หลงไหลในความเสน่หาของเขา นิยาย บท 15

เมื่อฉินซูฉินและซูเซว่เห็นว่าลู่หรงเยียนมองไปยังซูชิง นัยน์ตาก็ฉายแววลำพองใจ

ลู่หรงเยียนมาเพื่อคิดบัญชีซูชิง

ซูชิงหนีการแต่งงาน ตระกูลลู่จะไปผ่านไปได้ง่ายๆยังไงกันล่ะ?

ซูชิงที่ถูกมองก็ว้าวุ่น ในขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่าลู่หรงเยียนจะอาละวาด แต่เขากลับละสายตาและหันไปพูดกับซูเต๋ออานแทน "ไปคุยที่ห้องหนังสือเถอะ"

"ได้ครับ เชิญทางนี้ครับคุณลู่" ซูเต๋ออานนำทาง

ซูชิงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นเขาขึ้นไปห้องหนังสือ

ซูชิงรู้สึกว่าแม้ว่าคุณชายลู่จะดูน่าเกลียด แล้วก็พิการ แต่นิสัยก็ไม่เลวเลย

เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้เธอหลอกใช้เขา เธอไม่เชื่อว่าคุณชายลู่จะมองไม่ออก

ซูชิงทั้งรู้สึกเสียใจและเห็นใจ เธอได้ยินมาว่าก่อนเกิดอุบัติเหตุ คุณชายลู่หน้าตาดีมาก เป็นใบหน้าที่แม้แต่ผู้หญิงก็ยังอิจฉา

ซูเซว่ไม่พอใจ จ้องซูชิงอย่างดุเดือด "อย่าคิดว่าขัดงานแต่งงานของทั้งสองฝ่ายได้ บริษัทตระกูลซูขาดแคลนเงินทุน หากบ้านตระกูลฟู่ไม่ช่วยล่ะก็ ตระกูลซูได้ล้มละลายแน่"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?" ซูชิงแค่นเสียง "ควรเป็นพวกเธอที่ต้องห่วงว่าตระกูลซูจะล้มละลาย ไม่ใช่ฉัน"

ซูเซว่กัดฟัน: "เธอก็เป็นคนตระกูลซู ซูชิง หากตระกูลซูล้มมันก็ไม่ได้ส่งผลดีต่อเธอหรอก"

"ถึงตระกูลซูไม่ล้ม มันก็ไม่ได้ส่งผลดีกับฉัน" ซูชิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ "จริงสิ ฉันจะเตือนเธอไว้นะ วันนี้ที่พวกเธอทำคุณนายฟู่เคืองน่ะ ได้ยินมาว่าคุณนายฟู่กับแม่ฉู่เทียนอี้ สนิทกับแม่สามีเธอน่ะ เธอไปกังวลตำแหน่งคุณนายฉู่จะดีกว่า ว่ามันจะยังมั่นคงรึเปล่า"

"แก..." ใบหน้าของซูเซว่ซีดเผือดจนแทบจะเป็นบ้า

ฉินซู่ฉินกล่าวอย่างเย็นชา "ซูชิง อย่าดีใจไปหน่อยเลย เธออย่าลืมเสียล่ะว่าสัตว์ป่าที่เธอคลอดมาอยู่ในกำมือฉัน"

เอาลูกมาขู่เธออีกแล้ว

นัยน์ตาซูชิงฉายแววเย็นยะเยือก

เธอไม่เชื่อว่าเด็กคนนั้นอยู่ในกำมือของฉินซู่ฉิน ไม่อย่างนั้นคงไม่เพียงแค่พูดไปเฉยๆ

ซูเซว่เยาะเย้ย "สุดท้ายลูกก็เหมือนแม่สินะ เป็นสัตว์ที่เอาตัวเข้ามา เธอเองก็คลอดสายพันธุ์…"

"เพียะ!"

ซูเซว่ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกตบหน้า

ใบหน้าที่เดิมทีก็บวมและยังเจ็บอยู่แล้ว พอซูชิงตบอีก แผลก็เปิดอย่างไม่ต้องสงสัย

ซูเซว่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด "ซูชิง ยัยบ้า นี่แกกล้าตบฉันเหรอ?"

