หลินไป๋หลัน นิยาย บท 110

ส่วนบ้านหลันฮวาในเขตเมืองหลวงนั้นโรงเพาะเห็ดนางฟ้าทำกำไรมาหาศาลเพราะมีพ่อค้ามากมายเข้ามารับเห็ดสด ๆ ทุกวัน และเมื่อสองเดือนที่แล้วนางยังลงเห็ดชนิดใหม่ให้พวกเขาได้เพาะกันอีก

กลุ่มแม่บ้านได้นำเห็ดมาทำเห็ดทอดกรอบสามรสออกวางขายและก็ขายดิบขายดีเป็นอย่างมาก รวมถึงขนมตระกูลทองที่แม้แต่ในวังหลวงยังต้องมาสั่งทำอยู่เป็นประจำ ทำให้รายได้จากการทำขนมและการทำเพาะปลูกไม่ว่าจะเป็นโรงเห็ด ปลูกข้าวและพืชผักผลไม้ต่าง ๆ ทำกำไรเข้ากองกลางอยู่ไม่น้อย

มีขุนนางหลายคนยุยงองค์ฮ่องเต้และขอเข้ามาเป็นผู้ดูแลผลกำไรภายในบ้านหลันฮวา แต่ก็ถูกองค์ฮ่องเต้กล่าวโทษตักเตือนไปเพราะพระองค์ทรงมองออกว่าเหล่าขุนนางพวกนี้หวังอะไรจากบ้านพักหลันฮวาและอีกอย่างพระองค์จะผิดคำพูดที่ให้ไว้กับหลินเฉินหยวนไม่ได้เด็ดขาด เป็นถึงผู้ปกครองแผ่นดินจะมาพลิกลิ้นได้เช่นไร

โรงหมอจิวซ่านยังมีผู้มารักษาอาการป่วยอย่างต่อเนื่องมากบ้างน้อยบ้าง ไป๋หลัน มีมี่และเย่าวซิน ผลัดกันเข้ามาดูแลด้วยตนเอง เวลาเข้าตรวจคนไข้พวกนางจะมีชุดใส่ประจำคือเสื้อกาวน์หมอสีขาวของภพเก่าปักชื่อของพวกนางที่อกเสื้อและที่สำคัญคือสเต็ตโทสโคปหรือหูฟังแพทย์คล้องคอเอาไว้ จริง ๆ แล้วมันก็ช่วยได้เยอะไม่ต้องมามัวจับชีพจรกันแล้วและอีกอย่างมันเป็นความภาคภูมิใจของนางในภพที่แล้วจึงนำชุดมาสวมใส่ในภพนี้ด้วยเลย

ที่โรงหมอแม้มีกำไรไม่มากแต่ต้นทุนนั้นแทบจะไม่มีเลย เพราะโอสถทั้งหลายเป็นไป๋หลันเสกขึ้นมาและมีบ้างที่จะหาซื้อส่วนมากนางก็จะไปซื้อที่หอหมื่นโอสถของท่านอาจารย์หม่าเพื่อเงินทองจะได้หมุนเวียนเข้าคลังของอาจารย์ที่เคารพรัก ท่านอาจารย์หม่าก็แวะเวียนมาหาอยู่บ่อย ๆ ส่วนเฟยเฟย อยู่ในมิติเสียส่วนใหญ่นอกจากพวกนางต้องการความช่วยเหลือจึงจะออกมาเพราะเฟยเฟยมีความสุขมากที่อยู่ในมิติ...

วันนี้จวนสกุลหลินมีงานใหญ่นั่นคืองานอภิเษกสมรสของบุตรสาวสกุลหลินทั้งสองกับโอรสทั้งสองพระองค์ของผู้ปกครองแคว้น เจ้าสาวในชุดสีแดงสดขับผิวให้ขาวผุดผ่องหน้ามองการแต่งหน้าทาตาปัดแก้มที่ดูเป็นธรรมชาติช่วยทำให้ใบหน้านั้นสวยงามยิ่งขึ้นไปอีก

