หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 94

บทที่94 หลิวเหม่ยฉี

ในวันจันทร์ หลินไห่ยังไม่ได้รับกล่องอาหารของเป้ยฉ่ายเวย

เพราะว่าเธอลางาน

วันนั้นเป็นวันที่เป้ยฉ่ายเวยไม่อยากจะนึกถึงขึ้นมาอีก

ในตอนกลางวันเธอได้รับโทรศัพท์จากหนานฉิง หล่อนขอให้เธอออกไปช้อปปิ้งด้วยกัน หล่อนบอกว่าเป็นการชดเชยเรื่องในหลายวันที่ผ่านมา

เป้ยฉ่ายเวยปฏิเสธไม่ได้ เธอจึงได้แต่พยักหน้ารับปาก

ซือซือก็บังเอิญพักผ่อนอยู่ที่บ้าน รุ่ยรุ่ยเพิ่งจะไปโรงเรียน เธอเบื่อๆเลยตามไปด้วย

ทั้งสามไปห้างสรรพสินค้าต้าตง ซึ่งเป็นห้างที่ใหญ่ที่สุดของเมืองจิ่นอัน

วันหยุดสุดสัปดาห์เป็นช่วงเวลาที่การจราจรติดขัด ตอนที่เป้ยฉ่ายเวยและซือซือมาถึงสถานที่นัดหมาย หนานฉิงก็ยังไม่ปรากฏตัว

หลังจากที่นั่งรออยู่ครึ่งชั่วโมงซือซือก็อดไม่ได้ที่จะกรอกตามองบนและบ่น “พอซะที คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงหรือไงคนอื่นถึงต้องมานั่งรอ”

“ซือซือช่างเถอะ น่าจะวันหยุดคนแน่นน่ะ รออีกสักหน่อยแล้วกัน” เป้ยฉ่ายเวยพยายามเกลี้ยกล่อม

“เธอรอที่นี่แล้วกัน ฉันจะไปซื้อชานม เธอจะเอาอะไรไหม” อากาศร้อนอย่างนี้ คอเธอแห้งหมดแล้ว

เป้ยฉ่ายเวยก็รู้สึกกระหายน้ำเช่นกัน “เอาน้ำมาให้ฉันขวดหนึ่งนะ”

“เธอที่มันไม่เหมือนกับคนอื่นเขาเลย น้ำเปล่าไม่มีรสชาติอะไร” ซือซือพูดพลางลุกขึ้นไปซื้อน้ำ

เป้ยฉ่ายเวยรู้ดีว่าเพื่อนรักเป็นคนปากร้ายแต่ใจดี

ซือซือเดินไปได้ไม่นาน หนานฉิงก็มาถึง

“เวยเวยขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องรอ เธอก็รู้ผู้หญิงพอออกมามักจะเจอกับเรื่องวุ่นวาย” หนานฉิงพูดคำขอโทษ แต่ว่าสีหน้าของหล่อนกลับไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด

เป้ยฉ่ายเวยยิ้มเจื่อนๆ “ไม่เป็นไร เธอมาซือซือก็ไปซื้อน้ำพอดี เรารอเธอที่นี่กันก่อนนะ”

หนานฉิงได้ยินว่าซือซือไปซ้ำน้ำหล่อนก็ไม่ชอบใจ “ซือซือช่างไม่มีความอดทนเลย ฉันมาสายแค่แป๊บเดียวก็ไม่รอแล้ว มีแต่เวยเวยที่ดีกับฉัน”

แป๊บเดียวของหนานฉิงไม่ใช่แค่สองสามนาที แต่นี่มันสี่สิบนาทีเข้าไปแล้ว เป้ยฉ่ายเวยรู้นิสัยของหนานฉิงว่าเป็นอย่างนี้เธอก็เลยไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

แต่เธอก็ออกปากพูดแทนเพื่อนรักของเธอ “ฉันกับซือซือก็รอเธอมาพักหนึ่งแล้ว เธออดทนรออีกสักหน่อยแล้วกัน”

“ห้างออกจะใหญ่ เธอไปเดินเล่นกับฉันก่อนดีกว่า เราจะได้หาซือซือด้วยว่าเดินไปที่ไหน” เธอไม่สามารถอดทนรถผู้หญิงน่ารำคาญคนนั้นได้

หนานฉิงพูดแล้วก็ลากมือเป้ยฉ่ายเวยไปยังสถานที่ที่แออัด

“อย่างนี้ไม่ดีหรอก เดี๋ยวซือซือจะหาพวกเราไม่เจอนะ” เป้ยฉ่ายเวยถูกซือซือลากให้ตามไป

หนานฉิงพูดหน้าตาเฉย “ไม่เห็นเป็นไร หล่อนไม่ใช่เด็กสักหน่อย ถึงต้องมีคนคอยดูแล อีกอย่างเราก็ไม่ได้เดินไปไกลที่ไหน”

เป้ยฉ่ายเวยถูกฉุดกระชากโดยหนานฉิงอย่างแรงจนเธอต้องยอม แต่อย่างไรก็ตามเธอก็ยังยืนกรานที่จะเดินอยู่ในบริเวณแถวๆนั้น

หนานฉิงก็จำต้องยอมเห็นด้วย เมื่อหนานฉิงเห็นร้านที่ตัวเองชอบเธอก็ลากดึงเป้ยฉ่ายเวยเข้าไป

ที่จริงหนานฉิงนัดเป้ยฉ่ายเวยออกมาเป็นเพื่อนช้อปปิ้ง ไม่ใช่ให้เธอมาเป็นคนถือของต่างๆให้หล่อน