หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 112

ตอนที่ 112 ผู้ก่อเหตุ

ฉูเจ๋อหยางกลับมาแล้ว แต่เค้าจอดรถไว้อีกฟากของถนน มองพวกเขาทั้งสองคนที่พูดคุยกันอย่างสนิทสนมด้วยสายตาที่เย็นชา

โดยเฉพาะตอนที่หลี่จื่อเชียนปัดผมของเป่ยฉ่ายเวยไปทัดหู แล้วค้างมือไว้อย่างนั้น ทั้งสองคนนั้นดูลึกซึ้งมาก

ที่เขาเห็นนั้นเป็นสิ่งที่ชัดเจนและตรงไปตรงมาที่สุด

ดังนั้นที่เป่ยฉ่ายเวยปฏิเสธเขา ก็เพราะหลี่จื่อเชียนใช่ไหม.....

เยาะเย้ยกันชัดๆ

สายตาที่เย็นชาของฉูเจ๋อหยางจ้องมองไปยังค่ำคืนที่มืดสนิท ทันใดนั้นเขาก็กระแทกพวงมาลัยแล้วเหยียบคันเร่งจนมิด รถพุ่งออกไปไกลเร็วราวกับลูกธนู

‘เอี๊ยด’ เสียงเบรกลากยาวดังขึ้นบนถนน

เป่ยฉ่ายเวยที่นอนอยู่บนเตียงตกใจตื่นทันที ยกมือขึ้นมาเช็ดหน้าผากที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ รอบๆยังคงมืดสนิท นี่ฝันร้ายอีกแล้วหรอเนี่ย?

เธอเอนตัวลงนอนอีกครั้งทั้งที่ยังไม่หายตกใจ ไม่รู้ว่าทำไมถึงยังรู้สึกกระวนกระวายใจ

วันที่สองหลังจากตื่นขึ้นมา เป่ยฉ่ายเวยมองไปยังห้องที่ว่างเปล่า เผยให้เห็นความอ้างว้างในดวงตาของเธอ พอคิดได้ว่าต้องทำงานเธอก็รีบจัดการความรู้สึกของตัวเอง

แต่งหน้าแต่งตัวไปทำงาน

ในที่ทำงานมีเพื่อนร่วมงานหลายคนกำลังยุ่งอยู่กับงาน

เป่ยฉ่ายเวยไม่ได้ถือว่ามาเร็วที่สุด แต่ก็ไม่ได้สายเกินไป เธอวางของของตัวเองไว้บนโต๊ะทำงาน แล้วจึงเริ่มทำงาน

อย่างแรกเธอจะต้องวางกาแฟไว้ที่โต๊ะของฉูเจ๋อหยางก่อนที่เขาจะมา จากนั้นก็จัดการจัดเรียงเอกสารต่างๆ และตรวจสอบความเรียบร้อยทุกอย่างในห้องทำงาน

เมื่อทำทุกอย่างครบหมดแล้ว เธอก็ออกมาจากห้องทำงาน และบังเอิญเจอหลินไห่ที่เพิ่งมาทำงานพอดี

“เวยเวย ในที่สุดเธอก็มาทำงานแล้ว อาการดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

เมื่อหลินไห่เห็นเป่ยฉ่ายเวยเดินออกมาจากห้องทำงานของฉูเจ๋อหยางก็ดีใจมาก ได้ยินมาว่าเธอลาป่วย ตอนแรกก็อยากจะไปเยี่ยม แต่พอไปถามฝ่ายบุคคลแล้ว พวกเขาก็เอาเรื่องส่วนตัวมาเป็นเหตุผลในการปฏิเสธ

เขาเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่มีแม้แต่เบอร์โทรศัพท์ของเวยเวย

เป่ยฉ่ายเวยมึนงงเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยสีหน้าที่ดูเป็นธรรมชาติ “อื้ม ดีขึ้นเยอะแล้ว”

“ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอน้ำหนักลดลงไปมาก” หลินไห่ถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่นะ ฉันก็เป็นแบบนี้มาตลอด” ผอมลงหรอ ตัวเธอเองยังไม่เห็นรู้สึกแบบนั้นเลย

“จริงๆหน้ารูปไข่ของเธอน่ะดูน่ารักมาก แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเมล็ดแตงโมแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอคงสวยมากๆ” หลินไห่พูดพร้อมยื่นมือมาเทียบวัดหน้าของเป่ยฉ่ายเวย

แต่ถ้าผอมก็สวย อ้วนก็น่ารัก ไม่ว่าแบบไหนก็ดึงดูดคนได้อยู่แล้ว

“ไม่มีอะไรทำหรอ ถึงมายืนคุยเรื่องไร้สาระกันอยู่ตรงนี้” ฉูเจ๋อหยางเดินเข้ามาพร้อมเสียงอันเย็นชา

ทั้งสองคนต่างก็ตัวสั่นด้วยความกลัว เป่ยฉ่ายเวยกัดริมฝีปากตัวเองและรีบก้มหน้าก้มตาเพื่อไม่ให้เขาเห็นถึงความรู้สึกน้อยใจที่ออกมาจากแววตาของเธอ

ใช่ เธอรู้สึกน้อยใจ เขาออกไปโดยไม่พูดอะไรเลย แม้แต่คำอธิบายสักคำก็ไม่มี เห็นคอนโดของเธอเป็นโรงแรมหรือไง?

“ทนายฉูคะ พวกเราจะไปทำงานเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ” หลินไห่ไม่เข้าใจว่าเจ้านายที่ไม่เคยสนใจเรื่องเล็กๆแบบนี้ ทำไมอยู่ๆก็เหมือนกินดินระเบิดเข้าไป น้ำเสียงก็มีกลิ่นอายของประกายไฟ