หลังจากหย่าแล้ว อดีตภรรยาของผมหวานขึ้นมาก นิยาย บท 79

บ้านพักของนายหญิงไม่เงียบเหงาอีกต่อไป และแสงไฟสว่างไสวทุกที่ที่เธอเห็น ทำให้ผู้คนรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้กลับบ้าน

การทำอาหารสิ้นสุดลงแล้ว และจ้าวฉี่ฉิงไม่ได้สังเกตเห็นเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารและตะเกียบพิเศษบนโต๊ะ

"คุณย่า ต้องกินข้าวแล้ว" จ้าวฉี่ฉิงนำจานสุดท้ายออกมาและเรียกนายหญิงในห้องนั่งเล่นอย่างอ่อนหวาน

ดวงตาของจ้าวฉี่ฉิงถูกดึงดูดโดยชายที่เดินเข้าประตูมา รอยยิ้มของเธอก็หายไปในทันที และเธอก็ยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่พูดอะไร

"ฉันช่วยเอง"

หวังว่าจ้าวฉี่ฉิงจะทำตัวไม่ถูก ฟู่ซีเสินก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยิบจานและเดินไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อเรียกนายหญิงมากินข้าว

"รู้แล้ว"

คุณย่าเปลี่ยนกลับไปแสดงสีหน้าจริงจังในวินาทีนั้น และกระแอมในลำคอ "ฉี่ฉิง มากินข้าวเร็วๆ"

เสียงเรียกของคุณย่าดึงความคิดของจ้าวฉี่ฉิงกลับคืนมา เธอกระแอมเบาๆและเงยหน้าขึ้นก่อนจะตอบ

"ได้ค่ะคุณย่า กำลังไป"

ในเวลานี้นายหญิงและฟู่ซีเสินได้นั่งลงแล้ว และเก้าอี้ที่เหลืออยู่เพียงตัวเดียวอยู่ข้างๆฟู่ซีเสิน

หลังจากเม้มปากแล้ว เธอนั่งลงอย่างเป็นธรรมชาติและเสิร์ฟตะเกียบให้กับนายหญิง "คุณย่า ลองชิมอาหารที่ฉันทำสิคะ"

"ได้ๆๆ"

นายหญิงกินอาหารในชามด้วยรอยยิ้ม จากนั้นจึงเหลือบมองฟู่ซีเสินฝั่งตรงข้ามและพูดอย่างไม่พอใจ

"ซีเสิน ไม่รู้จะตักอาหารให้ฉี่ฉิงยังไง เธอทำอาหารทั้งโต๊ะ"

ความหมายโดยนัยของนายหญิงนั้นชัดเจนมาก และฟู่ซีเสินในฐานะรุ่นน้องสามารถเชื่อฟังได้เท่านั้น

เขาหยิบไก่ชิ้นหนึ่งแล้วใส่ลงในชามของจ้าวฉี่ฉิง ท่าทางของเขาไม่แยแสราวกับว่าเขากำลังทำอะไรที่เป็นธรรมชาติมาก

จ้าวฉี่ฉิงเพียงชำเลืองมองที่ชายคนนั้นแล้วมองลงไปที่ชามตรงหน้าเธอ "ขอบคุณ"

"เรื่องที่บริษัทแก้ไขยากไหม" จู่ๆฟู่ซีเสินก็พูดถึงหัวข้อนี้

"ไม่ค่อยง่าย" จ้าวฉี่ฉิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ไม่อยากพูดมากเกี่ยวกับเรื่องงาน

เมื่อฟังการสนทนาระหว่างทั้งสอง นายหญิงก็ขัดจังหวะพวกเขาโดยตรง

"ซีเสิน ตอนกินข้าวอย่าพูดถึงเรื่องงาน ปกติแกมีเวลาเยอะ ก็ช่วยฉี่ฉิงหน่อย"

คำพูดของนายหญิงทำให้หัวใจของจ้าวฉี่ฉิงอบอุ่น เธอเหลือบไปที่ชายคนนั้น

"ขอบคุณคุณย่า ฟู่ซีเสินช่วยหนูตลอด เรื่องงานเขาก็มักจะสอนหนูอยู่บ่อยๆ"

เมื่อสัมผัสดวงตาที่ลึกล้ำของฟู่ซีเสินอาหารบนตะเกียบของจ้าวฉี่ฉิงก็ตกลงมา และมันก็บังเอิญตกบนตักของฟู่ซีเสินในตำแหน่งที่น่าอายอย่างยิ่ง

"ขอโทษ"

จ้าวฉี่ฉิงรีบหยิบผ้าเช็ดปากเช็ดคราบน้ำมันบนต้นขาของฟู่ซีเสิน

เนื่องจากใช้แรงที่มากเกินไป กระดาษบนโต๊ะจึงบังเอิญไปโดนที่ที่เธอไม่ควรแตะ และด้วยการปัดใบหน้าของจ้าวฉี่ฉิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

เธอเสียอาการเล็กน้อย แต่เธอไม่เห็นดวงตาที่สงบของฟู่ซีเสินค่อยๆมืดลง

หลังจากไอเล็กน้อยฟู่ซีเสินวางมือของเขาไว้ใต้โต๊ะอาหารและจับมือจ้าวฉี่ฉิงไว้แน่น

"ไม่เป็นไร ผมกลับไปซักก็สะอาดแล้ว"

จ้าวฉี่ฉิงรู้ว่าฟู่ซีเสินหมกมุ่นอยู่กับความสะอาด แต่สถานการณ์ในปัจจุบันทำให้เธอไม่มีเวลาคิด ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

นายหญิงมองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของทั้งสองคน เธอแค่คิดว่ามันเป็นความประมาทของจ้าวฉี่ฉิง "ไม่เป็นไร ฉี่ฉิงไม่ต้องกลัว"

จ้าวฉี่ฉิงหัวเราะอย่างเชื่องช้าและต้องการดึงมือของเธอกลับ แต่ชายคนนั้นคว้ามันแรงขึ้น

"คุณย่า ดึกมากแล้ว ผมต้องส่งฉี่ฉิงกลับ"

ฟู่ซีดูสงบและมองดูนายหญิงที่อยู่ตรงข้ามเขาด้วยความเคารพ

"ก็ดี ฉี่ฉิงยุ่งมาทั้งคืนแล้ว แกไปส่งเธอเถอะ"

นายหญิงพอใจกับแนวทางของฟู่ซีเสินมาก ต้องแบบนี้สิถึงจะจีบผู้หญิงติด