หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 129

บทที่129 เธอก็รู้อยู่แก่ใจ

อวี๋ซือซือฉุดดึงเธอไปที่ด้านข้างและพูกกับหนานฉิงที่ทำท่าทำทางเช่นนั้นว่า “เธอไม่ต้องมาทำท่าทางแบบนี้ใส่เวยเวย ใจเธอคิดอย่างไรเธอเองก็น่าจะรู้ตัวเองดี”

พูดจบอวี๋ซือซือก็ไม่สนใจหนานฉิงซึ่งกระฟัดกระเฟียดอยู่ เธอลากเป้ยฉ่ายเวยให้เดินไปและไม่หันกลับมามองผู้หญิงเจ้าเล่ห์ที่เบื้องหลังอีกเลย

ตบตีคนไปแล้ว ยังจะทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังมีหน้ามาจับมือพูดคำหวานราวกับว่าไม่มีอะไร โลกสวยไปหน่อยนะ

หนานฉิงมองดูเงาหลังของทั้งคู่หายลับไป ความโกรธในแววตาแทบอยากจะเผาไหม้พวกหล่อนให้กลายเป็นเถ้าถ่าน อวี๋ซือซือสมควรตาย หล่อนจะโผล่มาทำเธอเสียเรื่องทำไม

และยังมีนังเป้ยฉ่ายเวยอีก บอกกับเธอว่าจะไม่แย่งอาเจ๋อไปแล้วตอนนี้เป็นอย่างไร

ดอกทอง ผู้หญิงเลวด้วยกันทั้งคู่ เธอจะไม่ปล่อยพวกหล่อนสองคนไปแน่ ไม่มีวัน

เมื่อออกจากห้องทำงานเป้ยฉ่ายเวยก็กระซิบ “ซือซือ เธอทำเกินไปรึเปล่า เธอจะไปสัมภาษณ์ฉูเจ๋อหยางเธอก็ไปคนเดียวสิ ลากฉันไปด้วยมันจะไม่ดี”

“แล้วมันเกี่ยวอะไร ฉันเห็นนะว่าตอนกลางวันเธอทานข้าวไปแค่นิดเดียว” อวี๋ซือซือพูดหน้าตาเฉย

เป้ยฉ่ายเวยอึ้งไป “เธอรู้อยู่แล้วหรอว่าฉูเจ๋อหยางยังไม่ได้ทานข้าว”

“ก็ไม่เชิง ฉันเดาเอา เร็วเข้าเถอะ ฉูเจ๋อหยางไม่ใช่คนที่มีความอดทนมากนัก” แน่นอนว่าเธอบอกไม่ได้ว่าตัวเองมีสายสืบอยู่

ฉูเจ๋อหยางขับรถพาพวกเธอทั้งคู่ไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง มีคนสั่งอาหารชั้นดีเตรียมไว้รอพวกเขาเรียบร้อยแล้ว

ถังฉีตงกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม “มาช้านะ ผมสั่งอาหารไว้หมดแล้ว นั่งด้วยกันสิ”

“ถามผู้หญิงของคุณสิ” ฉูเจ๋อหยางพูดขึ้นอย่างเมินเฉย

“เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ของผม คุณไปทำเรื่องอะไรอีกล่ะ ไหนมาเล่าให้ผมฟังหน่อย” ถังฉีตงยื่นมือออกไปคิดที่จะโอบอวี๋ซือซือ

อวี๋ซือซือหลบอย่างคล่องแคล่วและค้อนไปทีหนึ่ง และเธอก็พาเป้ยฉ่ายเวยไปนั่ง

ถังฉีตงยิ้มอย่างไม่แคร์และนั่งตามลงไป

เป้ยฉ่ายเวยเห็นอาหารเต็มโต๊ะ เป้ยฉ่ายเวยถึงได้รู้ว่าที่ฉูเจ๋อหยางไม่ทานอะไรเพราะว่านัดกับถังฉีตงเอาไว้แล้ว แต่ว่าพวกเขาสองคนสั่งอาหารสิ้นเปลืองเกินไปรึเปล่า ถ้าหากว่าเธอกับซือซือไม่ได้มา จะทานหมดได้อย่างไร

สี่คนก็ไม่แน่ว่าจะทานเข้าไปหมด

ที่โต๊ะอาหาร เป้ยฉ่ายเวยนั่งถัดจากฉูเจ๋อหยาง นั่นทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสะดวกใจ เธอนึกถึงเรื่องเมื่อวาน สายตาเธอก็ล่อกแล่กไปมา ไม่กล้าทีจะสบตาผู้ชายข้างๆ ทานข้าวก็ทานอย่างกระมิดกระเมี้ยน

อวี๋ซือซือไม่เกรงใจการบริการจากถังฉีตง ระหว่างนั้นเธอก็สังเกตเพื่อน “เวยเวย เธอไม่ได้ทานอะไรที่โรงอาหารเลย เธออิ่มทิพย์หรืออย่างไร”

เป้ยฉ่ายเวยสังเกตเห็นชายด้านข้างหยุดมือ เธอรู้สึกกังวลใจ เธอไม่ต้องการที่จะดึงดูดความสนใจจากเขา แต่ซือซือตั้งใจทำให้มันเกิดขึ้น

เธอได้แต่พูดขึ้นอย่างเสียไม่ได้ “ฉันไม่หิวเท่าไหร่”

“อย่างนั้นก็ได้ ผอมหน่อยก็ดี อย่าคีบเนื้อให้ฉันมากเกินไป” อวี๋ซือซือตะคอกไปทางผู้ชายข้างๆอย่างไม่พอใจ

ถังฉีตงพูดอย่างเรียบๆ “ไม่เป็นไร ผมชอบอวบๆ ผอมแล้วเดี๋ยวลมพัดปลิว”

“...” เป้ยฉ่ายเวยอยากร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา เธอไม่ได้ผอมขนาดลมพัดแล้วปลิวสักหน่อย

ทันใดนั้นก็มีบางสิ่งถูกเพิ่มลงที่ชามของเธอ

เสียงเย็นชาของชายคนนั้นออกคำสั่ง “ทาน”

หมูนึ่ง นั่นเป็นอาหารจานโปรดของเธอ

เป้ยฉ่ายเวยประท้วงเสียงเบาๆ “ฉันไม่ผอม”

แม้ว่าท้องของเธอยังคงว่างอยู่ แต่ว่าเธอไม่รู้สึกอยากรับประทานอาหาร