หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 92

บทที่92 ไม่พูดขณะทานข้าวครับ

“ช่างมัน ถ้าอย่างนั้นพวกเธอก็เก็บความลับให้ดีล่ะ มารีบทานข้าวเถอะ” เป้ยฉ่ายเวยยิ้มอย่างเสียไม่ได้

ซือซือกลับมาทำท่าซังกะตายอีกครั้ง เธอจูงรุ่ยรุ่ยตัวน้อยไปยังโต๊ะอาหาร

ซือซือมองดูอาหารที่กลิ่นเย้ายวนบนโต๊ะ เธออดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา “เวยเวย เกิดอะไรขึ้นกับเธอวันนี้ ทำอาหารน่าทานมากมายขนาดนี้”

“ฉันว่าพรุ่งนี้จะเอาอาหารไปที่บริษัท พอดีมีตู้เย็นที่ยังใช้งานได้อยู่ในห้องพักผ่อน ฉันเห็นเพื่อนร่วมงานคนอื่นก็เอามาเหมือนกัน ซือซือ เธออยากให้ฉันเตรียมให้เธออีกชุดหนึ่งไหม” เป้ยฉ่ายเวยอธิบาย

“ไม่เอา ไม่อยากกินอาหารไมโครเวฟ ฉันอยากกินสดๆมากกว่า” ซือซือพูดพลางยื่นมือไปหยิบถั่วเขียวบีบเข้าปาก

เธอทานโดยไม่ยอมหยุดปาก “เวยเวย ทักษะการทำอาหารของเธอดีขึ้นนะ ใครได้แต่งงานกับเธอต้องมีความสุขมากแน่ๆ”

ซือซือพูดแล้วก็รู้สึกว่าบรรยากาศชอบกล เธอจึงหัวเราะและพูดต่อว่า “ไม่อย่างนั้นเธอแต่งงานกับบ้านของเราไหม ฉันรอได้ยินคำนี้อยู่”

“คุณป้า อย่าทานไปพูดไปครับ” รุ่ยรุ่นนั่งอยู่ที่เก้าอี้ของตัวเองและพูดขึ้นช้าๆ

ซือซือหน้าแดงและนั่งอยู่กับที่ตัวเองดีดีเพื่อทานต่อไป

เป้ยฉ่ายเวยอดหัวเราะไม่ได้ รุ่ยรุ่ยตัวน้อยคนนี้ช่างทำให้คนหลงได้เสียจริงๆ

“ได้ยินรึยังซือซือ เธอนี่สู้รุ่ยรุ่ยไม่ได้เลยนะ”

ซือซือคำรามออกมาโดยไม่พูดจา ยกตะเกียบขึ้นมาทำท่าทางขอร้อง

เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าเธออาย จึงไม่ได้พูดอะไรอีก

ทั้งสามทานอาหารมื้อนั้นอย่างสงบสุข

เป้ยฉ่ายเวยยังทำความสะอาดห้องครัวอยู่ ระหว่างนั้นเธอก็ปอกผลไม้ยื่นให้พวกเขาในห้องนั่งเล่น ผู้ใหญ่และเด็กนั่งดูการ์ตูนกันอยู่ มีเสียงหัวเราะดังเป็นพักๆ

เธออดเตือนไม่ได้ “อย่าสนใจแต่ทีวี ทานผลไม้ด้วย”

“รู้แล้วครับแม่” ลุ่ยลุ่ยก็กัดแอปเปิลไปหนึ่งคำ

ซือซือพยักหน้าโดยไม่หันไปมอง สักพักเธอก็ตบโซฟาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งไม่หยุด

เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว ไม่รู้ว่าใจเธอคิดอะไรอยู่

ซือซือยังคงหัวเราะอยู่ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปในทีวี เห็นคนถูกหมูป่าวิ่งไล่ตาม เสียงหัวเราะนี้มันมากเกินไปไหม

“คุณป้า น้ำลายไหลออกมาแล้ว” รุ่ยรุ่ยขยับหนีไปทางด้านข้างเล็กน้อย

“ขอโทษ ขอโทษที ฉันคุมตัวเองไม่ได้ ไอ้ตัวนั้นมันโง่จริงๆ” ซือซือหัวเราะจนน้ำตาเล็ดออกมา

รุ่ยรุ่ยพูดอย่างไร้เดียงสา “คุณป้าเด็กมากเลยนะครับ”

ซือซือไม่พอใจขึ้นมาแล้ว เธอคว้าร่างน้อยๆของรุ่ยรุ่ยไว้ มือก็ตีไปเบาๆ “เพี๊ยะ” ในใจเธอนึกอิจฉา ผิวเด็กน้อยนี่ชั่งนุ่มนวลจริงๆ เหมือนกับสีน้ำนม

“ดูสิเธอเกลียดป้ารึเปล่า”

“ป้าอย่าจั๊กจี๋รุ่ยรุ่ย” รุ่ยรุ่ยหัวเราะไม่หยุดและยังขอความช่วยเหลือจากเป้ยฉ่ายเวย “ฮ่าฮ่า จั๊กจี๋จังเลย แม่ช่วยด้วย”

เป้ยฉ่ายเวยเห็นว่าเริ่มดึกแล้ว เธอ “ช่วยเหลือ” รุ่ยรุ่ยออกจากซือซือและพูดขึ้นว่า “เล่นจนเหงื่อเปียกหมดแล้ว แม่ไปรองน้ำให้อาบ อาบน้ำเสร็จจะได้เข้านอน”

“ครับแม่” รุ่ยรุ่ยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง