หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 131

บทที่131เอาหนังสือพิมพ์กลับมาเงียบๆ

ตลอดเวลาช่วงบ่าย

นิสัยทั้งคู่ก็ไม่ใช่คนช่างคุยอยู่แล้ว ทั้งคู่ตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง

“ถึงเวลาแล้ว” เป้ยฉ่ายเวยพูดขึ้น

“ฉันจะนั่งลงก่อน” อวี๋ซือซือเอาบัตรออกจากกระเป๋าแล้วโยนมันไปที่อ้อมแขนของเป้ยฉ่ายเวย

เป้ยฉ่ายเวยเก็บบัตรดีๆ แล้วลุกขึ้นพูดว่า “อย่าดื่มหนักนักล่ะ”

“รู้แล้ว รีบไปเถอะ อย่าปล่อยให้ลูกรักรอนาน” อวี๋ซือซือแสร้งทำเป็นอารมณ์ร้อนขึ้นมา

เป้ยฉ่ายเวยส่ายหัวอย่างเหลืออด เธอกลับไปก่อน เพราะว่าเธอต้องไปรับรุ่ยรุ่ย

เมื่อคิดว่าอวี๋ซือซือจะยังไม่ได้กลับไป เป้ยฉ่ายเวยก็พารุ่ยรุ่ยกลับไปที่อพาร์ตเม้นต์ของเธอก่อน

เมื่อกลับถึงบ้าน รุ่ยรุ่ยก็ก็ปีนขึ้นนั่งบนโซฟาด้วยตัวเอง เสียงเดียงสาของเขาพูดขึ้นว่า “แม่ครับ ผมดูทีวีได้ไหมครับ”

เป้ยฉ่ายเวยเก็บกระเป๋ารุ่ยรุ่ยวางให้เป็นระเบียบ เธอยิ้มและพูดว่า “ได้สิ แม่จะไปทำกับข้าวให้ทานนะ”

“ครับ” รุ่ยรุ่ยตอบเสียงดังฟังชัด เขาควบคุมรีโมทและเปลี่ยนช่องด้วยตัวเอง

เป้ยฉ่ายเวยเงาหลังเล็กๆอยู่ที่โซฟา สองเท้าสีขาวกำลังสั่นไหว ตากลมโตจ้องมองที่ทีวีอย่างตั้งใจ รอยยิ้มที่สะกดลมหายใจ เธอหยิบผ้ากันเปื้อนแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว

ขอแค่ร่างกายของรุ่ยรุ่ยนั้นดีขึ้น มันก็คุ้มค่ากับราคาที่เธอจ่ายไป

รุ่ยรุ่ยมองไปที่ห้องครัวเงียบๆ เขาเห็นเป้ยฉ่ายเวยเดินเข้าไปแล้วจึงหยิบหนังสือพิมพ์ออกจากกระเป๋านักเรียน เขาค่อยกางออกอย่างระมัดระวังลงบนโต๊ะ

นิ้วชี้สั้นๆยังคงมองหา เขาชี้ไปตามหน้าหนังสือพิมพ์ เมื่อเห็นภาพด้านบนแววตาเขาก็เปล่งประกายขึ้นเล็กน้อย

มือเล็กแตะไปที่คาง เขาจ้องมองไปที่ชายข้างต้นอยู่เป็นเวลานาน เขายังรู้สึกว่ามันเหมือนจะไม่พอ คิ้วน้อยๆขมวดติดกันเป็นปม

ในที่สุดก็ได้บนสรุป

---พ่อช่างดูห่างเหิน ไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่ไม่ชอบเขา

ปรากฏว่าหนังสือพิมพ์นี้รุ่ยรุ่ยเห็นมาจากคุณครูโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เขาทำท่าทางน่ารักออดอ้อน และขอยืมมาจากครู และเพื่อไม่ให้แม่เห็นเขาจึงซ่อนไว้ในกระเป๋านักเรียน

ขณะที่แม่กำลังทำอาหาร เขาจึงได้แอบเอาออกมาดู

รุ่ยรุ่ยเคาะฉูเจ๋อหยางบนรูปภาพ ใบหน้าอันนิ่งเฉย ลักษณะที่น่ากลัวจนคนไม่กล้าเข้าใกล้ ปากน้อยของเขาพูดขึ้น “พ่อ ไม่ไหวเลยจริงๆ”

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็บ่นกับตัวเอง “แต่ว่าเราสองคนก็ช่างเหมือนกัน ทำอย่างไรดี หรือว่าจะปลอมตัวเสียหน่อยดี”

รุ่ยรุ่ยพบบรรทัดที่อยู่ด้านล่างของรูปภาพ มีหลายคำในนั้นที่เขาไม่รู้จัก เขาวิ่งไปที่ชั้นหนังสือและดึงพจนานุกรมเล็กๆของเขาออกมา มือน้อยๆของเขาเริ่มทำการตรวจหา

หลังจากตรวจสอบเสร็จแล้ว มือน้อยๆก็ถือปากกากระต่ายน้อยน่ารัก เขาเขียนสองสามคำลงบนกระดาษ

บริษัทกฎหมายติ่งเซิ่ง ชั้น19 อาคารอู่หยาง ถนนเซี่ยงหยางถน เขตกลางเมือง

คำที่เขาไม่เข้าใจเขาก็ใช้พินอินเขียนแทน เขาหยิบกระดาษขึ้นมาและเป่าหมึกลงไป จากนั้นก็พับเก็บใส่กระเป๋าเป็นอย่างดี

พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยเขาไปก่อนสักพัก ตราบใดที่ไม่ได้เปิดเผยตัวตน แม่ก็ไม่น่าจะโมโหนะ

“รุ่ยรุ่ยไปล้างมือแล้วมาทานข้าวจ๊ะ” เสียงของเป้ยฉ่ายเวยดังลอดออกมาจากห้องครัว

“รู้แล้วครับ แม่” รุ่ยรุ่ยรับคำ เขารีบรนพับเก็บหนังสือพิมพ์บนโต๊ะและใส่กลับเข้าไปในกระเป๋านักเรียน ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น