หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 127

บทที่127 โดนดีแน่

“ฉันแค่พูดอุปมาเข้าใจไหม เธอไม่อยากอาหารแล้วใช่ไหม” อวี๋ซือซือพาดมือลงบนหน้าผาก

หลูเสี่ยวหยาหัวเราะ “ฮ่าฮ่า ซือซือความสามารถในการอดทนของเธอเพิ่มขึ้นนะ”

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเห็นว่าอวี๋ซือซือไม่ได้ต้องการจะไปหาหนานฉิงแล้วเธอก็ถอนหายใจ “พวกเธออยากทานอะไร ฉันจะไปสั่งให้”

“ฉันอยากทานหมูน้ำแดงและขาไก่” หลูเสี่ยวหยายกมือขึ้นและพูด

“เสี่ยวหยาเธอคิดว่าเวลาจะตอบคำถามต้องยกมือขึ้น มีคนคิดว่าทำแบบนี้มันงี่เง่า” อวี๋ซือซือรู้สึกไม่ค่อยชอบใจ ถ้าหากว่าตอนนั้นเธออยู่ เธอคงซัดปากหนานฉิงไปแล้ว ไม่ปล่อยให้หล่อนลอยนวลไปได้หรอก

เป้ยฉ่ายเวยยิ้มไม่ได้เก็บเอาความโกรธของอวี๋ซือซือมาใส่ใจ “ฉันรู้ ซือซือเธออยากทานปลาเปรี้ยวหวานใช่ไหม”

อวี๋ซือซือคำรามและไม่ตอบ

เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้า เธอลุกขึ้นไปต่อแถวเพื่อซื้ออาหาร

หลูเสี่ยวหยาเห็นเป้ยฉ่ายเวยเดินไป เธอก็ดึงอวี๋ซือซือมาถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “หนานฉิงนังนั่นมีประเด็นอะไรกับเป้ยฉ่ายเวยใช่หรือไม่ ฉันเห็นว่านังนั่นจงใจก่อสงครามก่อน”

“ความหึงหวงของผู้หญิง แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นช่างมืดมน น่าจะระวังตัวไว้หน่อย ฉันไม่ได้อยู่กับพวกเธอตอนทำงานที่นั่น ถ้าหากว่าผู้หญิงคนนั้นมารังแกเวยเวยอีก เธอมาบอกฉัน ฉันจะหาทางจัดการกับหล่อน”

อวี๋ซือซือทำท่าแกว่งไม้แกว่งมืออย่างดุเดือด

“อื้ออื้อ ฉันรู้ว่าต้องทำอย่างไร” หลูเสี่ยวหยาพยักหน้าอย่างมีความสุข

ทั้งสองก้มศีรษะลง และคุยโต้ตอบกันอย่างเงียบๆ

เป้ยฉ่ายเวยสั่งอาหารเสร็จและกลับมา ทั้งสองคนเงียบโดยปริยาย เธอเลิกคิ้วและพูดติดตลก “พวกเธอไม่ต้องปรึกษากันก็ได้ว่าฉันซื้อมาในราคาเท่าไหร่”

หลูเสี่ยวหยาเหลือบมองเป้ยฉ่ายเวยด้วยความอิจฉาและพูด “เธอผอมเกินไป แล่เนื้อขายก็คงจะไม่พอ”

“มันก็คุ้มค่านะ” อวี๋ซือซือจ้องหน้าอกของหล่อนจากนั้นก็หัวเราะออกมา

เป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างหัวเสีย “ขี้เกียจพูดกับพวกเธอแล้ว รีบกินๆเข้าไป”

ทั้งสามคนทานข้าวไปด้วยพูดคุยไปด้วย

“ทานข้าวเสร็จแล้ว ฉันจะไปดู ไม่รู้ว่าฉูเจ๋อหยางยังอยู่ที่ห้องทำงานรึเปล่า”

หลูเสี่ยวหยากัดขาไก่ และถามอย่างอ้ำอึ้งๆ “ซือซือ เธอจะไปหาทนายฉูของพวกเราทำไม”

“จะอะไรล่ะ ก็เรื่องสัมภาษณ์ไงล่ะ” อวี๋ซือซือกระตือรือร้นที่จะลอง ไม่รู้ว่าจะคุ้ยหาเรื่องซุบซิบจากเขาได้หรือไม่

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้สนใจอะไร ถ้าหากพวกเขารู้ ว่าเธอทรยศเรื่องในกลุ่มแชทของพวกเขา ไม่รู้ว่าจะยังมีความสุขกันอยู่อย่างนี้ไหม

