หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 116

ตอนที่ 116 หน้าตาของผู้ชายก็สำคัญนะ

“เวยเวย เมื่อกี้ฉันล่ะกลัวแทบแย่” พอฉูเจ๋อหยางไปหลูเสี่ยวหยาก็รีบพูดออกมาทันที

เป่ยฉ่ายเวยมองหาฉูเจ๋อหยางที่เดินออกไปแล้ว จริงๆฉูเจ๋อหยางไม่จำเป็นต้องออกหน้าก็ได้ เธอก็แค่ผู้ช่วยเลขา ชื่อเสียงในสังคมของเธอ จะมีสักกี่คนเชียวที่รู้จัก

เพื่อที่จะแก้ต่างให้เธอ ทำแบบนี้มันคุ้มค่าจริงๆหรอ

เธอไม่รู้หรอกว่าอะไรคือรสชาติของชีวิต แต่คำพูดสุดท้ายของฉูเจ๋อหยางกระทบต่อเธออย่างมาก

บทบาทของผู้ช่วยงั้นหรอ? อะไรคือบทบาท ทำไมอยู่ๆเธอก็รู้สึกว่าเธอแบกภาระหนักอึ้งไว้บนบ่า

“เวยเวย ทำไมเธอพูดอะไรเลย ไม่ใช่ว่ากำลังช็อคอยู่หรอ” หลูเสี่ยวหยาโบกมือไปอยู่ตรงหน้าของเป่ยฉายเวย แต่ก็ยังไม่มีการโต้ตอบอะไร

“เสี่ยวหยา ฉันโอเค ขอบคุณมากนะที่ช่วยพูดแทนฉัน” สำหรับเพื่อนร่วมงานที่เพิ่งรู้จักและคุยกันได้แค่แปปเดียว หลูเสี่ยวหยาสามารถทำเพื่อเธอได้ขนาดนี้ เป่ยฉายเวยนับถือน้ำใจเธอจริงๆ

หลูเสี่ยวหยาแกล้งตอบไปอย่างโมโห “ทำไมต้องพูดเกรงใจอะไรขนาดนั้น เธอไม่ได้คิดว่าฉันเป็นเพื่อนเลยหรือไง”

“ไม่ใช่” เป่ยฉ่ายเวยส่ายหัว

“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง” หลูเสี่ยวหยาเปลี่ยนมาเป็นใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

“เวยเวย เดี๋ยวเข้ามาหาฉันที่ห้องทำงานหน่อยนะ ฉันเพิ่งเห็นว่ามีงานที่ต้องแก้ไขนิดหน่อย” หลินไห่พูดเหมือนมีอะไรเกิดขึ้นอย่างกะหันทัน แล้วกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

“ได้ค่ะ” เป่ยฉ่ายเวยตอบรับ

มีเพียงอวี๋อานหรานที่เงียบไม่พูดจา และแสดงใบหน้าที่คาดแค้น

“เวยเวย เหมือนว่านี่จะถึงเวลาพักเที่ยงแล้วนะ พวกเราลงไปข้างล่างกันก่อนเถอะ” หลูเสี่ยวหยาพูดพลางคว้ามือเป่ยฉ่ายเวยให้เดินตามไป เธอไม่อยากจะอยู่กับผู้หญิงที่ขี้โกหกอย่างลวี่อานหราน

“อื้ม” เป่ยฉ่ายเวยก็มองไปที่ลวี่อานหรานด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ก่อนจะเดินตามหลูเสี่ยวหยาไป

ลวี่อานหรานจ้องมองเงาหลังของเป่ยฉ่ายเวยที่ค่อยๆเดินออกไป แทบอยากจะทะลุไปใช้เล็บที่เรียวยาวของเธอจิกลงไปที่เนื้อของเป่ยฉ่ายเวย เป่ยฉ่ายเวยเธอมีความสุขได้อีกไม่นานหรอกนะ

“เวยเวย เธอไม่รู้สึกเสียวสันหลังหรอ” บางทีความคิดแค้นของลวี่อานหรานอาจจะแรงมากจนขนาดหลูเสี่ยวหยารู้สึกขนลุก

“รู้สึก” เป่ยฉ่ายเวยก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน แต่เธอแค่ไม่พูด ใครไม่ทำฉันฉันก็ไม่ทำใคร เธอจะไม่ให้อภัยลวี่อานหรานเลยแม้แต่น้อย แล้วเธอก็ไม่มีความจำเป็นต้องถอยหลังด้วย

“ต่อไปต้องอยู่ห่างๆผู้หญิงใจดำอำมหิตคนนั้นไว้นะ แล้วนี่เสื้อผ้าที่ตัวเธอน่ะใส่ออกไปกินข้าวแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ ฉันเอาเสื้อคลุมมาเยอะ เธอเอาไปใส่ก่อนสิ” หลูเสี่ยวหยาหยิบเสื้อตัวหนึ่งให้เป่ยฉ่ายเวย

“ขอบคุณเธอมากๆเลยนะเสี่ยวหยา”

เป่ยฉ่ายเวยก้มมองเสื้อผ้าตัวเองก็คิดว่ามันไม่เหมาะจริงๆ ที่หัวก็เปื้อนน้อยอยู่หรอก แต่ที่สำคัญเลยก็คือเสื้อผ้าของเธอเปื้อนไปเกือบทั้งตัวเลย

“ไม่เป็นไร แค่นี้เล็กน้อย” หลูเสี่ยวหยาลูบหัวตัวเองอย่างรู้สึกเขินอายนิดหน่อย

เมื่อทั้งสองคนมาถึงโรงอาหารก็เจอกับอวี๋ซือซือที่นั่งรออยู่พอดี พอเธอเห็นเป่ยฉ่ายเวยก็รีบโบกไม้โบกมือให้ทั้งสองเดินมา

“เวยเวย วันนี้เธอมาช้าจัง อ้าวแล้วข้างๆเธอคือใครล่ะเนี่ย”

เป่ยฉ่ายเวยจึงแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันไปแบบง่ายๆ แล้วก็พอว่านิสัยของทั้งคู่ไปกันได้ดีทีเดียว เหมือนรู้จักกันมานานแล้ว

“เอ้อ เสี่ยวหยาพวกเธอยังไม่ได้บอกเลยว่าทำไมมาช้าจัง” อวี๋ซือซือไม่ลืมที่จะถาม

หลูเสี่ยวหยาก็เลยเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นข้างบนให้อวี๋ซือซือฟังอย่างออกรสออกชาติ จนแทบจะสาธิตให้อวี๋ซือๆเห็นภาพอยู่แล้ว

‘ปั้ง’

อวี๋ซือซือตบโต๊ะก่อนที่จะลุกขึ้นมาพูดอย่างโมโห “อะไรกัน? เธอรีบพาฉันขึ้นไปข้างบนเลยนะเสี่ยวหยา”

คนที่กำลังกินข้าวอยู่หลายโต๊ะข้างอดไม่ได้ที่จะหันมามอง

“ซือซือ เธอนั่งลงก่อน เรื่องนี้จัดการเรียบร้อยหมดแล้ว” เป่ยฉ่ายเวยรีบดึงให้อวี๋ซือซือนั่งลง