หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 130

บทที่130 ใครจะไม่เคยชนะ

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้มองที่คนอื่น เธอลุกขึ้นจากที่นั่งพร้อมขมวดคิ้ว “ฉันทานอิ่มแล้ว พวกคุณค่อยๆทานกันไป ฉันจะไปทำงานก่อน”

พูดจบเธอก็ไม่รอให้คนอื่นตอบสนอง เธอลากเก้าอี้ออกแล้วก็รีบร้อนจากไป

เมื่ออวี๋ซือซือเห็นเป้ยฉ่ายเวยจะไปเธอก็รีบลุกขึ้นและตามออกไป “เวยเวย เธอรอฉันก่อน ฉันไปกับเธอด้วย”

ถังฉีตงเห็นอาหารยังไม่ได้ถูกแตะต้องเขาก็พูดขึ้นอย่างพออกพอใจ “เหมือนจะมีใครกินรังผึ้งมา จะว่าไปเวยเวยก็อารมณ์ร้อนเหมือนกันนะเนี่ย”

ฉูเจ๋อหยางมองปราด และยิ้มเยาะ “ได้ยินมาว่าชายชราได้ออกเดทกับคู่ของตัวเองแล้ว”

คำพูดของฉูเจ๋อหยาง “เธอ” หมายถึงใคร พวกเขาก็รู้กันดี

ดวงตาถังฉีตงเป็นประกาย เขาพูดอย่างใจเย็น “ผมมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง”

สรุปก็คือเขายังมีความมั่นใจในตนเอง

ถ้าหากว่าฉูเจ๋อหยางไม่พูดต่อ เขาก็จะพูด

“ยังจำเจียงหมั่นโหลวได้ไหม” ฉูเจ๋อหยางพูดประโยคที่สั่นคลอนความมั่นใจของเขา

“ปัง” เสียงหนึ่ง เก้าอี้ถูกผลักล้มลง ฉูเจ๋อหยางจะยังอยู่ตรงนั้นหรอ เขาหายตัวไปนานแล้ว

ฉูเจ๋อหยางได้รับชัยชนะด้วยคำพูด สีหน้าเขาก็ใช่ว่าจะดีนัก ยังมีลำแสงเย็นยะเยือกในดวงตาเขา

******************

บนถนน อวี๋ซือซือลากดึงตัวเป้ยฉ่ายเวยไปถาม “เวยเวย เธอเป็นอะไร ทำไมต้องโมโหขนาดนั้น”

เป้ยฉ่ายเวยเหลือบมองอวี๋ซือซือเล็กน้อย เธอถึงได้รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองได้ออกจากร้านอาหารมาแล้วพักหนึ่ง “เปล่า ไม่มีอะไร ฉันหลุดไปน่ะ”

อวี๋ซือซือไม่ได้โง่ ทำไมเธอจะไม่เข้าใจความมืดมนในสายตาของเป้ยฉ่ายเวย “มีอะไรปิดบังฉันรึเปล่า”

“เปล่า” เป้ยฉ่ายเวยส่ายหัว เธอไม่รู้จะพูดอย่างไร นี่เป็นผลที่เธอทำเอาไว้เอง จะโทษคนอื่นไม่ได้ โทษฉูเจ๋อหยางไม่ได้

พวกเขาไม่เคยเป็นคู่รักกัน ไม่ใช่หรอ

เพราะฉะนั้นเธอจะไปตำหนิฉูเจ๋อหยางได้อย่างไรที่ไม่เคยพาเธอไปพบกับครอบครัวของเขา

อวี๋ซือซือตบไหล่เป้ยฉ่ายเวยและพูดด้วยรอยยิ้ม “ไปกันเถอะ วันนี้ฉันลางานแล้ว พาเธอไปพักผ่อนซะหน่อย”

เป้ยฉ่ายเวยลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้า “ฉันบอกเสี่ยวหยาก่อน ให้เธอช่วยลางานให้ฉัน”

“อื้อ”

อวี๋ซือซือรอให้เป้ยฉ่ายเวยโทรศัพท์เสร็จ เธอจึงโบกมือเรียกแท๊กซี่ และดึงเป้ยฉ่ายเวยลากเข้าไปนั่ง จากนั้นเธอก็บอกที่หมายไป

ไม่นานรถก็ขับออกไป

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง รถก็จอดที่สถานที่อันสงบแห่งหนึ่ง ไม่เหมือนบาร์ที่หนวกหูเมื่อครั้งก่อน ได้ยินเสียงแซ็กโซโฟนอันไพเราะดังมาจากด้านใน บรรยากาศนั้นทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลาย

เป้ยฉ่ายเวยมองดูสภาพแวดล้อมภายนอก มีเพียงคนไม่กี่คนนั่งดื่มอยู่ที่บาร์

ดูเหมือนว่าอวี๋ซือซือจะเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ บริกรพาพวกเธอไปนั่งที่มุม

“เอาเหมือนเดิม” อวี๋ซือซือพูดกับพนักงานเสิร์ฟ

บริกรพยักหน้าและจากไป

“ในนี้ไม่ค่อยมีคน พูดมาสิ” อวี๋ซือซือเริ่มเลื้อยไปบนโซฟา

“ฉันแค่รู้สึกไม่ค่อยสบาย เธออยากจะสัมภาษณ์เขา แล้วออกมาแบบนี้จะดีหรอ” เป้ยฉ่ายเวยไม่มีอารมณ์ เธอเอนกายลงบนโซฟาเช่นกัน

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมทุกคนชอบโซฟาผ้านุ่มๆ เอนลงไปแล้วไม่อยากลุกขึ้นอีกเลย

อวี๋ซือซือพักขาลงบนโต๊ะและพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ฉูเจ๋อหยางรับปากแล้ว จะกลับคำไม่ได้ ที่ฉันเป็นห่วงก็คือเธอ”