หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 109

บทที่109 วางใจได้เขาไม่ปฏิเสธคุณหรอก

ซือซือและเป้ยฉ่ายเวยส่งเสียงเอะอะ ทั้งคู่เบื่อกับการเล่นน้ำฝนและกลับไปอาบน้ำ

พวกเธอโยนเสื้อผ้าไปที่ด้านข้าง คนหนึ่งถือถ้วยกาแฟร้อน ดื่มด่ำกับช่วงเวลาสงบของปี

ถ้าหากว่าซือซือไม่เอ่ยปากพูดขึ้นล่ะก็ เป้ยฉ่ายเวยจะยิ่งรู้สึกดีกว่านี้

“บอกมาเถอะ ใครรังแกเธออีก”

“ไม่มีใครรังแกฉัน” เป้ยฉ่ายเวยกระพริบตาและตอบอย่างแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้

ซือซือเหยียดมือยาวออกไปและยื่นมาที่ด้านหน้าของตัวเอง เธอกล่าวอย่างสงบ “เวยเวย เธอดูสิเล็บที่ฉันทำมาวันนี้เป็นยังไงบ้าง”

เป้ยฉ่ายเวยมองตามไปที่เล็บของเธอ เธอกลืนน้ำลายและตอบ “อืม...ก็ดูน่ารักดี”

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกากเพชรที่สามารถเปล่งประกายได้โดยที่ไม่ต้องมีแสงแดด

“ฉันก็ชอบมันมาก แต่น่าเสียดายถ้ามันจะต้องพักไปบ้าง” ซือซือถอนหายใจจนดูเกินจริง

เป้ยฉ่ายเวยเข้าใจความหมายความนัยของเพื่อนรักในทันที เธอถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ซือซือ เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้สักเรื่องได้ไหม”

ซือซือชักกำปั้นออกมา “ไม่ได้ ถ้าหากว่าฉันไม่ถามแล้วล่ะก็ สักวันคงไม่ต้องแปลกใจเลยที่ฉันจะต้องไปหาเธอที่โรงพยาบาลบ้า”

เป้ยฉ่ายเวยหดศีรษะกลับไปอย่างใจเย็น “ฉันกำลังตามหาตัวเอง เหมือนกับการเข้าใกล้ธรรมชาติน่ะ”

“เวยเวยเธอหัดพูดเรื่องไร้สาระตั้งแต่เมื่อไหร่” ใกล้ชิดธรรมชาติ ทำไมไม่แก้ผ้ากลับไปเป็นทาซานเสียเลยล่ะ

“เธอก็เว่อร์เกินไป ก็แค่คุณหญิงเหาเรียกฉันไปพูดความในใจ” เป้ยฉ่ายเวยเล่าอย่างคลุมเครือ เธอใช้คำที่ฟังดูสวยงาม

ซือซือกัดฟัน “ทำไมเธอไม่บอกว่าเหาเสว่ฉินชวนเธอไปดื่มกาแฟล่ะ และหล่อนจะยังพาเธอไปเที่ยวโตเกียวเพื่อเล่นหิมะและชมพระจันทร์ จากบทกวีและเพลงสู่ปรัชญาชีวิต”

“ฮ่าฮ่าฮ่า จะว่าอย่างนั้นก็ได้ สังคมหนอสังคม” เป้ยฉ่ายเวยคิดว่ามันน่าขัน

“....” ซือซือไม่สามารถใช้คำใดเพื่ออธิบายอารมณ์ของเธอได้ ณ ขณะนี้ เป็นไปได้ไหมว่าเป้ยฉ่ายเวยถูกยั่วยุมา เธอดูผิดปกติไป

“เวยเวย อีกสักพักเราไปที่โรงพยาบาลกันไหม”

“ไปที่นั่นทำไม ญาติเธอเข้าโรงพยาบาลหรอ” เป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างใจจดใจจ่อ

ซือซือมองเป้ยฉ่ายเวยซึ่งดูผิดปกติไป แววตาเธอปรากฏความกังวลขึ้นมา “เวยเวยฉันว่าเธอป่วยจริงๆแล้วล่ะ”

“ฉันไม่ได้เป็นไร ไม่มีไข้ ไม่ได้ป่วย อาการบาดเจ็บก็หายดีแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะไปทำงานแล้ว” นอกจากความบาดเจ็บในใจที่ตามองไม่เห็นแล้ว เธอก็ปกติดี

ซือซือซบพิงเป้ยฉ่ายเวยซึ่งนั่งอยู่ข้างๆบนโซฟา “เธอรีบไปทำงานจัง”

“ใช่สิ ลาอีกก็คงไม่ดี” ยิ่งอยู่คนเดียวยิ่งฟุ้งซ่าน

ซือซือนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะถามขึ้นอีกครั้ง “เธอยังไม่บอกฉันเลยว่าเหาเสว่ฉินพูดอะไรกับเธอ”

“ไม่มีอะไรมากก็เรื่องทั่วไป” เป้ยฉ่ายเวยนั่งจิบกาแฟในมือและพูดอย่างเกียจคร้าน

“อย่างนั้นเรอะ” ซือซือก็จิบกาแฟด้วยเช่นกัน เธอหยุดไปครู่หนึ่งและถามต่อ “หล่อนเสนอเช็คให้เธอใบโตเลยสิใช่ไหม”

เป้ยฉ่ายเวยพูดตามจริง “เช็คน่ะใช่ แต่ว่าก็ไม่ใหญ่มาก แค่ครึ่งล้านเท่านั้น”