ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 783

วิกกี้คิดว่าเธอน่าจะทำสิ่งเดียวกันนี้ให้กับเพื่อน และคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธออย่างไม่ต้องลังเลเลย

เธอจะต้องทำให้ได้!

กลางคืนอากาศเริ่มหนาวเย็น วิกกี้จ้องมองไปที่เปลวเพลิงที่กำลังแผดเผาแรงขึ้นเรื่อย ๆ และการมองเห็นของเธอก็ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน

ทันใดนั้นเอง ดูเหมือนว่าเธอจะมองเห็นหญิงสาวที่หน้าตาหล่อเหลา และสดใสร่าเริงคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าของเธออีกครั้ง หญิงสาวคนนั้นสวมชุดสีดำและส่งยิ้มกว้างให้กับเธอ

“วิก! พวกผู้ชายมีอะไรน่าสนุกอย่างงั้นเหรอ? มากับเราสิ เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปไง!"

เสียงที่ภาคภูมิใจและใจดีเหล่านั้นยังคงก้องอยู่ในหูของเธอ คลื่นแห่งความขมขื่นที่อธิบายออกมาไม่ได้กำลังก่อตัวขึ้นในใจของวิกกี้

ตลอดไปงั้นเหรอ? ไกลแค่ไหนถึงจะเรียกว่าตลอดไป!

บางสิ่งตัดผ่านส่วนที่อ่อนแอที่สุดของหัวใจของเธอ ราวกับว่ามีใบมีดที่แหลมคมกำลังทิ่มแทงเธอจนก่อตัวเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่ เมื่อเลือดเริ่มเหือดแห้งไป แต่สิ่งที่ยังคงหลงเหลืออยู่คือความมึนงงและความเหงา

วิกกี้หลับตาลง ลมพัดเส้นผมปลิดปลิวไปตามแก้มของเธอ มันทำให้เธอรู้สึกคันเล็กน้อย กลิ่นที่น่าชวนอ้วกของซากศพที่ไหม้เกรียมลอยออกมาจากเปลวเพลิง และลอยเข้ามาในรูจมูกของเธอราวกับค้อนขนาดใหญ่ที่ทุบเข้าไปกับจิตใต้สำนึกของเธอ

“ไฟเยอร์ฟีนิกซ์”

เสียงบ่นเงียบ ๆ ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจของเธอที่ตอนนี้มันเต็มไปด้วยความสันโดษและความว่างเปล่าไม่รู้จบ เธอจ้องมองเปลวเพลิงกลายเป็นเถ้าถ่าน แล้วพูดออกมาเบา ๆ ว่า “ลาก่อนนะ”

"สวัสดี! นั่นใครน่ะ?"

ประตูเหล็กถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน ชายวัยกลางคนสวมเครื่องแบบสีน้ำเงินเดินเข้ามาด้วยแก้มแดงระเรื่อราวกับว่าเขากำลังมึนเมาอยู่ การก้าวเดินของเขาดูไม่ค่อยเสถียรเล็กน้อย แต่ว่าเขาเห็นเธอในทันที เขาชี้ไปที่เธอและพูดตะกุกตะกัก “ใคร...คุณเป็นใคร?”

ความคิดเจ้าเล่ห์ของเธอผุดขึ้นมาทันทีราวกับอวนดักจับปลาที่อยู่ภายในใจ วิกกี้หันกลับมามองชายขี้เมาคนนั้นทันที ขณะที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยขึ้นมาที่มุมปากของเธอ เธอวางเท้าหลังไว้บนพื้นและกระโดดขึ้นไปในอากาศด้วยการกระโดดอย่างสง่างาม เธอปีนขึ้นไปบนกำแพงและตกลงไปอีกด้านหนึ่งอย่างเงียบกริบ โดยไม่ทิ้งร่องรอยอะไรเอาไว้เลย

รูปร่างของเธอเป็นเงาราวกับผี ในขณะที่การเคลื่อนไหวของเธอนั้นรวดเร็วมากจนผู้คนสามารถสัมผัสได้เพียงแค่เงาดำที่ล่องลอยไปในอากาศเท่านั้น และในไม่อีกวินาทีต่อมาเธอก็ได้หายตัวไปอย่างสมบูรณ์

ชายวัยกลางคนยืนนิ่งด้วยความตกใจ ครู่ต่อมาเหล้าในมือของเขาก็ร่วงหล่นลงไปกับพื้น เขารีบวิ่งออกไปที่ประตูพร้อมกับตะโกนออกมาว่า “อ๊ะ! ผี! ฉันเห็นผี!”

นกที่เกาะอยู่แถวนั้นต่างตื่นตระหนกตกใจ เพราะเสียงร้องด้วยความหวาดกลัวของเขา ผู้ร้ายที่สร้างความโกลาหลได้หยุดวิ่งเมื่อผ่านไปได้ครึ่งทาง เธอหันกลับมามองดูแสงสีแดงจาง ๆ จากระยะไกลด้วยความยากลำบาก จากนั้นเธอก็หันหลังและวิ่งไปอีกทาง

ในขณะเดียวกันนั้นที่คฤหาสน์ เกรกอรีกำลังนั่งอยู่ในห้องสมุดเป็นเวลาถึงสองชั่วโมงเต็ม

เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น คนใช้คนหนึ่งได้เข้าไปเรียกเขาแต่ก็ถูกเขาไล่ให้กลับมา เจ้านายของเขาได้บอกว่า เขาไม่หิวและก็ไม่อยากกิน

แต่สีหน้าของเขาดูมืดมนอย่างเห็นได้ชัด เหมือนมีสัญญาณเตือนว่าพายุกำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่ช้า

คนใช้ของเขาไม่กล้าที่จะขัดใจเกรกอรี ดังนั้นเขาจึงรีบกลับลงไปข้างล่างอย่างเชื่อฟัง เนื่องจากเกรกอรีอารมณ์ไม่ดี ทุกคนจึงเกิดความประหม่าและทำงานอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ เพราะกลัวว่าจะไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจและจะกลายเป็นแพะรับบาป

ทั้งคฤหาสน์ในตอนนี้คละคลุ้งไปด้วยบรรยากาศที่แสนตึงเครียด ทุกคนในคฤหาสน์แห่งนี้ รวมทั้งพ่อบ้านออสบอร์นเองก็ไม่รู้ว่าสาเหตุมันมาจากอะไร

ยูเลียน่ามาที่นี่เฉพาะเวลาหลังอาหารเย็นเท่านั้น เธอรู้ว่าเกรกอรีอารมณ์ไม่ดีและไม่ยอมกินข้าว ดังนั้นเธอจึงจงใจเอาชามซุปที่เธอทำเองมาให้เขา

เมื่อได้เรียนรู้บทเรียนราคาแพงจากครั้งก่อนแล้ว เธอจึงรู้ว่าถึงแม้ว่าเขาจะเก็บเธอเอาไว้ข้างกาย แต่เขาก็ไม่ชอบให้เธอเข้าใกล้เขามากจนเกินไป และวิจารณ์อาหารที่เขาเลือก

ดังนั้นคราวนี้เธอจึงหยุดอยู่ที่ชั้นล่าง และขอให้พ่อบ้านออสบอร์นส่งข้อความไปให้แทนเธอว่าเธอต้องการพบเขา

พ่อบ้านออสบอร์นทำตามที่เธอขอ ตอนแรกเขาคิดว่าเกรกอรีจะไม่ยอมออกมา แต่น่าประหลาดใจที่เขาพยักหน้ารับ