หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 754

หรือมันจะเป็นเรื่องจริง?

ฉันออกจากโรงพยาบาลมาด้วยความงุนงง และกลับไปที่คฤหาสน์ชอว์ คุณแม่ของฉันได้ทำอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการไว้ให้สำหรับเหล่าเด็ก ๆ

ฉันนั่งลงบนโซฟาด้วยความสับสน คุณแม่เดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ หลังจากที่ท่านทำอาหารเสร็จ และเอ่ยถามฉัน “ดิกสันเป็นอย่างไรบ้าง?”

ฉันสั่นหัวและตอบ “ตอนนี้เขาปลอดภัยดีค่ะ”

คุณแม่ถอนใจอย่างโล่งอก “ดีแล้ว”

หลังส่งเสียงตอบ ทันใดนั้นฉันก็ถามคุณแม่ “แม่คะ ย้อนไปตอนที่หนูป่วยเป็นโรคไตวายตอนอายุสิบสี่ปี นักไตวิทยาพูดว่าอย่างไรบ้างคะ? เขาบอกว่าอาการของหนูจะกำเริบหรือเปล่า?”

คุณแม่ถามด้วยความสงสัย “ทำไมอยู่ ๆ ถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ?”

“อ๋อ ไม่มีอะไรค่ะ หนูแค่สงสัย”

คุณแม่ครุ่นคิด และพูดออกมาโดยไม่ปิดบังอะไร

“หมอบอกว่าอาการของลูกนั้นดีมาก หากลูกดูแลสุขภาพร่างกาย กินของที่มีประโยชน์ และนอนหลับให้เพียงพอ ลูกก็จะไม่เป็นอะไร”

คุณแม่นิ่งไปก่อนจะพูดเสริม “ในตอนนั้น การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี ทำไมอยู่ ๆ ถึงคิดถึงมันขึ้นมาล่ะ? อย่าเป็นกังวลไปเลย!”

ฉันส่ายหน้า และพูด “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อยู่ ๆ หนูก็แค่นึกถึงมันขึ้นมา!”

แม้ฉันจะพูดเช่นนั้น คำพูดของคุณหมอก็ยังวนเวียนอยู่ในหัว ฉันคิดว่าฉันควรติดต่อไปหาคุณตาเมื่อมีเวลา

เขาน่าจะรู้อะไร ๆ มากกว่าฉัน!

ฉันพูดคุยกับแม่อีกเล็กน้อย ก่อนจะออกมาจากคฤหาสน์ชอว์และตรงกลับบ้าน ฉันอยู่บ้านคนเดียว มันช่างว่างเปล่าและไม่มีชีวิตชีวา

อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกโดดเดี่ยวขึ้นมา

ในตอนนั้น ฉันนึกถึงเอเลน ฉันสงสัยว่าเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง อาการของเธอดีขึ้นบ้างหรือเปล่า?

ฉันโทรหาเธอ ก่อนจะได้ยินเสียงอันเหนื่อยล้าดังมาจากอีกฝากของปลายสาย

“คุณชอว์ คุณมีอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะ?”

“อาการของคุณเป็นยังไงบ้างคะ?” ฉันถาม

“ฉันหวังว่าจะมีชีวิตอยู่จนกระทั่งเจดมีอายุสองขวบ”

อีกสามเดือนเจดก็จะอายุครบสองขวบ เอเลนบอกให้ฉันรู้ว่าเธอมีเวลาเหลืออีกเพียงแค่นั้น!

ฉันหลับตาลงและกล่าว “คุณอย่า...”

ฉันอยากจะปลอบเธอ แต่ก็ไม่รู้ต้องพูดอย่างไร ดูเหมือนทุกอย่างที่ฉันพูดนั้นจะซ้ำไปซ้ำมา มันคงดีกว่าหากฉันไม่พูดอะไรออกไป

“ช่างมันเถอะค่ะคุณชอว์ ฉันไม่ได้ไม่มีอะไรเลย ในโลกนี้ ฉันยังมีเจด เธอคือเลือดเนื้อของฉัน เธอจะได้ใช้ชีวิตบนโลกใบนี้แทนฉัน และเจอกับชายที่รักเธอ ไม่เหมือนกับฉัน... คุณชอว์คะ ฉันหวังว่าในอนาคตเจดจะไม่เป็นเหมือนฉัน... ได้โปรดคุณช่วยสอนให้เธอรู้จักการรักตัวเองก่อนจะรักคนอื่นได้ไหมคะ? อย่าให้เธอโง่เขลาอย่างฉัน”

จากนั้นเอเลนก็ถอนใจ และพูดต่อ “ความกังวลเดียวของฉันก็คือเจด! คุณชอว์ ฉันฝากเจดไว้กับคุณด้วยนะคะ!”

ฉันพูดด้วยความยากลำบาก “ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ยังไงฉันก็คือน้าของเธอ”

เอเลนหัวเราะ “ขอบคุณนะคะคุณชอว์”

ฉันคุยเรื่องอื่นกับเอเลนต่ออีกนิดหน่อย มันเป็นเรื่องของแอนดรู เธออยากให้ฉันเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับจากแอนดรู เพราะเขากำลังเติบโตในหน้าที่การงาน

เธอกระทั่งพูดว่า เธอไม่ได้เกลียดแอนดรู

ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังพูดอีกว่า “ฉันหวังว่าพ่อของเจดจะนำพาชีวิตที่มีความสุขมาให้เธอในอนาคต”

เธอกำลังจะตาย แต่เธอก็ยังคงอวยพรให้แอนดรู มันช่างเหมือนกับที่ฉันเคยปฏิบัติต่อดิกสันในอดีตเหลือเกิน

ฉันพูดด้วยเสียงแหบพร่า “คุณสโตนคะ ได้โปรดอย่าห่วงไปเลยค่ะ มันไม่ได้ยากขนาดนั้นหรอก บางทีพวกเราอาจเจอความหวังในความสิ้นหวังก็ได้ค่ะ”

เธออุทานด้วยความตกใจ “พวกเราเหรอคะ?”

“ฉันก็ยังไม่หายจากโรคมะเร็งค่ะ”