หัวใจไร้รัก นิยาย บท 4

…..เธียร…..

ไม่รู้ว่าเป็นอะไร คล้ายๆ โลกมันเปลี่ยนไป

มองไปทางไหน สวยงามกว่าเคยทุกครั้ง

ทางโน้นก็ดูแปลกไป หัวเราะได้จนสุดทาง

โลกช่างสดใสทั้งวัน

“คิ้ว หู ตา จมูก ปาก”

“คนอะไรหล่อไม่มีที่ติ”

“พี่พาร์ท พี่พาร์ท พี่พาร์ทของน้องเธียร” ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นบ้าอะไรเหมือนกัน ถึงได้กลายเป็นคนบ้าถึงขนาดเก็บเอามาฝัน ลุกขึ้นหยิบดินสอมาวาดภาพ ผู้ชายที่แทบจะไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ นี่มั้ยนะเขาเรียกรักแรกพบ

“จะมองมุม ซ้ายก็หล่อ ขวาก็หล่อ จะมุมข้างๆ ด้านหน้า ด้านหลัง อร๊ายๆๆๆๆ กรี๊ดดดดด คนหล่อ”

….ธีรดาพูดยิ้มคนเดียวมองภาพชายหนุ่มในฝันที่เธอลงมือวาดขึ้นมา ไม่ว่าจะมองภาพนี้ทีไรมันก็ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ พองโต

“ทำยังไงนะหนูถึงจะได้เจอพี่อีก” เฮ้อ แต่ก็คงได้แค่แอบฝัน คนที่มีพร้อมทุกอย่างแบบนั้น เขาคงจะมาสนใจเด็กข้างถนนอย่างเธอ ธีรดา แต่ใครสนกันล่ะ การรักใครสักคนมันไม่ได้จำกัดว่าต้องได้เขามาครองแค่ได้แอบมองและแอบรักมันก็สุขใจ

ก็เหมือนเวลาเราดูซีรีส์แล้วเห็นพระเอกหล่อๆ ใครถูกใจก็มโนว่าเขาคือแฟนเรา ความสุขมันอยู่ที่เราต่างหาก แต่ตอนนี้เธอควรตื่นจากฝันยัยบ๊องแล้วอาบน้ำไปทำงานได้แล้ว ไม่ได้บอกใครนะฉันบอกกับตัวเองนี่แหละ

วันนี้เป็นวันเสาร์ ทุกวันหยุดต้องไปเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้าน MK ที่ห้างดีที่ผู้จัดการเขารับเด็กที่ไม่ถึง 18 เข้าทำงาน เด็กก็ทำงานได้นะ ขอแค่ได้เงิน

“แล้วเจอกันนะคะพี่พาร์ท” หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ไม่ลืมที่จะจุ๊บแก้มคนในภาพเพื่อจะได้มีแรงทำงาน

ตอนนี้ก็07.00น. กว่าจะไปถึงก็เวลาทำงานพอดี ก็คนต้องนั่งรถเมล์ไป ขึ้นแท็กซี่แพงก็แพงแบบนี้ประหยัดกว่ากันเยอะ ถึงจะต้องตื่นเช้าหน่อยแต่เธียรไหว แค่นี่เอง

อีกแค่ 5 เดือนก็จะครบ 18 ปี ถึงเวลานั้นก็ทำงานได้หลายอย่างขอแค่ขยัน แค่นั้นก็ไม่อดตายแล้ว

“มีงานก็มีเงิน อยากมีเงินก็ต้องทำงาน” นี่คือสิ่งที่ท่องทุกวัน คนเราเกิดมาต่างกัน แค่ได้เกินมาเป็นคนก็บุญเท่าไหร่แล้ว ใครจะดูถูกก็ช่างเขาไม่ได้ไปขอเขากิน

หลายครั้งที่เพื่อนๆ ชอบพูดดูถูก ลูกไม่มีพ่อไม่มีบ้างล่ะ เด็กข้างถนนบ้างล่ะ แล้วไงก็มันจริงอย่างที่เขาว่าแต่ฉันก็ไม่เคยโกรธนะ แค่คิดว่ามันคือแรงผลักดันทำให้มีความเข้มแข็งกว่าคนอื่น คนเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เราเลือกที่จะเป็นได้ เก็บเอาคำดูถูกมาเป็นแรงใจ คอยหมั่นเต็มพลังให้ตัวเองอยู่ตลอดแค่นี้ก็พอแล้ว

เราห้ามความคิดคนอื่นไม่ได้แต่เราห้ามความคิดตัวเองได้ ห้ามท้อ ห้ามหมดหวังเราต้องทำให้ได้แค่นั้นพอ

“สวัสดีค่ะ” สองมือยกมือไหว้พี่นงนุช ผู้จัดการใจดีที่รับเข้าทำงาน

“มาแต่เช้าทุกวันเลยนะ อีกตั้ง 20 นาทีกว่าร้านจะเปิด” พี่นุชพูดยิ้มๆ

“วันนี้รถไม่ติดค่ะ เธียรไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ” ฉันยิ้มให้พี่เขา เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า กว่าร้านจะเปิดก็ไม่มีอะไรทำก็ปัดกวาดถูพื้นรอ ดีกว่าอยู่เฉยๆ

“วันนี้คนเยอะ เหนื่อยหน่อยนะ”

“แค่นี้เองสบายมากเธียรไหว” ปากบอกไหวแต่คือท้องมันบอกว่าหิวข้าว เมื่อเช้ามัวแต่เพ้อถึงพี่พาร์ท ลืมกินข้าวก่อนออกมาแล้วของกินที่นี่แพงจะตาย อดทนไว้เธียรเดี๋ยวพักเที่ยงได้กินข้าวร้านข้างทางที่ทั้งถูกและอร่อยแล้ว

“เธียรเป็นอะไร หน้าซีดๆ นะ” พี่พนักงานเดินเข้ามาถาม

“เปล่าคะ เธียรแค่มึนๆ คนเยอะ” แต่วันนี้คนเยอะจริงนะ พูดจบก็รีบเดินเอาของไปเสิร์ฟ ตั้งแต่เช้ามาเดินไปกลับ กรุงเทพเชียงใหม่ได้แล้วมั้ง

“พี่พาร์ท เร็วญี่ปุ่นหิวแล้วนะตั้งแต่เช้ามายังได้กินอะไรเลยนะ”