หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 86

"แคโรไลน์ ชอว์ คุณจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน" มันพูดเหมือนคำสาป

ฉันส่งหมายเลขโทรศัพท์ให้ชัคไปและบอกให้เขาตามหาข้อมูลของเบอร์นี้ว่าเป็นใครให้เขาช่วยจัดการ สิบนาทีต่อมาเขาโทรกลับมาพร้อมข้อมูลบางอย่าง

ด้วยความกังวลที่จะทราบตัวตนของผู้โทรฉันจึงรับโทรศัพท์ทันที “คุณเจอผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า?”

“ท่านประธานชอว์ มันเป็นหมายเลขที่ถูกใช้แล้วทิ้ง ฝ่ายขายบอกว่าซื้อมาเมื่อสามวันก่อนและมีเพียงเบอร์คุณที่ใช้โทรหาเท่านั้น”

“นั่นคือทั้งหมดที่เรารู้ข้อมูลจากเขา?” ฉันถาม

“เราสามารถติดตามได้ว่าโทรศัพท์ถูกซื้อที่ไหนแต่อาจมีการเปลี่ยนมือ ผมจะใช้เวลาตรวจสอบเรื่องนี้” ผู้ช่วยของฉันตอบ

"ขอบคุณมาก"

ฉันบอกเขาเกี่ยวกับการโทร “เขาทำให้ฉันเดาได้ว่าเขาเป็นใคร ฉันคิดว่ามันเป็นการโทรเล่นตลก แต่เขาเรียกฉันด้วยชื่อเต็มของฉันและบอกว่าฉันมีชีวิตอยู่ไม่นาน…ต้องเป็นคนที่รู้เกี่ยวกับสภาพของฉัน”

“ท่านประธานชอว์ อาจจะเป็นคลิฟฟอร์ด ใช่หรือไม่?”

ชื่อนั้นฝังลึกลงไปในสมองของฉันมานานแล้ว ฉันไม่ได้ติดต่อกับคน ๆ นั้นมานานแล้ว

หรือฉันควรจะพูดว่า ฉันเลือกที่จะไม่จำ

คลิฟฟอร์ด ชอว์ เป็นลูกบุญธรรมของลุงของฉัน เมื่อโตขึ้น เขาก็ไม่มีความรับผิดชอบทั้ง ๆ ที่ลุงของฉันพยายามอย่างเต็มที่ในการแนะนำเขาเกี่ยวกับธุรกิจของบริษัทชอว์ คลิฟฟอร์ดค่อนข้างจะใช้เวลากับพวกอันธพาลตามท้องถนนมากกว่าที่จะทำงานที่สุจริต

เมื่อคลิฟฟอร์ด แสดงพฤติกรรมไม่ดีมากขึ้นในช่วงที่เข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ลุงของฉันก็ตัดสัมพันธ์กับเขา ฉันไม่ได้เห็นคลิฟฟอร์ดตั้งแต่นั้นมา

ในช่วงภัยพิบัติเมื่อเก้าปีก่อนลุงของฉันเป็นหนึ่งในผู้เสียชีวิต คลิฟฟอร์ดไม่ได้ไปร่วมงานศพ เขาแยกตัวออกจากตระกูลชอว์

ถึงแม้คลิฟฟอร์ดจะบาดหมางกัน แต่เราก็ไม่มีเลือดชั่วต่อการคัดแย้งกันอยู่ดี ดังนั้น ฉันคิดว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ เสียงในโทรศัพท์ก็ไม่เหมือนคลิฟฟอร์ด

ยิ่งไปกว่านั้น คลิฟฟอร์ดไม่น่าจะรู้สภาพของฉัน

ฉันตัดความเป็นไปได้ออกไปและผู้ช่วยของฉันก็หยุดเรื่องของเขา เขาเปลี่ยนหัวข้อและพูดว่า “ท่านประธานชอว์ คุณจาคอปส์ยังอยู่ในโรงพยาบาล”

“สภาพจิตใจของเธอเป็นอย่างไรบ้าง?” ฉันเป็นห่วง

“พวกเขาใส่กลูโคสหยดเมื่อคืน เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอก็กินโจ๊ก แต่เธอก็ยังนอนไม่หลับและไม่พูด”

“ฉันจะไปเยี่ยมเธอหลักจากนี้”

ฉันวางสายโทรศัพท์และเริ่มแต่งหน้า ท้องของฉันคำรามเมื่อแต่งหน้าเสร็จ เมื่อวานยังไม่ได้กินข้าวนะสิ

ฉันคว้าขวดนมและขนมปังสองสามชิ้นในครัว หลังจากอิ่มท้องแล้วก็ได้เวลากินยารักษามะเร็ง รสชาติน่ารังเกียจเหมือนครั้งแรกที่ฉันลองแต่ฉันสามารถควบคุมปฏิกิริยาสะท้อนปิดปากของฉันได้ มันเป็นการต่อสู้ที่ฉันต้องต่อสู้ทุกวัน

กุญแจรถอยู่ในมือ ฉันพร้อมที่จะไปโรงพยาบาล เมื่อฉันไปถึงโรงพยาบาล ฉันเห็น เกวน เวิร์ธ ที่ทางเข้า ด้วยความสงสัย ฉันถามว่า “ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”

ฉันไม่ได้เห็นเกวนตั้งแต่พบกันครั้งสุดท้ายที่สถานีตำรวจและฉันรู้สึกซาบซึ้งที่เธอไม่อยู่

ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกตกใจกับการปรากฏตัวของฉันมากกว่าที่ฉันอยู่ข้างเธอ ดวงตาของเธอพุ่งไปรอบ ๆ โดยหลีกเลี่ยงการสบตากับฉัน เธอเดินผ่านฉันไปและจากไป

มีบางสิ่งที่ฉันอยากจะพูด แต่ฉันก็เก็บมันไว้กับตัวฉัน

ฉันมุ่งหน้าไปที่ห้องของซัมเมอร์และแอบมอง เธอนอนอยู่บนเตียง จ้องมองไปที่หน้าต่าง มีกิ่งไม้เปลือยด้านนอกทอดยาวข้ามหน้าต่าง

ฉันเดินเข้าไปในห้องและถามว่า “เธอกำลังดูอะไรอยู่?”

“ไม่มีอะไร” ซัมเมอร์หันมาหาฉันแล้วพูด หัวของเธอสั่นเบาๆ

ฉันนั่งข้างเธอ "เธอกินข้าวหรือยัง?"

"กินแล้ว กินโจ๊กไปหน่อยนึง”

“เฌออยากกลับบ้านไหม?” ฉันถามเบาๆ

"ใช่ ฉันอยากพักผ่อนอยู่บ้าน”

บทสนทนาของเราเรียบง่ายและตรงไปตรงมา ไม่มีการพูดถึงโจเซฟ ไม่มีใครอยากให้เกิดความเสียใจ

เขาเป็นบาดแผลที่ไม่มีวันหาย

ฉันยิ้มสดใสให้ซัมเมอร์ “กลับบ้านกันเถอะ”

ไม่มีเสียงตอบรับจากซัมเมอร์ เพื่อเติมเต็มความเงียบ ฉันถามเธอเกี่ยวกับแผนการของเธอในอนาคต นั้นทำให้เธอยกตัวขึ้นมาจากเตียงก่อนที่เธอจะพูดว่า “ฉันอยากเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวคอนเนอร์”

“เธอหมายถึงอะไร?” ฉันรู้สึกสับสนกับคำพูดของเธอ

“ฉันอยากแต่งงานกับคนในครอบครัวคอนเนอร์”