หัวใจไร้รัก นิยาย บท 6

โรงพยาบาล

“……….” ตอนนี้ได้แต่นอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงมันขยับตัวไม่ได้เพราะปวดท้องมาก เหตุจากเพราะวันนี้ทั้งวันไม่ได้กินข้าว แล้วฉันก็ไม่มีญาติที่ไหนพี่พาร์ทเลยรับเป็นเจ้าของไข้ แต่โรงพยาบาลใหญ่แบบนี้คงจะแพงน่าดูแล้วจะเอาเงินที่ไหนจ่าย เฮ้อ

“ไว้เสร็จเรื่องทางนี้แล้วจะรีบกลับไปเคลียร์” เสียงพี่พาร์ทที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงห้องดังขึ้น

“……” ริมฝีปากบางเม้มปากแน่นเมื่อสายตาคมกริบคู่นั้นมองมา พร้อมร่างสูงเดินเข้ามาในห้อง

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นพี่จัดการแล้ว ดูแลตัวเองให้ดี” ไม่รู้ว่าเขาคุยกับใครแต่น้ำเสียงมันเต็มไปด้วยความห่วงใย ต่างจากสายตาที่มองฉันมันเต็มไปด้วยความรำคาญ

“ได้เดี๋ยวพี่จัดการให้จะมาเมื่อไหร่ก็บอก”

“อึก” ในขณะที่กำลังจะดันตัวลุกขึ้น มือหนาก็กดที่ไหล่ดันร่างเล็กกดให้นอนที่เดิม ทำเอาตกใจหัวใจหล่นวูบเลยทีเดียว

“งั้นเดี๋ยวพี่โทรหา แค่นี้นะ” เขาวางสาย ใบหน้าหล่อยื่นเข้ามาใกล้ๆ

“อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” เสียงเข้มดุดันเอ่ยขึ้น เอื้อมมือมาจับที่เส้นผม ฉันได้แต่มองเขาอย่างไม่กะพริบตา ทำไมผู้ชายคนนี้เขาดูอบอุ่นจัง เขาค่อยๆ แกะผมที่ติดกับราวเตียงออกอย่างใจเย็น

กลิ่นน้ำหอมราคาแพง ผสมเข้ากับกลิ่นตัวที่เป็นเอกลักษณ์ พอมารวมกันมันเป็นกลิ่นของผู้ชายที่อบอุ่นมันสัมผัสได้แบบนั้น ถึงสายตาเขามันจะเย็นชา แต่เย็นชากับฉันนะเพราะเวลาที่พี่เขาอยู่กับคนอื่นเขาดูอบอุ่นสายตาคู่นั้นมันเต็มไปด้วยความห่วงใย แต่เขาจะมองฉันแบบนั้นมันก็มาแปลกเพราะเราไม่เคยรู้จักกัน เจอหน้ากันทีไรก็มีแต่สร้างเรื่องให้พี่เขารำคาญ

“ขอบคุณค่ะ” ยิ่งมองหน้าพี่เขาใกล้ๆ เขาก็ยิ่งหล่อ ผิวขาวเรียบเนียนอมชมพู ไม่หยาบกร้านไม่เหมือนผู้ชายเลย ต่างจากผิวฉันที่ทั้งหยาบทั้งกร้านเพราะไม่เคยบำรุงอะไรเลย

“หนูหายแล้วขอตัวกลับก่อนนะคะ” สองมือค้ำยันเตียงจ้องหน้าไม่กะพริบตาเมื่อฉันพูดขึ้นแบบนั้น

“คือที่มีมันแพงหนูไม่มีปัญญาจ่ายหรอก เงินในกระเป๋ามีแค่ไม่กี่ร้อยเองหนูกินข้าวให้ตรงเวลาก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”

“……” พี่เขาเงียบฟังที่ฉันอธิบาย

“แต่ฉันจ่ายไปแล้ว” เขาพูดเสียงเรียบ

“จ่ายแล้วเท่าไหร่คะ แล้วหนูจะเอาเงินที่ไหนจ่าย ตายแล้วเงินที่มีในบัญชีแค่หมื่นนิดๆ แล้วหนูจะทำไง เอาแบบนี้ได้มั้ยพี่หนูออกตอนนี้เลยแล้วไปขอเงินที่พี่จ่ายไปคืนมาได้มั้ย” แค่มานอนยังไม่ถึงชั่วโมงเลยนะทำไมรีบจ่ายจัง