"น้องสาวของพี่ทั้งสองช่างงดงามยิ่งนัก" เฉินหยางเอ่ยชมน้องสาวทั้งสองคน

"พี่ใหญ่ข้าคงคิดถึงท่านมาก" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมโผเข้ากอดร่างสูงของพี่ชาย

"ข้าก็เช่นกันเจ้าค่ะคงเหงามากแน่ ๆ เลย" เย่วซินโผเข้ากอดร่างสูงของพี่ชายบุญธรรมเอาไว้เช่นเดียวกัน

"เจ้าสองคนออกเรือนแล้วอีกหน่อยก็คงลืมพี่ชายคนนี้แล้วกระมัง" เฉินหยางเอ่ยพร้อมอ้าแขนทั้งสองกอดตอบน้องสาวเอาไว้

"พวกเจ้าสองคนวันนี้ข้าให้สิทธิ์เต็มที่เลยหึหึ..." มีมี่เอ่ยบอกพลางหัวเราะในลำคอ ที่วันนี้สามีของนางจะไม่ต้องโดนพวกนางเต๊าะอีก ก็พวกนางถึงเนื้อถึงตัวสามีนางตลอดเอะอะกอด เอะอะจูบกำไรของพวกนางทั้งนั้น ส่วนตนเองนั้นไม่เคยได้กอดผู้ชายของพวกนางบ้างเลยด้วยซ้ำมันน่าน้อยใจนัก...

ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวทั้งสองมารอรับเจ้าสาวของพวกเขา ตอนนี้เมืองทั้งเมืองต่างประดับไปด้วยผ้ามงคลสีแดงอย่างสวยงาม ขบวนสินสอดของทั้งสองก็ยาวเหยียดไม่แพ้กัน เจ้าบ่าวผู้สูงศักดิ์ทั้งสองมารับเจ้าสาวด้วยตนเองในชุดสีแดงสด สาวน้อยสาวใหญ่ที่เห็นต่างมองตามจนเหลียวหลังและต่างอิจฉาบุตรสาวสกุลหลินยิ่งนัก

ประมุขหนานแห่งพรรคจันทราหล่อเหลาราวเทพเซียนลงมาจุติ ส่วนองค์ไท่จื่อแห่งแคว้นหล่อเหลาคมคายคนละแบบไม่แพ้กัน

เมื่อถึงเวลาส่งตัวเจ้าสาวขึ้นเกี้ยว เฉินหยางเป็นผู้ทำหน้าที่อุ้มเจ้าสาวทั้งสองขึ้นเกี้ยวด้วยตนเองและขบวนเกี้ยวทั้งสองก็แยกออกไปคนละทางกัน ขบวนหนึ่งมุ่งหน้าสู่วังหลวง อีกขบวนหนึ่งมุ่งหน้าไปยังพรรคจันทรา

ที่พรรคจันทราจัดงานเลี้ยงกันอย่างคึกครื้นมีคนมาร่วมยินดีอย่างคับคั่งส่วนมากจะเป็นพวกพรรคต่าง ๆ ที่คอยช่วยเหลือกัน ไป๋หลันเปิดมิติรับคนในครอบครัวมาร่วมงานเลี้ยงในตอนเย็น และส่งพวกเขากลับไปร่วมงานเลี้ยงของเย่วซินต่อในวังหลวงเพราะกลัวว่าเย่วซินจะอ้างว้างอยู่ผู้เดียว

# ภายในพรรคจันทรา

ร่างบางนั่งรอเจ้าบ่าวอย่างตื่นเต้นเพราะวันนี้จะเป็นวันแรกที่จะได้เข้าหอกันอย่างสมบูรณ์ ก่อนหน้านี้มีมี่ติวเข้มนางอย่างถึงพริกถึงขิงมีกี่กระบวนท่านางจัดมาหมดตอนนี้ทฤษฎีแน่นมาก ไป๋หลันจึงอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้เมื่อใกล้ถึงเวลาปฏิบัติจริง

แอด...กึก...เสียงประตูเปิดออกและปิดลงอย่างรวดเร็ว หนานเหวินหลงก้าวเท้ามายังร่างบางที่นั่งรออยู่บนเตียงนุ่ม เขาเปิดผ้าคลุมหน้าสีแดงออกเผยให้เห็นใบหน้างามหน้ารักยกยิ้มมาให้ทำให้เขาใจเต้นแรงกว่าครั้งไหน ๆ วันนี้เสี่ยวหลันของเขาช่างงดงามยิ่งนักใบหน้าที่แต่งแต้มอย่างพองามขับให้นางงดงามจนเขาอดใจไม่ไหวก้มลงจูบปากแดงนั่นทันที ปากหยักดูดดึงกลีบปากแดงอย่างหื่นกระหายร่างบางเผยอปากออกให้ลิ้นหนาแทรกเข้ามาในโพรงเพื่อตักตวงความหอมหวานดูดดื่มน้ำหวานอย่างไม่รู้จักอิ่มเนิ่นนาน

"อื้ม..." ไป๋หลันร้องประท้วงคนร่างสูงจนต้องผละริมฝีปากออก

"พี่หลงข้าหายใจไม่ทัน แล้วก็ถอดเครื่องประดับบนศีรษะให้ด้วยเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยบอกคนหื่นกามที่เปิดผ้าคลุมหน้าออกก็จูบนางทันทีแบบไม่ตั้งตัว หนานเหวินหลงทำตามคำขอแล้วพาร่างบางมานั่งที่โต๊ะอาหารเพื่อดื่มเหล้ามงคลและกินอาหารเพื่อพิธีการที่สมบูรณ์

"เราไปอาบน้ำกันเถิดเจ้าคงเหนื่อยล้ามากแล้ว" หลังกินอาหารเสร็จเรียบร้อยหนานเหวินหลงก็เอ่ยชวนร่างบาง แต่ไม่รอคำตอบเขาช้อนร่างบางขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วพาเดินไปยังบ่อน้ำอุ่นด้านหลังทันที

หนานเหวินหลงวางร่างบางลงแล้วบรรจงถอดอาภรณ์ของนางออกทีละชิ้นจนหมด เผยให้เห็นผิวเนื้อขาวนวลเนียนดอกบัวคู่งามอวบอิ่มลอยเด่นสะดุดตา เอวคอดกิ่วแบนราบ เนินสามเหลี่ยมนูนเนียนสวยงามไร้สิ่งปิดบังสะโพกผายเย้ายวนช่างงดงามยิ่งนัก แม้ว่าเขาจะเคยเห็นมาแล้วแต่ครั้งนี้มันทำให้ใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมา

ไป๋หลันถึงแม้จะอับอายแค่ไหนแต่นางก็มั่นใจในรูปร่างนี้ที่สวยงามไม่แพ้หุ่นนางแบบ มือเล็กยื่นออกไปถอดอาภรณ์ของร่างสูงผู้หล่อเหลาออกทีละชิ้นจนหมดเช่นกัน เพราะนางจะไม่ยอมเปลือยเปล่าผู้เดียวเป็นแน่ แต่ก็ต้องตาลุกวาวเมื่อหลงน้อยดีดเด้งชี้หน้า ไป๋หลันหน้าแดงซ่าน มันช่างใหญ่โตมโหฬารอะไรเช่นนี้ไป๋หลันเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นเลยมาถอยหลังออกห่าง

หนานเหวินหลงช้อนร่างบางขึ้นอุ้มทันทีที่เห็นนางถอยห่างคงเพราะเห็นความเป็นชายของเขาที่ใหญ่โตกระมังแต่อีกหน่อยนางจะชอบมันเอง หนานเหวินหลงพาร่างบางเดินลงบ่อน้ำอุ่นแล้วนั่งแช่น้ำด้วยกันตอนนี้ร่างบางนั่งอยู่บนตักแกร่งของเขาอยู่ หนานเหวินหลงใช้สบู่ของนางลูบไล้ร่างบางที่เปลือยเปล่าพร้อมนวดคลึงเริ่มจากหัวไหล่ค่อย ๆ นวดวนลงต่ำมายังดอกบัวคู่งามที่ใหญ่จนล้นมือของเขา หนานเหวินหลงนวดคลึงพร้อมบีบเค้นเบา ๆ ก่อนจะเพิ่มแรงบีบขึ้นอย่างลืมตัวด้วยความมัวเมาในความนุ่มนิ่ม