หลงไหลในความเสน่หาของเขา นิยาย บท 14

เซี่ยตงก้าวไปข้างหน้าและตบซูเซว่หลายสิบครั้ง

"โอ้ย! โอ้ย!" ในห้องมีแต่เสียงซูเซว่กรีดร้อง แต่ก็ไม่มีใครกล้าไปขัด และยิ่งไม่มีใครกล้าพูดขัด

คนตระกูลฟู่ที่เห็นสถานการณ์ก็ไม่กล้าแสดงตัว เพราะกลัวว่าจะโดนลูกหลง

"แม่ แม่ ช่วยหนูด้วย!" ซูเซว่ร้องไห้ขอความช่วยเหลือ

ฉินซู่ฉินเองก็ไม่กล้าส่งเสียง ทำได้เพียงมองหน้าลูกสาวที่บวมเป็นซาลาเปา เลือดไหลออกจากมุมปากทั้งยังมีเลือดออกทางจมูก

เซี่ยตงลงมืออย่างไม่มีแผ่ว

ทางเขานั้น ไม่มีคำพูดไหนที่บอกว่าผู้ชายจะตบตีผู้หญิงไม่ได้ คำสั่งของเจ้านายอยู่เหนือสิ่งอื่นใด

ทั้งหมดสิบแปดครั้ง

หลังการตบเสร็จ ซูเซว่ก็นั่งนิ่งอยู่กับพื้น ไม่กล้าจับหน้าตัวเอง เจ็บแสบ แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไร "แม่ เจ็บจังเลยค่ะ เจ็บหน้าจังเลย"

"เสี่ยวเซว่" ฉินซู่ฉินกอดลูกสาวอย่างเป็นห่วง

แก้มของซูเซว่ทั้งสองข้างบวมและรอยนิ้วมือทั้งห้าก็ชัดเจนมาก

ซูชิงกลืนน้ำลาย แม้แต่เธอที่มองดูก็ยังรู้สึกเจ็บ

คุณชายลู่โหดเหี้ยมอย่างที่ข่าวลือบอก ไม่มีแม้แต่ความสงสารเลยแม้แต่น้อย

ดูเหมือนว่าข่าวลือที่ว่าภรรยาทั้งสามคนก่อนหน้านี้ถูกทรมานจนตายนั้นจะเป็นความจริง

โชคดีที่เธอไม่แต่งงานด้วย

ซูชิงจะดูออกได้อย่างไรว่าลู่หรงเยียนตรงหน้าเธอคือแฟนที่อยู่ด้วยกันทุกวันของเธอ

มีเพียงเสียงที่ฟังดูคุ้นเคย แต่ก็ลบล้างความคิดในหัวออกไปได้อย่างรวดเร็ว

แค่ชื่อคล้ายกันเท่านั้น

ลู่หรงเยียนคนนี้เป็นคนพิการ นั่งรถเข็น ใบหน้าก็เละแบบนี้ จะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะ

ซูชิงจ้องไปที่ลู่หรงเยียน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นคุณชายลู่ที่อยู่ในข่าวลือ

ไม่รู้ว่าหน้าตาก่อนจะเละแบบนี้จะเป็นยังไง?

ลู่หรงเยียนท่าทางดูป่วย มองไปยังซูเตออาน ไอและพูดว่า "คุณซู คุณคิดว่าสั่งสอนหนักไปไหม?"

"ไม่หนักเลยครับ ไม่หนักเลย" ซูเต๋ออานจะไปกล้าแสดงความไม่พอใจได้ยังไง ต่อหน้าลู่หรงเยียนเขาเป็นราวกับหลาน ไร้ซึ้งท่าทีสั่งสอนซูชิงเมื่อกี้ "ผมยังอยากจะขอบคุณคุณชายลู่ที่สั่งสอนแทนผม เสี่ยวเซว่ไม่รู้จักสงบปากก็สมควรโดนสั่งสอนแล้วครับ"

"คุณซูก็ยังเป็นคนมีเหตุผล" ลู่หรงเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา มองไปทางซูชิงและถามอย่างรู้เท่าทัน "คนนี้คือ?"

"นี่คือ ซูชิง ลูกสาวคนโตของผมครับ" ซูเต๋ออานสังเกตปฏิกิริยาของลู่หรงเยียนก็สงสัยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

ซูเต๋ออานฉลาดมาก เขาไม่ได้พูดถึงซูชิงมากนัก และส่งซิกให้ซูชิงเพื่อให้ซูชิงรีบออกไป

ในเมื่อบ้านตระกูลลู่ก็ได้ถอนงานแต่งไปแล้ว แสดงว่าไม่ต้องการซูชิงแล้ว ตราบใดที่ผ่านวันนี้ไป การแต่งงานระหว่างตระกูลซูกับตระกูลฟู่ก็ดำเนินต่อไปได้

แล้วซูชิงจะให้ความปรารถนาของซูเต๋ออันเป็นจริงได้ไงกันล่ะ?

"พ่อ ในเมื่อตระกูลซูกับตระกูลฟู่จะแต่งงานกัน งานใหญ่แบบนี้ก็ต้องเชิญคุณชายลู่ดื่มสิคะ ถึงฉันจะไม่ได้แต่งกับคุณชายลู่ ทั้งตระกูลซูกับตระกูลลู่ก็เป็นเหมือนคนสนิท ในแง่ของมารยาทก็ควรเชิญไม่ใช่เหรอคะ?"

ซูชิงจงใจพูดอย่าง เธอกำลังเดิมพันว่าคุณชายลู่จะออกหน้าแทนเธอหรือเปล่า

แม้ว่าเธอจะถูกตระกูลลู่ถอดถอนงานแต่งไป และเธอก็เกือบจะได้ดองกับตระกูลลู่ ถึงตระกูลลู่จะไม่ต้องการแล้ว ก็จะไปแต่งงานกับคนปัญญาอ่อนไม่ได้ นี่ไม่ใช่การหักหน้าตระกูลลู่หรอกเหรอ?

นอกจากนี้ยังเป็นการดูถูก เป็นการเปรียบเทียบผู้นำตระกูลลู่กับคนปัญญาอ่อนด้วย

ลู่หรงเยียนขดริมฝีปากของเขาเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ฉลาดจริงๆ

ทันทีที่ซูชิงพูด สีหน้าของซูเต๋ออานก็เปลี่ยนไป ก่อนที่เขาจะได้พูดไป ลู่หรงเยียนก็ยิ้มอย่างกระหายเลือด และน้ำเสียงที่ค่อนไปทางเป็นกันเอง "โอ้? ตระกูลซูกับตระกูลลู่จะดองกันเหรอ? เมื่อไรล่ะ?"

น้ำเสียงสบายๆทำให้ซูเต๋ออานและฟู่เจิ้นต่างเสียวสันหลัง

ใบหน้าฟู่เจิ้นมีแต่รอยยิ้ม "ยังไม่ได้นัดแนะอะไรหรอกครับ แค่พูดคุยกันธรรมดา มันไม่จริงเลยครับ"