หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 132

บทที่132 แม่มาดูเร็ว นี่พ่อ

หลังจากที่เป้ยฉ่ายเวยทำความสะอาดเสร็จ เธอก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นนั่งลงดูข่าวข้างๆรุ่ยรุ่ย

ในทีวีมีแต่ข่าวเล็กๆน้อยๆไม่กี่ข่าวเท่านั้น

ขโมยปล้นชิงทรัพย์ก็โดนจับแล้ว ผู้ที่ล่วงละเมิดผู้หญิงถูกจับได้ในที่เกิดเหตุ นักเลงทะเลาะวิวาทกันถูกควบคุมตัวได้ในพื้นที่ใกล้เคียง

แน่นอนว่าในนั้นก็ยังมีข่าวที่สำคัญ ผู้ร้ายหลบหนีไป เจ้าของร้านฟอกหนังหนีไปกับน้องเขย บริษัทนั้นล้มละลาย

เหมือนกับกลีบเมฆ

เป้ยฉ่ายเวยขาดความสนใจในสิ่งเหล่านี้ หากไม่ใช่เพราะการแสดงความสนใจของรุ่ยรุ่ย เธออาจจะเลือกดูการ์ตูนแทนแล้ว

เมื่อตอนที่เธอหาวออกมา รุ่ยรุ่ยก็ดึงชายเสื้อของเธอ มือน้อยๆชี้ไปทางทีวีและพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “แม่ครับ ดูเร็ว นั่นพ่อ พ่ออยู่ในโทรทัศน์”

ในข่าวปรากฏให้เห็นร่างสูงใหญ่ของฉูเจ๋อหยาง เขาไม่ได้มีท่าทีสนใจกล้อง ตอบคำถามอย่างกับคำพูดมีค่าเช่นทองคำ ไม่ได้แสดงถึงความสนใจในคำถามแม้แต่น้อย

ว่าแต่สิ่งที่ติดใจเป้ยฉ่ายเวยก็คือรุ่ยรุ่ยรู้ได้อย่างไรว่าฉูเจ๋อหยางเป็นพ่อของเขา

เป้ยฉ่ายเวยนอนไม่หลับ เธอถามอย่างแสบคอ “รุ่ยรุ่ย รู้ได้ว่าอย่างไรว่าเป็นพ่อ”

เธอนึกขึ้นได้ ว่าตัวเองไม่เคยพูดเรื่อง “พ่อ” กับรุ่ยรุ่ยเลยสักคำ เธอจึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

รุ่ยรุ่ยรู้สึกประหลาดใจและกลับมาสงบ เขาพูดด้วยตาดำเบิกโต “เพราะเขาเหมือนผมมากน่ะสิ”

“อื้อ ลูกเหมือนพ่อมาก” เป้ยฉ่ายเวยลูบศีรษะเขาเบาๆ สายตาไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว เธอไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร

รุ่ยรุ่ยเหมือนว่าจะดูออกว่าเป้ยฉ่ายเวยกำลังอึดอัด มือน้อยๆของเขากุมมือเป้ยฉ่ายเวยเอาไว้ เสียงอันไร้เดียงสาพูดขึ้นอย่างจริงจัง “แม่ครับ ผมมีแม่ก็พอแล้ว”

เป้ยฉ่ายเวยใจสั่น ใบหน้าน้อยๆที่จ้องมองเธอนั้นช่างเหมือนใบหน้าของฉูเจ๋อหยางเหลือเกิน เธอเอื้อมมือดึงเขาเข้ามาในอ้อมกอด ราวกับกลัวว่าคนจะหายลับไปหากไม่ระมัดระวัง

เสียงอันน่าเศร้าออกมาจากปากของเธอ “รุ่ยรุ่ย ขอโทษนะ แม่เห็นแก่ตัวเอง แม่ควรจะบอกลูกตั้งแต่แรก”

เพียงเพราะความกลัวของเธอ กลัวว่ารุ่ยรุ่ยอยากจะรู้จักพ่อของเขา กลัวที่ต้องเผชิญกับสายตาอันบริสุทธิ์ กลัวว่าหลังจากที่เขารู้ว่าตัวเองเป็นลูกนอกสมรสแล้ว ลูกจะเกลียดที่เธอเห็นแก่ตัว

เป้ยฉ่ายเวยกอดแน่นเกินไป ใบหน้ารุ่ยรุ่ยเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร มืออวบน้อยๆคู่นั้นได้เรียนรู้การเคลื่อนไหวก่อนหน้านี้ของเธอ เขาตบหลังเป็นการปลอบใจเธอเบาๆ

เขากระซิบค่อยๆ “แม่ครับ ยังมีรุ่ยรุ่ยอยู่นะ ผมจะรีบโตเพื่อปกป้องแม่เอง ผมจะไม่เลือกกินอีกแล้ว”

เป้ยฉ่ายเวยกำมือเขาแน่น หลังจากนั้นก็คลายปล่อยเขาออก เธอจ้องมองดวงตาเล็กๆนี้อย่างเป็นห่วง หัวใจอันนุ่มนวลนี้ เขาเอื้อมมือออกมาแล้วแตะไปที่จมูกน้อยพร้อมพูดว่า “แม่รู้ รุ่ยรุ่ยของแม่โตขึ้นมากแล้ว รุ่ยรุ่ยอยากรู้เรื่องของพ่อรึเปล่าครับ”

เธอรู้ตัวเองดีว่าแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยถามถึงความคิดเห็นของรุ่ยรุ่ยมาก่อน วันนี้ถือว่าเป็นโอกาสอันดีที่จะพูดเปิดอก

ภายของฉูเจ๋อหยางในทีวีได้ผ่านไปแล้ว ข่าวยังคงเผยแพร่เรื่องอื่นๆต่อไป

รุ่ยรุ่ยมองดูแววตาที่อบอุ่นและเปียกชื้นของเป้ยฉ่ายเวย เขาลดหัวลงต่ำ และกล่าวเสียงอู้อี้ “ผมไม่อยากรู้”

ทำไมเขาจะไม่อยากรู้ แค่ไม่อยากให้แม่ต้องเศร้าใจต่างหากล่ะ