หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 128

บทที่128 มาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

ข้อความที่ไม่ลงชื่อ

---เป้ยฉ่ายเวยฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่

ตามด้วยไอคอนนองเลือด เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกหดหู่ เธอพยายามตรวจสอบแหล่งที่มาของข้อความ เธอรู้แค่ว่าส่งมาจากอินทราเน็ต แต่ว่าก็ไม่รู้ว่าเป็น ID ของใคร

รหัสพนักงานของเธอไม่ได้ถูกรายงานไปที่แผนกบุคคล มีแค่ซือซือ เสี่ยวหยา และฉูเจ๋อหยางเท่านั้นที่รู้ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนที่สี่ที่รู้อีก

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้สงสัยเสี่ยวหยาเลย เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ อาจจะเป็นความสนุกคึกคะนองของใครบางคน

เธอได้แต่ปลอบใจตัวเองเช่นนั้น

“เวยเวย เธอดูสิ ไม่ต้องรีบเอามาคืนฉันหรอกนะ” หลูเสี่ยวหยายื่นให้ด้วยรอยยิ้ม

เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้ารับ “อื้อ ฉันดูเสร็จแล้วจะคืนนะ”

หลูเสี่ยวหยาไม่ได้จากไปในทันที เธอยืนเข้าใกล้เป้ยฉ่ายเวยและพูดอย่างลึกลับ “เวยเวย ระวังหวางเหมิงเอาไว้หน่อย”

“ทำไมล่ะ” หวางเหมิงเป็นทนายฝึกหัดที่เพิ่งจะมาทำงานเมื่อไม่กี่วันมานี้ เป็นสาวน้อยที่พยายามเข้าหาเธอทุกคนยกเว้นเสี่ยวหยา ดูเป็นคนเรียบง่ายธรรมดา

“ฉันเพิ่งเห็นหล่อนเดินตามออกไปกับหลวี่อานหราน” นั่นทำให้เธอเดินมาเตือนเวยเวย

“อื้อ ฉันรู้แล้ว ขอบใจนะเสี่ยวหยา ฉันจะระวังตัว” เป้ยฉ่ายเวยประเมินสถานการณ์อยู่ในใจ

“วางใจเถอะ เรื่องเล็ก”

พอดีกับที่อวี๋ซือซือเดินผ่านมาพร้อมกับป้ายสุนัขห้อยคอ ผมบนศีรษะสีแดงเปลี่ยนไปเป็นสีชมพูอ่อน ช่างมีสีสันยิ่งนัก

การปรากฎตัวของเธอ ทำให้สำนักงานที่น่าเบื่อนี้มีสีสันขึ้นในทันตา

พนักงานทุกคนในออฟฟิศล้วนแต่งกายด้วยชุดซึ่งเป็นทางการ สีดำล้วน เมื่อมีสีสันโผล่เข้ามา ย่อมเป็นที่สะดุดตา

อวี๋ซือซือวางก้างไม่เห็นคนอื่นๆในสายตา เธอพูดกับทั้งคู่ว่า “ฉันมาแล้ว”

ทุกคนพากันซุบซิบ

“คนนี้เป็นใครกัน ดูไม่เหมือนมาออฟฟิศเลยสักนิด”

“ดูเหมือนว่าหล่อนจะรู้จักกับเป้ยฉ่ายเวยนะ”

“เห็นแล้วรู้สึกคุ้นๆหน้า…”

“คุณอวี๋ เชิญทางนี้ค่ะ ทนายฉูกำลังรอคุณอยู่ที่ห้อง” เมื่อพนักงานต้องรับได้ยินว่ามีผู้หญิงมาสัมภาษณ์ทนายฉูเธอก็ตกใจ แต่เธอก็ยังคงต้อนรับหล่อนเป็นอย่างดีด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ต้องลำบากคุณหรอก นี่เพื่อนฉันเอง ฉันให้เพื่อนนำทางฉันไปก็ได้ค่ะ” อวี๋ซือซือชี้ไปที่เป้ยฉ่ายเวย

พนักงานต้อนรับรู้สึกลำบากใจ เธอยังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ แต่จะให้คนอื่นพาผู้หญิงทางด้านข้างเข้าไปก็ดูจะไม่เหมาะสม

“วางใจเถอะค่ะ ฉันสนิทกับทนายฉูของคุณ อีกอย่างฉันก็อยู่ชั้นบนนี้เอง ไม่หลอกคุณหรอก” อวี๋ซือซือโชว์บัตรพนักงานของตัวเอง และไม่สนใจพนักงานต้อนรับอีก เธอดึงเป้ยฉ่ายเวยเดินไปพร้อมกับเธอ

