หลินไป๋หลัน นิยาย บท 2

"ใช่แล้ว มิติธาตุหายสาบสูญไปนานเจ้าห้ามบอกใครเล่ามันจะเป็นภัยกับเจ้าถ้าคนผู้นั้นคิดไม่ดี เจ้าเรียกข้าว่าท่านปู่เถิดข้าถูกชะตากับเจ้ายิ่งนัก" เขาเองรู้สึกเอ็นดูนางหนูคนนี้นักและรู้สึกดีไม่น้อยที่มีคนเรียกท่านปู่ทำให้คนแก่ผู้นี้คลายเหงามากเลยทีเดียว

"ท่านปู่" ข้าวหอมพูดแล้วยิ้มด้วยความตื้นตัน สร้อยในมือท่านปู่หมาดๆก็หายวับมาอยู่บนคอของเธอทันที

"เจ้าไปได้แล้วขอให้เจ้าโชคดีนะหลานปู่" เทพปาเจียวเอ่ยพร้อมกับยกแขนขึ้นสะบัดหนึ่งครั้ง

"ขอบคุณค่ะท่านปู่" กล่าวจบก็เกิดแสงสว่างจ้าและสติเธอก็ดับสูบไป

"เป็นผู้หญิงต้องมีกลิ่นกายหอมเช่นนั้นข้าเพิ่มให้เจ้าแล้วกัน ฮ่า ๆ ๆ" เทพปาเจียวเอ่ยขึ้นพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง

ณ โลกคู่ขนาน

"น้ำ… หิวน้ำ" ข้าวหอมเอ่ยเสียงแผ่วเบา 'ทำไมถึงรู้สึกคอแห้งมากขนาดนี้เธอไม่ได้ดื่มน้ำมากี่วันแล้ว' ข้าวหอมคิดในใจ

"หลันเอ๋อร์ หลันเอ๋อร์ลูกแม่เจ้าฟื้นแล้วแม่ดีใจยิ่งนัก นี่จ้ะน้ำค่อยๆดื่มนะลูกประเดี๋ยวจะสำลัก"  หลินอู๋เหยาเอ่ยขึ้นอย่างดีใจที่บุตรสาวของตนฟื้นขึ้นมา  นางนอนป่วยไม่ได้สติมาหลายวัน แล้วยังหายใจแผ่วเบาจนคิดว่านางหมดลมหายใจไปเสียแล้ว พร้อมกับหยิบถ้วยน้ำชาอุ่น ๆ ป้อนบุตรสาวของตน

ข้าวหอมยกศีรษะขึ้นมาจิบน้ำพร้อมกับลืมตาขึ้นมามองหญิงตรงหน้า  เธอถึงกับตะลึงน้ำตาไหลเอ่อเพราะหญิงตรงหน้ามีหน้าตาคล้ายแม่ของเธอในโลกเก่ามาก ต่างกันตรงที่หญิงคนนี้ดูยังสาว ยังสวย และมีผิวพรรณดี

"หลันเอ๋อร์ ร้องไห้ทำไมลูกยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือไม่" หลินอู๋เหยาเอ่ยถามบุตรสาวด้วยความเป็นห่วง เพราะจู่ๆนางก็น้ำตาไหลออกมา

"ลูกไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะท่านแม่" ข้าวหอมเอ่ยพร้อมส่ายหน้าสวมกอดมารดาของเธอแน่น ภาพความทรงจำของร่างนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ เด็กคนนี้มีชื่อว่า หลินไป๋หลัน อายุสิบสองปี มีรูปร่างคล้ายเธอในโลกก่อนอยู่เจ็ดส่วน ตากลมโต คิ้วสวยได้รูป จมูกโด่งโดยไม่ต้องศัลยกรรม ปากอวบอิ่มน่าจูบอีกต่างหาก

อืม...เพอร์เฟค... ' ข้าวหอมคิดในใจ นางมีร่างกายไม่แข็งแรงตั้งแต่เกิด ก่อนหน้านี้เป็นไข้ป่าบวกกับร่างกายอ่อนแอเลยเสียชีวิตลง