หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 93

บทที่93 ทนายฉูมีอาการโรคกระเพาะที่น่ากลัว

เมื่อวานเป้ยฉ่ายเวยทำอาหารมากมาย ซือซือก็ไม่ยอมเอาไป เพื่อที่จะไม่เป็นการเสียของและเพื่อความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้านาย

เธอเอาใส่กล่องพลาสติกสองสามกล่องไป

ตอนกลางวันเพื่อนร่วมงานไปทานอาหารกลางวันกัน เป้ยฉ่ายเวยนำอาหารที่ตัวเองนำมาออกมาอุ่น เธอนำชุดหนึ่งส่งไปให้ที่ห้องทำงานของหลินไห่ “พี่ไห่ เมื่อวานฉันทำกับข้าวไว้เยอะ เลยเอามาเผื่อพี่ หวังว่าพี่จะไม่ถือ”

“ไม่ถือ ไม่ถือ ผมรู้สึกขอบคุณมาก ผมเบื่ออาหารที่โรงอาหารเต็มที” หลินไห่ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น ทำให้เกิดรอยขีดข่วนที่ด้านหลังของเขาโดยไม่ตั้งใจ

เป้ยฉ่ายเวยเห็นท่าทางเปิดเผยของหลินไห่ เธอก็อมยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นพี่ไห่ทานให้อร่อยนะคะ อีกสักครู่ฉันค่อยมาเก็บกล่องไป”

“ดีดี เวยเวยคุณมีน้ำใจมาก” ช่างเป็นนางฟ้าในใจของเขา เป็นทั้งงานนอกบ้านในบ้าน อารมณ์ดีและอ่อนโยน ช่างเป็นแบบฉบับที่ดีของภรรยายุคใหม่

เขาจะต้องจีบเวยเวยให้ได้แน่

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกเขินที่ได้รับคำชม แค่อาหารมื้อเล็กๆไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้ เธอกลับไปที่ห้องทำงานพร้อมกับอาหารส่วนของเธอ

โชคดีทีเพื่อนร่วมงานอีกสองสามคนก็นำอาหารมาทานเองเหมือนกัน เธอจึงไม่รู้สึกเหงา

ทันทีที่เป้ยฉ่ายเวยเดินจากไป หลินไห่ก็เบนโต๊ะออกในทันที เขาเห็นอาหารวางอยู่เต็มโต๊ะ น้ำลายก็ค่อยๆไหลออกมา

เวยเวยเตรียมเอาไว้อย่างรอบคอบ อาหารรสชาติเข้ากันได้ดี แม้แต่การจัดเรียงอาหารก็ยังสวยงาม

กลิ่นหอมเย้ายวนใจ หลินไห่ต้องรีบลงมือ นิ้วมือของเขากำลังจะสัมผัสตะเกียบ

มีคนมาและส่งเสียงกำชับ “สั่งอาหารเข้ามาที่หนึ่ง”

หลินไห่ยืนขึ้นและกล่าวอย่างนับถือ “ครับ ทนายฉู”

ความจริงแล้วมีคนกำลังเดินกลับไปที่ออฟฟิศ เธอก็ต้องชะงักเท้าลง สายตาของเขาจ้องมองไปที่อาหารบนโต๊ะของหลินไห่ที่ยังไม่ได้เริ่มรับประทาน

หน้าตาที่คุ้นเคย จานชามที่คุ้นเคย นอกจากผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีใครคนไหนที่จะลำบากเตรียมขนาดนี้

“ผมหิวแล้ว”

“ห๊ะ” หลินไห่ตกใจ เขาสับสนกับสายตาอันเย็นชาและเมินเฉย เขาตื่นเต้น สมองเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

เดี๋ยวก่อน อาวุโสแล้วจะพูดอะไรออกไปแบบพล่อยๆไม่ได้ จะต้องมีบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจ

คำว่าหิวแล้วถึงแม่จะเป็นคำพูดง่ายๆ แต่ที่จริงแล้วแฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง ลึกลับซับซ้อน

อย่างแรกเจ้านายคงไม่พูดว่าหิวแล้วในขณะที่ตัวเองยังไม่ได้สั่งอาหาร อีกอย่างเจ้านายยังมองกล่องอาหารบนโต๊ะของเขาอยู่หลายต่อหลายครั้ง

ที่แท้เขาต้องการอาหารในกล่องอาหารนี้!!!

กระบวนการทั้งหมดนี้ดูยาวนานมาก ความจริงแล้วทุกอย่างเกิดขึ้นภายในสามวินาทีเท่านั้น

หลินไห่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขารีบปิดฝากล่องอาหาร และยื่นกล่องอาหารให้ด้วยความเคารพ “ทนายฉู ถ้าหากว่าคุณไม่ถือล่ะก็ คุณทานของผมก่อนก็ได้ครับ”

“อื้อ หลินไห่คุณสั่งมาอีกที่หนึ่งสิ ลงบัญชีของบริษัท” ฉูเจ๋อหยางรู้สึกสงบจิตสงบใจได้เมื่อได้รับกล่องอาหารมาจากมือของหลินไห่ หลังจากนั้นเขาก็เดินกลับเข้าไปในออฟฟิศของตัวเอง

แต่ว่ามันเป็นเหมือนวินาทีตัดสินความเป็นความตาย หลินไห่ปาดเหงื่อบนหน้าผากของเขา ดีที่ตัวเองยังมีปฏิภาณไหวพริบ แต่เมื่อเขามองลงบนโต๊ะทำงานที่ว่างเปล่าของตัวเอง เขาก็แทบอยากจะร้องไห้

เขาอยากจะลองชิมฝีมือเวยเวยดูสักหน่อย…

“อิ่มจังเลย ทำทานเองนั่นล่ะดีที่สุด จะได้ไม่ต้องเสียของ” เป้ยฉ่ายเวยมองดูนาฬิกาบนคอมพิวเตอร์ ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว หลินไห่น่าจะทานเกือบเสร็จแล้ว