“เวยเวย เธอน่าจะรู้จักห้องทำงานของทนายฉูใช่ไหม”

“รู้” เป้ยฉ่ายเวยตอบอย่างเสียไม่ได้ ซือซือจำเป็นต้องวางก้างขนาดนี้ด้วยไหมนะ

“ดี ไปกัน”

เป้ยฉ่ายเวยหมดหนทาง เธอได้แต่พยักหน้าให้กับพนักงานต้อนรับ เป็นการบ่งบอกว่าเธอจะช่วยพาหล่อนไปเอง พนักงานต้อนรับจึงได้เดินจากไปอย่างวางใจ

เมื่อมองไปที่ประตูไม้ใหญ่ตรงหน้า เป้ยฉ่ายเวยก็เคาะเสียงดังขึ้น “ทนายฉู คนของนิตยสารเฉินซีมาแล้วค่ะ”

“ทนายฉู ฉันออกไปทำธุระก่อนนะคะ”

อวี๋ซือซือรู้สึกอารมณ์เสีย ต้องการที่จะพูดอะไรแหย่หนานฉิงเสียหน่อย แต่ด้านหลังเสื้อก็ถูกคนดึงไป เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้

ฉูเจ๋อหยางสวมเสื้อโค้ทและเดินเข้ามา เขาทำเสียงต่ำอันน่าเบื่อ “จะสัมภาษณ์ไม่ใช่รึ ไปกัน”

“ใช่ค่ะ ไม่มีปัญหา ทนายฉูฉันพาผู้ช่วยไปด้วยได้ไหมคะ ฉันต้องการคนช่วยจดบันทึกค่ะ” อวี๋ซือซือพยักเพยิดพลางพูดถึงเป้ยฉ่ายเวย

ฉูเจ๋อหยางชำเลืองมอง เขาไม่ได้ปฏิเสธ และไม่ได้ตกลง แต่แค่พูดเบาๆประโยคหนึ่ง “แล้วแต่คุณอวี๋เถอะ”

หลังจากพูดจบแล้วเขาก็สาวเท้าเดินออกไป

“เวยเวย รีบตามไปเร็วสิ” อวี๋ซือซือเหลียวมองหนานฉิงพร้อมกับยิ้มเยาะ

เป้ยฉ่ายเวยนิ่งไปครู่หนึ่ง เธอไม่ต้องการไปหรอก เธอยังละอายใจเรื่องเมื่อวานนี้และเมื่อเช้านี้อยู่ตอนนี้เธอเลยไม่ต้องการจะเห็นหน้าฉูเจ๋อหยาง

หนานฉิงซึ่งถูกละเลย เธอตะโกนขึ้นเสียงหลง “อาเจ๋อ คุณหมายความว่าอย่างไรคะ”

รู้ว่าเขาทำงานยุ่ง เธอจึงตั้งใจสั่งอาหารมาให้เขารับประทานด้วยกัน เข้ามารอตั้งนานแล้ว เขาไม่ได้สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ เธอก็ไม่ได้โกรธอะไร นั่งหิวรอให้ถึงเวลาที่เขาจะหยุดพัก ตอนนี้อยู่ๆก็ไม่สนใจเธอออกไปกับอวี๋ซือซือและยังมีเป้ยฉ่ายเวยอีก

เอาเธอไปไว้ที่ไหน

“เมื่อวานผมก็พูดชัดเจนแล้วนะ” ฉูเจ๋อหยางทิ้งท้ายไว้อีกประโยคโดยไม่ได้มองเธอ และเขาก็เปิดประตูเดินจากไป

หนานฉิงโมโหจนควันออกหู สายตาเธอจ้องมองอวี๋ซือซือและเป้ยฉ่ายเวยที่เดินตามออกไป

เธออดไม่ได้ที่จะเข้าถึงตัวเป้ยฉ่ายเวย สายตาขุ่นมัว เธอพยายามสะกดความเกลียดในใจเอาไว้และพูดอย่างเศร้าสร้อย “เวยเวย เธอจะทำอย่างนี้กับฉันจริงๆหรอ เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้วใช่ไหม”

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเห็นใบหน้าทุกข์ใจของหนานฉิง ใจเธอก็สุดที่จะทนได้ เธออยากจะพูดออกมา