัน แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าพวกเขาหมายความว่าอย่างไร ฉันแค่รู้ว่าเธอคือภรรยาของฉัน! แคโร เธอจะเป็นภรรยาของฉันตลอดไปนะ!”

สติของเขายังไม่ได้อยู่กับที่เท่าไหร่ มันเลยไม่มีเหตุผลที่ฉันต้องอธิบายให้เขาฟัง ไม่ว่าฉันจะอธิบายให้เขาฟังมากแค่ไหน เขาก็คงจะไม่เชื่อฉัน!

ฉันเลยเปลี่ยนเรื่องคุย “คุณไปรับบาดเจ็บมาได้อย่างไร?”

ได้ยินแบบนั้น ดิกสันเลยหยิบรูปภาพออกมาจากกระเป๋ากางเกงเขาอย่างระมัดระวัง มันเป็นรูปภาพของฉัน แล้วรูปนั้นก็สกปรกมากจนฉันแทบจะไม่เห็นว่ามันเป็นรูปอะไร แถมยังมีรอยเลือดอยู่บนนั้นด้วย รอยเลือดของดิกสัน

เสียงของเขาต่ำลงตอนที่เขาอธิบาย “ฉันไปตามหาเธอทุกที่เลย ฉันเอารูปของเธอเพื่อไปหาว่าเธออยู่ที่ไหน แต่ฉันก็หาเธอไม่เจอ มีใครคนหนึ่งขอรูปนี้ แต่ฉันไม่ได้ให้เขา เขาเลยถามความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเธอ ฉันเลยบอกว่าเธอเป็นภรรยาของฉัน แต่พวกเขาก็ไม่เชื่อฉัน! พวกเขาบอกว่าไม่มีใครรักคนโง่หรอก ยิ่งเธอคนนั้นเป็นหัวหน้าของตระกูลชิคแล้วด้วย พวกเขาบอกว่าเธอมีผู้ชายของเธอแล้ว เขาเลยรุมซ้อมฉัน ฉันปกป้องรูปนี้ไว้ในอ้อมแขนของฉัน โชคดีที่ฉันไม่ได้เสียมันไป! แคโร ฉันไม่เคยสูญเสียเธอไปเลย เธอจะเป็นของฉันตลอดไป....”

ฉันไม่สามารถทนฟังคำพูดของดิกสันต่อไปได้อีก คำพูดของเขาทิ่มแทงหัวใจของฉันมาก ฉันรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง ดิกสันเรียกฉัน แต่ฉันทำได้แค่โบกมืกแล้วบอกเขา “ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

ตอนที่ฉันเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย ฉันยืนพิงตัวกับผนังแล้วรู้สึกเสียใจมาก ลีโอเดินเข้ามาหาถามฉันอย่างเป็นห่วง “นายท่าน เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? อยากพักสักหน่อยไหมครับ?”

ฉันส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไร”