หลินไป๋หลัน นิยาย บท 74

ทางด้านของไป๋หลันที่หลังจากจบงานเลี้ยงทุกคนก็ต่างแยกย้ายพักผ่อนกัน นางจึงเดินกลับเรือนพักของตน เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็ต้องตกใจ...แต่นางก็พอจะเดาออกว่าเป็นใคร ไป๋หลันพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่คิดว่าเจอดีเข้าแล้ว

              "พี่หลงข้าตกใจหมดนึกว่าสัมพเวสี ทำไมถึงมานั่งมืด ๆ แบบนี้" ไป๋หลันเอ่ยเสียงสูง พลางจุดตะเกียงเพื่อให้มีแสงสว่าง

             "ถ้าพี่จุดตะเกียงคนในบ้านเจ้าจะไม่สงสัยหรือ?" หนานเหวินหลงเอ่ย เสี่ยวหลันของเขาช่างไม่รู้เรื่องกระไรเลย

             "เออ...ก็จริงฮ่า ๆ ๆ" ไป๋หลันคิดตามก็พลันหัวเราะออกมาที่พี่หลงฉลาดรอบคอบ

             "แล้วทำไมไม่มาร่วมงานเลี้ยงด้วยกันเล่าเจ้าคะ ท่านพ่อท่านแม่ไม่ว่ากระไรหรอกเป็นคู่หมั้นกันแล้วแท้ ๆ" ไป๋หลันเอ่ยถามคนตรงหน้า

"พี่อยากอยู่กับเจ้าตามลำพังมากกว่า" หนานเหวินหลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

              "อ้อ...เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ" ไป๋หลันพยักหน้ารับรู้

               หนานเหวินหลงลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาคนตัวเล็กจากนั้นก็จูงมือมานั่งลงบนตักแกร่งของเขา วงแขนแกร่งโอบกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่นอย่างหวงแหน

               "พี่หลงข้ายังไม่ได้อาบน้ำเนื้อตัวมีแต่กลิ่นอาหาร" ไป๋หลันเอ่ยบอกคู่หมั้นหนุ่ม ที่เอาหน้ามาเกยอยู่บนหัวไหล่ของนาง

               หนานเหวินหลงซุกหน้าลงตรงซอกคอขาวสูดลมหายใจเข้าฟอดใหญ่แล้วเอ่ย "ไม่เห็นเหม็นเลย หอมมากต่างหาก" หนานเหวินหลงเอ่ย ตัวนางหอมกลิ่นดอกไม้อ่อน ๆ แถมยังหอมเย็นสดชื่นทำให้ร่างกายที่อ่อนล้ารู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที

            ไป๋หลันที่โดนสัมผัสที่ซอกคอก็พลันขนลุกเกรียวสยิวไปทั้งร่างกาย อันตรายต่อใจจริง ๆ คนผู้นี้

            "พี่หลงรอข้าประเดี๋ยวนะเจ้าคะ ถึงตัวข้าจะไม่เหม็นแต่มันเหนียวตัวมากขออาบน้ำสักครู่เดียว" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินปรี่ไปทางด้านหลังฉากกั้นเพื่ออาบน้ำทันที

            หนานเหวินหลงยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจที่ได้แกล้งคนตัวเล็กสำเร็จ ก็ปกตินางชอบจู่โจมเขาตลอด หนานเหวินหลงนั่งรอคนตัวเล็กอย่างว่าง่าย เขาไม่อยากรุกล้ำนางมากเกินไปด้วยวัยที่ยังเยาว์นัก เขาอยากรอให้นางเติบโตขึ้นมากกว่านี้อีกสักหน่อย...

           ไป๋หลันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็เดินมาหาคู่หมั้นทันที เพราะกลัวเขารอนานเขาคงจะมาหานางเพราะพรุ่งนี้เช้าต้องเดินทางไปสำนักเซียนแล้ว และอีกนานนับปีกว่าจะได้กลับมาเขาคงอยากใช้เวลาในคืนนี้อยู่ด้วยกันเป็นแน่

          "พี่หลงมาส่งข้าหรือเจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยถาม

          "เป็นเช่นนั้น แล้วพี่จะให้ตงชุนคอยติดตามเจ้าไปด้วย" 

          "ข้าเกรงใจเจ้าค่ะ อีกอย่างอยู่ที่สำนักเซียนคงไม่มีเรื่องอะไรต้องเป็นห่วง" ไป๋หลันเอ่ย 

          "พี่ตัดสินใจแล้ว ห้ามปฏิเสธ" หนานเหวินหลงเอ่ยเสียงเข้มข่มขวัญคนตัวเล็กที่ปฏิเสธความห่วงใยของตน

           'หึ่ย...คนอะไรดุเป็นบ้า...แต่ก็น่ารักอ่ะ' ไป๋หลันคิดในใจ

           "ดึกแล้วเจ้าไปนอนเถิดคืนนี้พี่จะอยู่เป็นเพื่อนเอง" หนานเหวินหลงพาคนตัวเล็กมานอนที่เตียง คืนนี้เขาอยากนอนกอดนางเอาไว้นาน ๆ เพราะคงอีกนานกว่าจะได้มีโอกาส