เมื่อเห็นว่าซูเซว่ถูกตบ สายตาของฉินซู่ฉินก็ราวกลับสามารถยิงเข็มพิษได้ "ซูชิง นี่แกกล้าตบลูกสาวฉันงั้นเหรอ"

ฉินซู่ฉินยกมือขึ้นกลางอากาศ แต่กลับไม่ลงมือเพราะประโยคของซูชิง "คุณชายลู่อยู่ชั้นบน หากไปรบกวนคุณชายลู่เข้า อะไรจะตามมาคงไม่ต้องให้ฉันพูดหรอกนะ"

ฉินซู่ฉินอึ้งจนไม่กล้าลงมือ ทั้งยังใบหน้าก็ซีดเผือด

ซูชิงยิ้มอย่างเย็นชา เดินขึ้นไปด้านหน้าและพูดด้วยเสียงที่มีแค่สองคนได้ยิน "ไว้ฉันจะคุยกับพ่อให้นะว่าทำไมน้าฉินถึงไปหนานซานทุกเดือน ไปเจอใครและไปทำอะไร"

เมื่อเห็นความตื่นตระหนกแวบผ่านดวงตาของฉินซู่ฉิน ซูชิงก็แค่นยิ้มและเอ่ยเตือน "ทางที่ดีพวกคุณก็หยุดรังควานฉันดีกว่า แล้วก็ไม่ต้องเอาอะไรข่ขมขู่ฉันด้วย ไม่อย่างนั้นก็รับผิดชอบผลที่ตามมาเองก็แล้วกัน"

ฉินซู่ฉินแม่ลูกทำได้เพียงมองซูชิงจากไป

ซูเซว่โมโหมองอย่างเคืองแค้น "แม่ หนูอยากให้ซูชิงตาย ไม่ว่าจะใช้วิธิไหนก็ตาม แม่ต้องสั่งสอนมันแทนหนูนะ สั่งสอนให้มันทรมานด้วย"

"ลูกไม่ต้องห่วง แม่จะสั่งสอนแทนลูกเอง" ฉินซู่ฉินมองใบหน้าของลูกสาวที่ถูกตบจนบวมก็รู้สึกเป็นทุกข์

ไม่นานหลังจากที่ซูชิงจากไป ลู่หรงเยียนก็จากไปเช่นกัน

ซูเต๋ออานนั่งบนเก้าอี้ด้วยใบหน้าที่ซีด คำพูดของลู่หรงเยียนก่อนที่เขาจะจากไปยังก้องอยู่ในหูของเขา

ฉินซูฉินเข้ามาพร้อมกับถ้วยชา "คุณซู เกิดอะไรขึ้น คุณชายลู่พูดอะไรทำไมสีหน้าถึงดูไม่ดีเลย"

ซูเต๋ออานที่ได้สติก็เช็ดเหงื่อตามหน้าผากก่อนจะเอ่ยถาม "ซูชิงล่ะ?"

"ไปแล้วล่ะ" ฉินซู่ฉินกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชาพร้อมพูกใส่ไฟ "เดี๋ยวนี้ซูชิงปีกกล้าขาแข็ง ฉันที่เป็นแม่เลี้ยงก็คุมไม่อยู่แล้ว เมื่อกี้ยังตบซูเซว่จนหน้าบวมเถมยังเลือดออกด้วย"

จากที่ฉินซู่ฉินเข้าใจซู่เต๋ออาน ได้ยินว่าซูเซว่โดนตบก็ต้องโมโหแล้วไปสั่งสอนซูชิงแน่

ฉินซู่ฉินหัวเราะเยาะในใจแล้วรอให้ซูเต๋ออานโกรธ

แต่คราวนี้ซูเต๋ออันไม่เพียงไม่โกรธ แถมยังเอ่ยเตือน "วันหลังไปยั่วโมโหซูชิงให้น้อยลง ช่วงนี้เธอกับเสี่ยวเซว่เก็บหน้าเก็บตาหน่อย ดูเรื่องงามหน้าที่พวกเธอสองแม่ลูกทำสิ ปัญหาของตระกูลฟู่ฉันยังรู้จะจัดการมันยังไงเลย"

ซูเต๋ออานไม่ใช่คนโง่ แน่นอนว่าเขารู้ว่าฉินซู่ฉินสองแม่ลูกคอยรังควานซูชิง แต่เขาแค่ทำเป็นหลับหูหลับตา