หลงไหลในความเสน่หาของเขา นิยาย บท 11

คืนนี้ เธอฝัน เธอฝันว่าลู่หรงเยียนเป็นยมบาลมาเอาชีวิตเธอ

ซูชิงพยายามดิ้นรนตื่นจากความฝัน

ฟ้าสว่างแล้ว แสงแดดยามเช้าก็เล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้เธอมองเห็นเหมือนภาพลวงโลก

ที่แท้ก็เป็นความฝัน

ช่างน่ากลัวจริงๆ

ทำไมเธอถึงฝันแบบนี้กัน?

ซูชิงเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเธอ

"ซูชิง ทำไมฉันถึงมาอยู่บ้านเธอได้ล่ะ" อันรั่วเองก็ตื่น เพราะดื่มมากเกินไปเลยปวดหัวมาก

"ฉันจะรอดูว่าครั้งหน้าเธอยังจะกล้าดื่มเยอะขนาดนี้อีกหรือเปล่า" ซูฉชิงลุกขึ้นแล้วทำน้ำน้ำผึ้งให้อันรั่ว "ดื่มเถอะ"

"ซูชิง เธอนี่เยี่ยมที่สุดเลย" อันรั่วจับแขนของซูชิงพร้อมทำท่าออดอ้อน "ขอบคุณสำหรับเมื่อคืนนะ"

"เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นน่ะ?" ซูชิงถามขณะที่เดินไปห้องครัว

อันรั่วไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ตัวเองดื่มเยอะขนาดนี้

"ฉันโดนไอ้อันอวี่หมอนั่นคิดบัญชีน่ะสิ" อันรั่วพูดอย่างโกรธเคือง "อีกเดี๋ยวฉันจะไปคิดบัญชีกับเขาแน่ หลี่เซินหมอนั่นก็ขึ้นชื่อเรื่องสำส่อน เขาโยนฉันเข้ากองไฟนั่น ดีที่ฉันยังแบกรับได้อยู่ เรียกให้เธอมา ถ้าไม่อย่างนั้นฉันเสร็จแน่"

อันอวี่เป็นน้องชายต่างมารดาของอันรั่ว

ทั้งสองเกิดต่างกันเพียงวันเดียว

ตระกูลที่ร่ำรวยจะมีลูกนอกกฎหมายสักคนสองคนก็เป็นเรื่องที่ธรรมดา

ซูชิงมองอย่างหน่ายๆ และพูดติดตลกว่า "คำพูดคำจาเธอนี่ครูพละสอนมาเหรอ มาเสร็จแน่อะไรกัน"

"ยังไงก็ตาม ถ้าฉันเจอหลี่เซินอีกครั้ง ฉันจะหักขาเขาแน่" อันรั่วพับแขนเสื้อขึ้น ทำท่าเหมือนพร้อมจะต่อสู้ "จริงสิ แล้วเมื่อคืนนี้เธอออกมาได้ยังไง?"

อันรั่วดื่มจนภาพตัด จำเรื่องที่เกิดต่อจากนั้นไม่ได้เลยแม่แต่น้อย

"ฉันเตะหลี่เซินไปน่ะสิ" ซูชิงพูดสั้นๆ โดยไม่เอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น

ใบหน้าของอันรั่วเปลี่ยนไปเล็กน้อย "หลี่เซินเป็นที่รู้จักกันดีเรื่องเอาคืน เขาไม่ปล่อยไปเฉยๆแน่"

"ฉันกลัวที่ไหนล่ะ" ซูชิงยักไหล่อย่างเฉยเมย นัยน์ตาเย็นวาบ "ถ้าเขาไม่กลัวตายก็มาได้เลย"

อันรั่วจ้องซู่ชิงอย่างพอใจ "ซูชิงที่ฉันรู้จักกลับมาแล้วสินะ เธอควรจะเลิกกับฉู่เทียนอี้ไปตั้งนานแล้ว ยังไงฉันก็ไม่ชอบอยู่ดี เขากับซูเซว่นี่ก็เหมาะกันดี หญิงเลวชายชั่ว ช่างเหมาะกันจริง"

ซูชิงทำบะหมี่ไข่ดาวสองชาม อันรั่วที่หิวมากไม่กี่คำก็กินจนเกลี้ยง

หลังทานอาหารเสร็จก็รับโทรศัพท์พร้อมสาปแช่ง "อันอวี่ รอฉันก่อนเถอะ ฉันจะรีบไปหาทันทีเลย"

อันรั่วเป็นเหมือนระเบิดเวลา เพียงแค่จุดไฟก็ได้แล้ว

ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เดินออกไปอย่างเกรี้ยวกราด

ซูชิงหัวเราะออกมาก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า มัดผมหางม้าแล้วลงไปข้างล่าง

"ปี๊น!!"

ซูชิงที่ได้ยินเสียงแตรรถก็หันไปมอง

เป็นลู่หรงเยียนที่นั่งอยู่ด้านใน

เขามารับเธอจริงๆ

ลู่หรงเยียนลงจากรถและเปิดประตูให้ซูชิงอย่างสุภาพบุรุษ "เมื่อคืนหลับสบายไหม?"

"ก็ดีนะ" ซูชิงเข้าไปนั่ง และเธอคงไม่มีทางพูดเรื่องที่ฝันร้ายเมื่อคืนแน่

สตาร์ทรถ

ในช่วงชั่วโมงเร่งด่วน รถติดมากและทั้งสองก็ไม่ค่อยได้พูดคุยกัน แต่ความเงียบก็ไม่ได้ทำให้อึดอัดอะไร

เมื่อมาถึงประตูบริษัท ลู่หรงเยียนที่ลงจากรถก็จับมือเธอเอาไว้ "เดี๋ยวก่อน"

"มีอะไรเหรอ?" ซูชิงสงสัย

"ผมมีบางอย่างจะให้คุณน่ะ" ลู่หรงเยียนส่งของขวัญที่เตรียมเอาไว้จากเบาะหลังให้ซูชิง "เปิดดูสิ คุณชอบหรือเปล่า"

ซูชิงประหลาดใจ "ทำไมจู่ๆถึงให้ของขวัญฉันล่ะ วันนี้เป็นวันอะไรงั้นเหรอ?"

ดวงตาของลู่หรงเยียนเต็มไปด้วยความเอาใจใส่และอ่อนโยน "ของขวัญแทนใจ"

เป็นสี่คำที่ทำให้หัวใจของซูชิงเต้นช้าลงไปชั่วขณะหนึ่ง