หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 110

บทที่110 ไม่สามารถแก้ไขได้

“ซือซือ เธอแน่ใจได้อย่างไรว่าเขาจะไม่ปฏิเสธฉัน” เพื่อถามอย่างมุ่งมั่น เพราะเป้ยฉ่ายเวยเองก็ยังไม่แน่ใจ

“เพราะว่าเขารู้สึกผิดกับเธอ อย่างไรก็ต้องฟังเธอ เขาจะต้องยอมเห็นด้วยอย่างแน่นอน” แน่นอนเป้ยฉ่ายเวยคงไม่สามารถพูดว่าตัวเองเป็นต่อได้

เธอเห็นท่าทางกังวลของเวยเวย เธอจึงให้กลยุทธ์ของความเป็นเพื่อน

“เวยเวยเธอคงไม่รู้ ฉูเจ๋อหยางเป็นเหมือนกระดูกชิ้นยักษ์ของนิตยสารของเรา มีหลายต่อหลายคนพยายามที่จะสัมภาษณ์เขาให้ได้แต่ก็ทำไม่สำเร็จ ตอนนี้กระดูกชิ้นนั้นตกหลุมรักเพื่อนรักที่สุดของฉัน ขอร้องล่ะ เธอทนได้หรอที่ฉันเพิ่งได้งานแต่ว่าถูกไล่ออกน่ะ”

เป้ยฉ่ายเวยเห็นการแสดงออกที่เกินจริงของเธอ ถ้าหาไม่ใช่เพราะว่ามือเธอกำลังถือถ้วยอยู่ เธอคงจะต้องปรบมือให้กับการแสดงนี้ของหล่อนแล้วจริงๆ “ซือซือ เธอนึกอยากจะไปทำงานเช้าสายบ่ายเย็นก็ไป แบบนี้เรียกว่าไว้หน้าพวกเขาแล้วรึไง”

การโกหกครั้งนี้เล่นใหญ่เกินไปรึเปล่า

“เหอเหอ นั่นเป็นเรื่องจริงล่ะสิ” ซือซือหันไปมองอย่างรู้สึกผิด “เธอก็รู้ว่าฉันมีความสุขในการช่วยเหลือคนอื่น ฉันเลยรับงานนี้มาดูแลโดยไม่ลังเล”

“อื้อ” เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าสื่อให้เห็นว่ารับทราบแล้ว

ซือซือจ้องตาเป้ยฉ่ายเวยราวกับว่าจะพูดว่า เธอยอดเยี่ยมที่สุด พยายามเข้านะ แต่ก็ไม่ได้มีคำพูดอะไรออกมา

เธอรู้สึกว่าเธอควรจะพูดให้กระจ่าง “เวยเวยฉันจะบอกความจริงกับเธอนะ ขอแค่ฉูเจ๋อหยางยอมตกลงที่จะให้สัมภาษณ์ โบนัสเดือนนี้หนึ่งแสน อย่าคิดว่าฉันจะนึกถึงความเป็นพี่เป็นน้อง พวกเราก็….”

“โบนัสแบ่งสี่สิบหกสิบได้ล่ะก็ ฉันจะรับปาก” เป้ยฉ่ายเวยต่อประโยคที่ซือซือยังพูดไม่จบให้ “ฉันหก เธอสี่”

ซือซืออ้าปากค้าง หล่อนได้แต่ถามอย่างช่วยไม่ได้ “เวยเวย อย่างนี้จะดีหรอ”

“ดีที่สุด” ทันทีที่ได้ยินว่าได้เงิน เป้ยฉ่ายเวยก็กลายเป็นหิวกระหายขึ้นมาทันที เพราะว่าสุขภาพของรุ่ยรุ่ยไม่ดี เรื่องนี้เลยกลายเป็นนิสัยของเธอ

“ก็ได้ ก็ได้ ยังไงก็ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว” ซือซือโบกมือไม่สนใจ เธอบอกตัวเองเงียบๆ เงินก็คือลูกนอกสมรส เงินเป็นหนทางแห่งความชั่วร้ายทั้งหมด เงินเป็นสิ่งที่เกิดก็ไม่ได้นำพาตายก็ไม่ได้นำพา

ถ้าหากไม่ได้แยแสสนใจเงินงั้นคงต้อง…

ไม่ได้หรอก เธอทำมันไม่ได้

“ถ้างั้นก็ตกลงกันตามนี้นะ” เป้ยฉ่ายเวยรับคำอย่างมีความสุข

เธอมีความสุขตามธรรมชาติ ไม่คิดว่าการสัมภาษณ์ฉูเจ๋อหยางจะทำให้ได้รับเงินโบนัสมากมายเช่นนี้ ถ้ารู้ล่ะก็จะได้ขึ้นไปชั้นบนเพื่อทำงานด้วย เวลาก็ยังยืดหยุ่นอีกต่างหาก

“ซือซือ แผนกของเธอยังรับพนักงานอยู่รึเปล่า”

ไม่ต้องฉลาดปราดเปรื่องเมื่อเห็นหน้าเป้ยฉ่ายเวยก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ “เต็มแล้ว อีกอย่างเธออย่าคิดว่าชั้นสามสิบสองของบริษัทไม่โกลาหล เธอน่ะอยู่บนสวรรค์แล้วยังไม่รู้ตัวอีก”

ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉูเจ๋อหยางพยักหน้า เวยเวยคงจะไม่ได้ทำงานที่ออฟฟิศนี้ เด็กโง่คนนี้ยังไม่รู้ตัวอีก

เป้ยฉ่ายเวยไมได้คิดมากอย่างนั้น เธอก้าวถอยหลังและพูดว่า “เวยเวยเธอมีตัวละครแบบนี้เยอะไหม ครั้งหน้าจะสัมภาษณ์ใคร ฉันช่วยเธอได้นะ”

ซือซือคิดแล้วคิดอีกจึงพูด “มีไม่กี่คน แต่ฉูเจ๋อหยางนั้นแพงที่สุด ถูกเธอเอาไปกินแล้ว ส่วนที่เหลือจะได้รับแจ้งในเดือนหน้า แน่นอนเธอมาเป็นอาสาสมัครได้”

ไม่มีปลามีกุ้งก็ยังดี เธอไม่เกี่ยงเงินมากน้อย เป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างกระตือรือร้น “ครั้งต่อไปคนไหนยากบอกฉันมาได้เลย”

ซือซือไม่ต้องการคุยกับคนหิวเงินอีกต่อไป เวยเวยคิดว่าคนที่มีค่าหัวสูงเหล่านี้จะมาให้สัมภาษณ์กับพวกไก่อ่อนอย่างนั้นเรอะ แน่นอนว่าจะต้องเป็นพวกที่ยากจะเอาชนะ เป็นคนแปลกๆ ไม่ชอบถูกสัมภาษณ์ มีความเป็นส่วนตัวสูง จะโน้มน้าวใจได้ง่ายๆได้อย่างไรกัน

“อ้อ ฉันต้องไปแล้วล่ะ ยังไม่ได้กลับไปตอกบัตรเลย”

“เธอกลับไปเถอะ วันนี้ฉันไปรับรุ่ยรุ่ยเอง เธอเอาบัตรรับมาให้ฉันก็พอแล้ว” เธอไม่ได้เห็นเจ้าซาลาเปาน้อยของเธอมาหลายวันแล้ว