หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 128

บทที่128 มาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

ข้อความที่ไม่ลงชื่อ

---เป้ยฉ่ายเวยฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่

ตามด้วยไอคอนนองเลือด เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกหดหู่ เธอพยายามตรวจสอบแหล่งที่มาของข้อความ เธอรู้แค่ว่าส่งมาจากอินทราเน็ต แต่ว่าก็ไม่รู้ว่าเป็น ID ของใคร

รหัสพนักงานของเธอไม่ได้ถูกรายงานไปที่แผนกบุคคล มีแค่ซือซือ เสี่ยวหยา และฉูเจ๋อหยางเท่านั้นที่รู้ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนที่สี่ที่รู้อีก

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้สงสัยเสี่ยวหยาเลย เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ อาจจะเป็นความสนุกคึกคะนองของใครบางคน

เธอได้แต่ปลอบใจตัวเองเช่นนั้น

“เวยเวย เธอดูสิ ไม่ต้องรีบเอามาคืนฉันหรอกนะ” หลูเสี่ยวหยายื่นให้ด้วยรอยยิ้ม

เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้ารับ “อื้อ ฉันดูเสร็จแล้วจะคืนนะ”

หลูเสี่ยวหยาไม่ได้จากไปในทันที เธอยืนเข้าใกล้เป้ยฉ่ายเวยและพูดอย่างลึกลับ “เวยเวย ระวังหวางเหมิงเอาไว้หน่อย”

“ทำไมล่ะ” หวางเหมิงเป็นทนายฝึกหัดที่เพิ่งจะมาทำงานเมื่อไม่กี่วันมานี้ เป็นสาวน้อยที่พยายามเข้าหาเธอทุกคนยกเว้นเสี่ยวหยา ดูเป็นคนเรียบง่ายธรรมดา

“ฉันเพิ่งเห็นหล่อนเดินตามออกไปกับหลวี่อานหราน” นั่นทำให้เธอเดินมาเตือนเวยเวย

“อื้อ ฉันรู้แล้ว ขอบใจนะเสี่ยวหยา ฉันจะระวังตัว” เป้ยฉ่ายเวยประเมินสถานการณ์อยู่ในใจ

“วางใจเถอะ เรื่องเล็ก”

พอดีกับที่อวี๋ซือซือเดินผ่านมาพร้อมกับป้ายสุนัขห้อยคอ ผมบนศีรษะสีแดงเปลี่ยนไปเป็นสีชมพูอ่อน ช่างมีสีสันยิ่งนัก

การปรากฎตัวของเธอ ทำให้สำนักงานที่น่าเบื่อนี้มีสีสันขึ้นในทันตา

พนักงานทุกคนในออฟฟิศล้วนแต่งกายด้วยชุดซึ่งเป็นทางการ สีดำล้วน เมื่อมีสีสันโผล่เข้ามา ย่อมเป็นที่สะดุดตา

อวี๋ซือซือวางก้างไม่เห็นคนอื่นๆในสายตา เธอพูดกับทั้งคู่ว่า “ฉันมาแล้ว”

ทุกคนพากันซุบซิบ

“คนนี้เป็นใครกัน ดูไม่เหมือนมาออฟฟิศเลยสักนิด”

“ดูเหมือนว่าหล่อนจะรู้จักกับเป้ยฉ่ายเวยนะ”

“เห็นแล้วรู้สึกคุ้นๆหน้า…”

“คุณอวี๋ เชิญทางนี้ค่ะ ทนายฉูกำลังรอคุณอยู่ที่ห้อง” เมื่อพนักงานต้องรับได้ยินว่ามีผู้หญิงมาสัมภาษณ์ทนายฉูเธอก็ตกใจ แต่เธอก็ยังคงต้อนรับหล่อนเป็นอย่างดีด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ต้องลำบากคุณหรอก นี่เพื่อนฉันเอง ฉันให้เพื่อนนำทางฉันไปก็ได้ค่ะ” อวี๋ซือซือชี้ไปที่เป้ยฉ่ายเวย

พนักงานต้อนรับรู้สึกลำบากใจ เธอยังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ แต่จะให้คนอื่นพาผู้หญิงทางด้านข้างเข้าไปก็ดูจะไม่เหมาะสม

“วางใจเถอะค่ะ ฉันสนิทกับทนายฉูของคุณ อีกอย่างฉันก็อยู่ชั้นบนนี้เอง ไม่หลอกคุณหรอก” อวี๋ซือซือโชว์บัตรพนักงานของตัวเอง และไม่สนใจพนักงานต้อนรับอีก เธอดึงเป้ยฉ่ายเวยเดินไปพร้อมกับเธอ

“เวยเวย เธอน่าจะรู้จักห้องทำงานของทนายฉูใช่ไหม”

“รู้” เป้ยฉ่ายเวยตอบอย่างเสียไม่ได้ ซือซือจำเป็นต้องวางก้างขนาดนี้ด้วยไหมนะ

“ดี ไปกัน”

เป้ยฉ่ายเวยหมดหนทาง เธอได้แต่พยักหน้าให้กับพนักงานต้อนรับ เป็นการบ่งบอกว่าเธอจะช่วยพาหล่อนไปเอง พนักงานต้อนรับจึงได้เดินจากไปอย่างวางใจ

เมื่อมองไปที่ประตูไม้ใหญ่ตรงหน้า เป้ยฉ่ายเวยก็เคาะเสียงดังขึ้น “ทนายฉู คนของนิตยสารเฉินซีมาแล้วค่ะ”