ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 413

เมื่อรู้ว่าเนลล์โกรธ กิดเดียนยิ้มขณะที่เขาจับมือเธอและจูบมันเบา ๆ แล้วพูดว่า "ขอโทษที เมื่อคืนผมยับยั้งตัวเองไว้ไม่ได้ คราวหน้าผมจะทำตัวให้ดี"

เผชิญหน้าสายตาจ้องเขม็งของเนลล์แล้วเขาหยุดยิ้ม “นอนพักเถอะครับ ยังพอมีเวลา เดี๋ยวผมพาไปกินข้าวเช้า พักสักหน่อยก่อนจะออกไป”

อย่างไรก็ตาม เธอเพียงแค่สูดอากาศเย็น ๆ และบอกให้เขาออกไป

ในเวลาเดียวกัน ในอีกด้านหนึ่ง แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านสีขาวของหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน อาบทั้งห้องด้วยแสงอันอบอุ่น

ทั่วพรมที่หรูหราและมีราคาแพง มีเสื้อผ้าเลอะเทอะเกลื่อนพื้น กระจายจากห้องนั่งเล่นไปยังห้องนอน

บนเตียงใหญ่ในห้องนอน มีคนสองคนกำลังหลับอยู่ แสงแดดส่องมาบนใบหน้าที่อ่อนโยนและสดใสของหญิงสาว เมื่อมองเข้าไปใกล้ ๆ แม้แต่เส้นผมเล็ก ๆ บนใบหน้าของเธอก็สามารถมองเห็นได้ราวกับนางฟ้า

ลูซี่ตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

เธอลืมตาขึ้นและมองไปที่เพดานที่ว่างเปล่าอยู่หลายวินาทีก่อนที่จะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

ความทรงจำเมื่อคืนนี้ค่อย ๆ กลับมา เธอจำได้ว่าเธอไปร่วมงานวันเกิดของโจเอล ทุกคนมีความสุขกับบาร์บีคิวแล้วก็ไปดื่มกัน จบค่ำคืนด้วยเกม ตามด้วยเครื่องดื่มมากมาย

เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น?

ความเจ็บปวดผุดขึ้นในจิตใจของเธอ เธอไม่สามารถช่วยอะไรได้นอกจากสูดลมหายใจและเปล่งเสียงแสดงความไม่พอใจ เธอจับหัวของเธอ ขณะที่เธอเตรียมจะลุกขึ้น ทันใดนั้นเสียงกรนเบา ๆ ก็มาจากด้านข้าง

เธอเริ่มตัวแข็งทื่อ ก่อนที่เธอจะมองไปด้านข้างอย่างไม่เชื่อ

ในวินาทีถัดมา “อ๊าก!”

“อ๊าก!”

เสียงกรีดร้องสองครั้งดังขึ้นทีละคน ตามด้วยเสียงหอบหายใจ คนที่อยู่ข้าง ๆ เธอกลิ้งตัวลงกับพื้นด้วยความตกใจ

"ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?"

"ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?"

ทั้งสองคนอุทานพร้อมกัน

ลูซี่และโจเอลจ้องหน้ากันอย่างไม่เชื่อสายตา ราวกับว่าพวกเขาไม่เชื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้า ในที่สุดพวกเขาทั้งสองคนก็มองไปที่กระจกแต่งตัวอีกด้านอีกครั้ง

ร่างทั้งสองของพวกเขาสะท้อนอยู่ในกระจก

ผ้าคลุมเตียงคลุมอยู่ เผยให้เห็นไหล่ที่สวยงามและใบหน้าอันบอบบางที่มีผมยุ่ง

ร่างอีกคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียงขณะถือผ้าห่ม และมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าที่หล่อเหลาเล็กน้อย แม้จะไม่รู้ว่าถูกตบจากการโจมตีหรือเปล่า

ใบหน้าที่ดูแพงและสละสลวยอยู่ตลอดเวลานั้น แต่ในเวลานี้ ก็ดูลำบากใจเล็กน้อยเพราะท่าทางกับสถานการณ์แบบนี้

ทั้งสองกรีดร้องพร้อมกันอีกครั้ง

“อ๊าก!”

วินาทีถัดมาก็มีเสียงตบดังกึกก้อง

ใบหน้าของโจเอลเปลี่ยนไป มีเพียงความรู้สึกแสบร้อนที่แก้มของเขาเท่านั้น

“โจเอล คุณมันคนป่าเถื่อน!”

ลูซี่เกือบจะร้องไห้

เธอไม่รู้ว่าเธอมาลงเอยบนเตียงกับผู้ชายคนนี้ได้อย่างไร เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้!

น่าเศร้าที่เธอเก็บคืนแรกของเธอมานานกว่ายี่สิบปี แต่นั่นก็ถูกทำลายโดยไอ้เลวคนนี้!

โจเอลยังสับสนเล็กน้อยในเรื่องนี้

หลังจากสับสนอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตระหนักว่า เขาถูกตบและจู่ ๆ ก็กังวลและโกรธ

“คุณเรียกใครว่าป่าเถื่อน! คุณคือคนป่าเถื่อน! นี่มันห้องของผม ถ้าผมไม่ริเริ่ม คุณมาอยู่ในห้องของผมได้อย่างไง?”

ดวงตาของลูซี่เบิกกว้างไปด้วยความโกรธ

“ทำไมไม่พิสูจน์ให้ฉันเห็นอย่างละเอียดล่ะว่า นี่คือห้องของใคร!”