“ว่าไงนะเธออยากสัมภาษณ์ทนายฉูของพวกเรา” หลูเสี่ยวหยาได้ยินว่าอวี๋ซือซือต้องการสัมภาษณ์ฉูเจ๋อหยาง อาหารที่เพิ่งทานเข้าไปก็แน่นจุกอก เธอแน่นหน้าอกมาก ตาเธอสั่นไหวไปมา

เป้ยฉ่ายเวยยกแก้วน้ำเย็นขึ้นและพูดว่า “เสี่ยวหยา เธอรีบดื่มเข้าไปเร็วเข้า”

หลูเสี่ยวหยารีบจิบน้ำเพื่อดันอาหารลงไป เธอถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก “พระเจ้า อีกนิดเดียวคิดว่าตัวเองจะขาดอากาศหายใจซะแล้ว”

“นั่นต้องเป็นข่าวใหญ่แน่นอน” อวี๋ซือซือนิ่งไปหลายวินาทีก่อนจะตอบ แค่สัมภาษณ์ฉูเจ่อหยางต้องออกอาการขนาดนั้นเลยหรอ

“ก็จริง ช่างน่าอาย แต่ว่านั่นก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ”

“ทำไมถามเยอะขนาดนี้ แค่อยากรู้ว่าเธออยากจะไปด้วยไหม เธอเลือกร้านมา” อวี๋ซือซือโยนคำถามล่อใจ

หลูเสี่ยวหยาพยักหน้าขึ้นทันใด “ไป ไปแน่นอน เฮ้เฮ้ ฉันรับรองว่าเธอสองคนจะต้องชอบใจ”

พักเที่ยงผ่านไป เป้ยฉ่ายเวยและหลูเสี่ยวหยากลับไปที่สำนักงาน อวี๋ซือซือต้องกลับไปเอาของบางอย่างก่อนที่จะตามไป

พอเข้าสำนักงาน เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าบรรยากาศภายในออฟฟิศเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม แม้ว่าจะไม่มีใครพูดอะไร

บรรยากาศมึนตึง ทั้งอยากรู้อยากเห็น ทั้งดูถูกเหยียดหยาม และไม่ให้เกียรติ

ไม่ต้องหาคำตอบก็รู้ว่าเป็นเพราะหนานฉิงพูดอะไรบางอย่างให้คนเข้าใจผิดเป็นแน่

หลูเสี่ยวหยาโมโหอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เป้ยฉ่ายเวยดึงเธอไว้และส่ายหัวเบาๆ “เสี่ยวหยา ไม่ต้องพูดอะไร พวกเขาไม่ฟังหรอก”

ด้วยเพราะคำพูดของฉูเจ๋อหยางเมื่อวานนี้ ถึงแม้จะไม่ชอบเธอ สงสัยเธอ แต่ไม่มีหลักฐานแน่ชัด พวกเขาก็ได้แต่คิดกันในใจเท่านั้น

หลูเสี่ยวหยาเข้าใจคำพูดเป้ยฉ่ายเวย แต่เธอก็ยังรู้สึกอึดอัดอยู่ คนพวกนี้ช่างประจบประแจง ยังจะมาทำหน้าตาสูงส่ง แต่ทำตัวต่ำกว่ายิ่งกว่านักเลง

“เวยเวยเธอพูดถูก ตัวเรารู้ตัวเองดีที่สุด แค่เรารู้ว่าเราทำดีแค่นี้ก็พอแล้ว” หลูเสี่ยวหยาจงใจเพิ่มระดับเสียง

มีคนรู้สึกผิดเมื่อปะทะกับสายตาอันดุดันของหลูเสี่ยวหยา พวกหล่อนแสร้งทำเป็นโค้งคำนับอย่างรวดเร็วและทำเป็นว่ากำลังยุ่งอยู่

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกน่าขันเมื่อเห็นท่าทางอันน่ารักของหลูเสี่ยวหยาเช่นนี้ “เสี่ยวหยา คดีของคุณหยางเธอจัดการเสร็จแล้วหรือยัง ขอให้ฉันดูหน่อยได้ไหม”

“ไม่มีปัญหา สักครู่ฉันจะเอาไปให้” หลูเสี่ยวหยารีบวิ่งกลับไปที่ที่นั่งของตัวเอง

เป้ยฉ่ายเวยกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง โดยไม่คิดว่าจะมีเรื่องอะไรอีก