“สองหมื่น ส่วนนี่ยาเธอ หมอบอก นอนที่นี่สองคืนถ้าดีขึ้นก็กลับบ้านได้” พี่พาร์ท เอาใบเสร็จจ่ายเงินให้ดู แม่เจ้า สองหมื่นจะเอาเงินที่ไหนจ่าย

“หนูหายแล้ว หนูจะกลับบ้านค่ะ”

“อะ โอ๊ย” แต่พอลุกขึ้นเท่านั้นแหละเหมือนใครเอามีดมากรีดท้องเลยเจ็บจนต้องนอนขดตัวนิ่ง

“อวดเก่ง” พี่พาร์ททำหน้าหงุดหงิด กดปุ่มฉุกเฉินที่หัวเตียงเรียกพยาบาลเข้ามาดูอาการ

“ฉีดยาแล้ว อีกหน่อยก็ดีขึ้นค่ะ แล้วอย่าลืมทานข้าวนะไม่งั้นจะปวดขึ้นมาอีก” ตอนนี้มันยังเจ็บๆ อยู่แต่ไม่มากเท่าก่อนหน้านี้ แต่ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ก็เคยเจ็บแบบนี้ ไม่เคยเจ็บมากแบบนี้มาก่อน มั้ยเหมือนกระเพาะมันจะทะลุเลยมันปวดแสบปวดร้อนอยู่ข้างใน

“มีอะไรเรียกได้ตลอดนะคะ” เธอหันไปยิ้มให้พี่พาร์ทและหันมาส่งยิ้มให้ฉันที่ยังนอนนิ่ง ก่อนจะเดินออกไป

“เป็นไง อวดเก่งดีนัก ยังอยากกลับอีกมั้ยบ้าน” คนตัวโตเดินมานั่งลงข้างๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้

“……” ส่วนฉันได้แต่เงียบเพราะมันเจ็บจนไม่มีแรงจะพูดแล้ว

“กินข้าวจะได้กินยา”

“นะ หนูยังไม่หิว” มันกินอะไรไม่ลงจริงมันปวดและรู้สึกคลื่นไส้อยากจะอ้วกยังไงไม่รู้

“แต่เธอต้องกินหรืออยากปวดท้องตาย” เสียงเข้มพูดดุ ไม่ใช่แค่เสียงที่ดุสีหน้าแววตาเขามันก็ดุ

“……..” สุดท้ายก็ต้องพยายามดันตัวลุกขึ้นกินข้าว แต่กินเข้าไปแค่สองคำก็อ้วกออกมาหมด เฮ้อ ชีวิตให้มันได้แบบนี้สิ นี่สินะที่เขาว่ากันว่าเคราะห์ซ้ำกรรมซัด

หลายวันผ่านไป

โรงเรียน

“เธียร เป็นอะไรไปกินข้าว” เสียงมะนาวเพื่อนในห้อง เรียกทำให้จิตใจที่เหม่อลอยไปไกลได้สติ

“ไปก่อนเดี๋ยวตามไป”

“รีบตามมานะ” ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง ก็คนมันกลุ้มใจ เงินสองหมื่นไม่ใช่น้อย ๆ มันอาจจะไม่เยอะสำหรับคนอื่นแต่สำหรับ ธีรดา มันคือทั้งชีวิต ในบัญชีมีแค่หมื่นนิด กะว่าเย็นนี้ไปเอาไปให้พี่พาร์ท เห็นครูบอก นัดกับพี่เขาไว้

“หมดหวังแล้วเธียรเอ๊ย” เงินที่เก็บสะสมไว้ว่าจะเรียนต่อ รูปที่วาดก็ใช่ว่าจะมีคนซื้อ มีแต่เพื่อนๆ ที่ช่วยอุดหนุนจ้างให้วาดให้ ถ้ามีเงินซื้ออุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ก็คงจะดี คงจะหาเงินได้ง่ายแต่จะเอาปัญญาที่ไหนไปซื้อล่ะ

“แต่ก่อนอื่นไปกินข้าวธีรดา” ฉันได้แต่พูดสั่งตัวเองก่อนจะเดินคอตกไปที่โรงอาหาร

“เธียร เป็นอะไรหน้าซึมๆ” ตูมเอ่ยขึ้น

“แล้วรอยอะไรที่แขน” พร้อมกับตามที่เดินเข้ามาดูรอยเข็มที่แขน สองคนนี้เป็นฝาแฝดสุดฮอตของโรงเรียน

“รอยเข็มนิ” ตูมทำหน้าตกใจ

“พอดีเทียนไม่สบายนิดหน่อย” บ้านสองแฝด อยู่ใกล้กับห้องเช่าที่ฉันอยู่เราเลยสนิทกันพอสมควร