ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1083

เมื่อเห็นเนลล์เป็นแบบนี้ กิดเดียนก็พูดอะไรไม่ออกไปสักพัก

เขาทำได้เพียงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “คุณหิวไหม? ผมจะให้คนไปเอาอาหารมาให้”

เนลล์พยักหน้ารับ “ได้ค่ะ”

เมื่อกิดเดียนออกไปแล้ว เธอจึงค่อย ๆ ขยับตัว และพยุงตัวลุกขึ้นกึ่งนอนกึ่งนั่ง เพื่อมองเด็กทั้งสองคนที่อยู่ในผ้าห่อตัวสำหรับเด็ก

มือเล็ก ๆ สีขาวอมชมพูของทารกน้อยทั้งสองคนกำแน่น ขณะที่พวกเขานอนหลับอยู่ตรงนั้นเหมือนก้อนข้าวเหนียวสองก้อน

หัวใจของเนลล์พองโต และความรู้สึกไม่ดีที่เกิดขึ้นจากความเจ็บปวดก็จางหายไปในคราวเดียว

สิบนาทีต่อมา กิดเดียนไม่เพียงนำอาหารมาให้เธอ แต่ก็นำหมอมาด้วย

เมื่อรู้ว่าเนลล์ฟื้นขึ้นมา หมอจึงมาตรวจดูบาดแผลและการฟื้นตัวของเธอ

เขาตรวจให้มั่นใจว่าไม่มีปัญหา ก่อนที่เขาจะเรียกที่ปรึกษาการให้นมบุตรมาช่วยเธอปั๊มนม

จากนั้นเขาจึงแจ้งให้เธอทราบ ถึงข้อควรระวังที่เธอต้องคอยระวังให้ดีแล้วเดินจากไป

หลังจากที่หมอเดินออกไปแล้ว กิดเดียนจึงวางอาหารลงบนโต๊ะขนาดเล็กที่อยู่ตรงหน้าเธอ

เนลล์พยายามพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แต่กิดเดียนห้ามเธอเอาไว้

เขาหยิบหมอนมารองหลังเธอ และค่อย ๆ พยุงเธอแล้วเอ่ยขึ้น “ไม่ต้องขยับ ผมจะป้อนข้าวคุณเอง”

ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย “ฉันไม่ได้พิการ มือของฉันก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องป้อนฉันหรอกค่ะ”

ถึงอย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอจะหยิบชามซุป กิดเดียนก็ห้ามเธอเอาไว้อีกครั้ง

กิดเดียนพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ทำตัวดี ๆ! นั่งเงียบ ๆ แล้วอย่าขยับ”

เมื่อเห็นเขาทำแบบนี้ เนลล์จึงเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทันที จึงหัวเราะออกมา

เธอรู้ว่ากิดเดียนรู้สึกผิด เพราะเธอต้องเจ็บปวดในการคลอดลูก

เนลล์จึงลอบถอนหายใจออกมาเงียบ ๆ

เพราะเขาอยากไถ่โทษ เธอจึงต้องเปิดโอกาสให้เขาได้ทำเป็นธรรมดา แต่เกรงว่าผู้ชายคนนี้จะพยายามทำอะไรที่น่าตกใจยิ่งกว่า

เมื่อเธอคิดได้แล้ว เนลล์จึงไม่พูดอะไรอีก เธอจึงให้ความสนใจกับการดูแลของกิดเดียน

กิดเดียนค่อย ๆ ป้อนข้าวให้เธอ แต่เนลล์ไม่ค่อยหิวเท่าไรนัก เธอทานไปได้เพียงครึ่งชามเล็ก ก่อนที่เธอจะโบกมือปฏิเสธ

หลังจากทานอาหารแล้ว ที่ปรึกษาด้านให้นมบุตรก็มาหา

แน่นอนว่านี่เป็นอีกหนึ่งขั้นตอนที่ยากมาก

เมื่อมองมาจากด้านข้าง กิดเดียนก็รู้สึกอยากตายด้วยความปวดใจ

แต่อย่างไรก็ตาม เขาเองก็ยังเข้าใจว่านี่เป็นขั้นตอนที่คนเป็นแม่ต้องผ่านไปให้ได้ และไม่มีใครสามารถมาแทนที่ได้

เมื่อคิดได้ ดวงตาของเขาก็หม่นลง

หลังจากที่ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เนลล์ก็มีเหงื่อออกมามาก

กิดเดียนหยิบผ้าขนหนูด้วยความปวดใจ แล้วเช็ดตัวให้เธอเอง และจากนั้นจึงอุ้มลูก ๆ ไปหาเธอ

เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเธอป้อนนมให้ลูก ๆ เสร็จแล้ว

เพราะเนลล์เพิ่งคลอดลูก เธอจึงยังอ่อนแออยู่

ดังนั้นเธอจึงหลับไปหลังจากที่ให้นมลูก

เด็กน้อยทั้งสองคนก็ผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของเธอเหมือนกัน เมื่อกิดเดียนเห็นแบบนี้ เขาจึงอุ้มเจ้าเกี๊ยวตัวน้อยสองก้อนขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้ววางพวกเขาลงในแปลสำหรับเด็ก

จากนั้นเขาจึงนั่งลงที่ด้านข้าง และคอยดูแลทั้งแม่และสองแฝด

เพียงไม่นานเนลล์ก็ตื่นขึ้นมา

เธอได้ยินกิดเดียนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเปล เฝ้าดูทารกทั้งสองคนที่อยู่ข้างใน และพึมพำพูดอะไรบางอย่างอยู่

เธอเลิกคิ้วขึ้นและตั้งใจฟังที่เขาพูด

เธอได้ยินเขาพูดว่า “เมื่อลูกทั้งสองคนเติบโตขึ้น ลูกต้องกตัญญูต่อคุณแม่และดีกับเธอ ตกลงไหม? ไม่อย่างนั้นถ้าลูกทำให้คุณแม่เสียใจ พ่อจะไม่ปล่อยลูกไว้แน่!”

น้ำเสียงของเขาดุ ไม่รู้ว่าเด็กสองคนนั้นที่อยู่ในเปลนั้น เด็กจะเข้าใจในสิ่งที่เข้าพูดหรือเปล่า แต่พวกเขาก็เริ่มร้องไห้ขึ้นมาเพราะความกลัว