ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1084

ลิซซี่กลอกตา

“เด็กแรกเกิดก็ตัวเล็กแบบนี้ทุกคนนั่นแหละ วีมอนด์ก็เคยตัวเล็กแบบนี้ตอนที่เป็นทารก”

วีมอนด์น้อยตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

ถึงเขาจะไอคิวสูง แต่เขาก็ยังเด็ก และไม่ค่อยรู้เรื่องความรู้รอบตัวมากนัก

ถึงอย่างไรก็ตาม เขาแทบไม่ได้สัมผัสการใช้ชีวิตเลยแม้แต่น้อย

ดังนั้นในความคิดของเขา ช่างน่าแปลกใจที่มีเด็กตัวเล็กแบบนี้อยู่ในโลก

ถึงอย่างไรก็ตาม เพราะลิซซี่เคยเห็นเขาคลอดออกมากับตาของเธอเอง เธอจึงรับเรื่องนี้ได้

เด็กทั้งสองคนเกาะอยู่ที่เปล แล้วมองซ้ายทีขวาทีราวกับพวกเขาหยุดมองน้องตัวเล็กไม่ได้

วีมอนด์น้อยเอื้อมมือไปเขี่ยแก้มของน้องสาวตัวเล็กด้วยความสงสัย แต่ก็หดมือกลับมาทันทีด้วยความตกใจ หลังจากได้สัมผัสผิวนุ่มนิ่มอย่างไม่น่าเชื่อ

ริมฝีปากของทารกสั่นระริกราวกับเธอจะร้องไห้ แต่เพราะเธอง่วงนอนจนเกินไป เธอจึงนอนหลับต่อ

พวกเขาเฝ้าดูน้อง ๆ อยู่สักพัก ก่อนที่เนลล์จะเรียกพวกเขาเข้ามา

“เอาล่ะลูกทั้งสองคน หยุดรบกวนน้องได้แล้ว มาเล่นตรงนี้ดีกว่านะคะ!”

เด็กทั้งสองคนเชื่อฟัง และไม่ปฏิเสธขณะที่พวกเขาเดินไปนั่ง

เมื่อเห็นว่าพวกเขาทำตัวดี เนลล์จึงรู้สึกพอใจ

จากนั้นลิซซี่จึงพูดขึ้น

“คุณแม่คะ คุณแม่ตั้งชื่อให้น้องชายกับน้องสาวตัวเล็กหรือยังคะ?”

เนลล์นิ่งไป และเพิ่งรู้ตัวว่าพวกเขายังไม่ได้ตั้งชื่อ เพราะพวกเขาเกิดก่อนกำหนด

เธอจึงส่ายหน้า “ยังเลยจ้ะ ลูกพอจะช่วยคิดได้ไหม?

ดวงตาของลิซซี่เป็นประกาย “คุณแม่ให้หนูช่วยตั้งชื่อให้น้องได้ใช่ไหมคะ?”

ก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบ เธอก็ถูกกิดเดียนที่เพิ่งเดินเข้ามาจากข้างนอกขัดจังหวะเอา

“ไม่มีทาง พ่อยังไม่ได้ตั้งชื่อให้พวกเขาเลย จะถึงตาลูกตั้งชื่อได้อย่างไร?”

ลิซซี่เกิดในสถานการณ์พิเศษที่เตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว อีกทั้งชื่อเอลิซาเบท ลีย์ ท่านผู้หญิงก็เป็นผู้ตั้งให้ ซึ่งหวังว่าเธอจะเติบโตอย่างสงบสุข และสุขภาพแข็งแรง

ในทางกลับกัน ตอนที่วีมอนด์น้อยเกิด นายท่านลีย์เป็นคนตั้งชื่อให้

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ถึงแม้กิดเดียนจะมีลูกมาแล้วสองคน แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งชื่อพวกเขาเองเลย

ดังนั้นเมื่อตอนนี้ลูกทั้งสองคนคลอดออกมาแล้ว นายท่านจึงเข้ามาก้าวก่ายไม่ได้แล้ว

นอกจากนั้น จึงเป็นธรรมดาที่กิดเดียนจะไม่ยอมปล่อยโอกาสที่หาได้ยากแบบนี้ไป

ลิซซี่อ้าปากค้างด้วยความไม่พอใจเมื่อได้ยินแบบนี้

เนลล์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา แต่เธอก็ไม่อยากทำให้เด็ก ๆ ผิดหวังเหมือนกัน ดังนั้นเธอจึงเจรจาต่อรอง “เอาแบบนี้ดีไหม ให้คุณพ่อตั้งชื่อจริงให้น้องชายกับน้องสาว ส่วนลูกตั้งชื่อเล่นให้น้อง”

ดวงตาของลิซซี่กลับเป็นประกายขึ้นมาอีกครั้ง

“ค่ะ หนูอยากตั้งชื่อเล่นให้น้อง”

เธอเก่งในเรื่องอ่านความรู้สึก เธอรู้ว่าไม่ควรฝืน เมื่อเธอเถียงเอาชนะไม่ได้

ในตอนนี้ วีมอนด์น้อยก็เริ่มส่งเสียงพูดขึ้นมาบ้าง

“ผมด้วย ผมด้วยฮะ! ผมก็อยากตั้งชื่อให้น้องชายกับน้องสาวเหมือนกัน!”

ลิซซี่มักจะยอมให้น้องชายคนเล็กของเธอไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม แต่ในครั้งนี้เธอสู้เอาชนะมาด้วยความยากลำบาก ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมขยับแม้แต่นิดเดียว

“ไม่มีทาง! พี่พูดว่าพี่จะตั้งชื่อให้น้องก่อน วีมอนด์ไม่ได้พูด น้องเลยเสียโอกาสนั้นไป”

วีมอนด์น้อยที่มักจะตกลงได้ง่าย แต่เมื่อพูดถึงน้องชายและน้องสาวตัวเล็กของเขาในตอนนี้ เขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน

“ทำไมล่ะฮะ? ผมก็อยากตั้งชื่อให้น้องเหมือนกัน ถ้าพี่สาวคนโตได้ตั้งชื่อให้น้องแล้วผมไม่ได้ตั้ง ในอนาคตน้องชายน้องสาวก็จะไม่รักผม”

สีหน้าของวีมอนด์น้อยเศร้าซึม จึงทำให้คนอื่น ๆ หัวเราะออกมา

เมื่อเห็นว่าเด็กทั้งสองกำลังจะทะเลาะกัน เนลล์จึงรีบทำให้สถานการณ์ดีขึ้น แล้วเผยยิ้มออกมา “เอาล่ะ เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ ลิซซี่ตั้งชื่อให้น้องชายคนเล็ก ส่วนวีมอนด์น้อยตั้งชื่อให้น้องสาวคนเล็ก ตกลงไหมจ๊ะ?”