หรือมันจะเป็นเรื่องจริง?
ฉันออกจากโรงพยาบาลมาด้วยความงุนงง และกลับไปที่คฤหาสน์ชอว์ คุณแม่ของฉันได้ทำอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการไว้ให้สำหรับเหล่าเด็ก ๆ
ฉันนั่งลงบนโซฟาด้วยความสับสน คุณแม่เดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ หลังจากที่ท่านทำอาหารเสร็จ และเอ่ยถามฉัน “ดิกสันเป็นอย่างไรบ้าง?”
ฉันสั่นหัวและตอบ “ตอนนี้เขาปลอดภัยดีค่ะ”
คุณแม่ถอนใจอย่างโล่งอก “ดีแล้ว”
หลังส่งเสียงตอบ ทันใดนั้นฉันก็ถามคุณแม่ “แม่คะ ย้อนไปตอนที่หนูป่วยเป็นโรคไตวายตอนอายุสิบสี่ปี นักไตวิทยาพูดว่าอย่างไรบ้างคะ? เขาบอกว่าอาการของหนูจะกำเริบหรือเปล่า?”
คุณแม่ถามด้วยความสงสัย “ทำไมอยู่ ๆ ถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ?”
“อ๋อ ไม่มีอะไรค่ะ หนูแค่สงสัย”
คุณแม่ครุ่นคิด และพูดออกมาโดยไม่ปิดบังอะไร
“หมอบอกว่าอาการของลูกนั้นดีมาก หากลูกดูแลสุขภาพร่างกาย กินของที่มีประโยชน์ และนอนหลับให้เพียงพอ ลูกก็จะไม่เป็นอะไร”
คุณแม่นิ่งไปก่อนจะพูดเสริม “ในตอนนั้น การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี ทำไมอยู่ ๆ ถึงคิดถึงมันขึ้นมาล่ะ? อย่าเป็นกังวลไปเลย!”
ฉันส่ายหน้า และพูด “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อยู่ ๆ หนูก็แค่นึกถึงมันขึ้นมา!”
แม้ฉันจะพูดเช่นนั้น คำพูดของคุณหมอก็ยังวนเวียนอยู่ในหัว ฉันคิดว่าฉันควรติดต่อไปหาคุณตาเมื่อมีเวลา
เขาน่าจะรู้อะไร ๆ มากกว่าฉัน!
ฉันพูดคุยกับแม่อีกเล็กน้อย ก่อนจะออกมาจากคฤหาสน์ชอว์และตรงกลับบ้าน ฉันอยู่บ้านคนเดียว มันช่างว่างเปล่าและไม่มีชีวิตชีวา
อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกโดดเดี่ยวขึ้นมา
ในตอนนั้น ฉันนึกถึงเอเลน ฉันสงสัยว่าเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง อาการของเธอดีขึ้นบ้างหรือเปล่า?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