หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 126

บทที่126 ความตั้งใจของหนานฉิง

ใกล้จะพักเที่ยงแล้ว หนานฉิงหิ้วของมาเต็มถุงทั้งสองมือ เธอเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม

เธอพูดกับทุกคน “ทุกคนทำงานหนักกันมา ฉันเตรียมอาหารกลางวันมาให้ค่ะ หวังว่าทุกคนคนจะไม่ถือสา”

เมื่อคนมองดูเครื่องหมายบนถุง พวกเขาก็กล่าวอย่างตื่นเต้น

“จะปล่อยให้เสียของได้อย่างไรคะคุณหนูหนาน ลำบากคุณหนูหนานไปตั้งไกลถึงภัตตาคารฝูลั่วหลวน”

“คุณหนูหนานช่างเป็นห่วงพวกเราจริงๆ”

“ไร้สาระ คุณหนูหนานทำเพื่อทนานฉูต่างหาก”

ทุกคนมองหน้ากันและหัวเราะออกมา

ใบหน้าของหนานฉิงแดงขึ้นเล็กน้อยเธอทำเขินอายและเหลียวมองไปที่ทิศทางของเป้ยฉ่ายเวยอย่างจงใจ “พวกคุณชอบก็ดีค่ะ ที่จริงก็เป็นเหมือนฟ้าลิขิต เมื่อวานนี้ฉันก็เพิ่งจะรู้ว่าเพื่อนสนิทฉันก็ทำงานอยู่ที่นี่เช่นเดียวกัน”

มีบางคนถามขึ้น “คุณหนูหนาน เพื่อนสนิทของคุณคือใครคะ”

“ถ้าเป็นเพื่อนสนิท ทำไมถึงเพิ่งจะรู้เมื่อวานล่ะคะ” มีคนยกคำถามขึ้น

หนานฉิงหัวเราะโดยไม่พูดอะไรสักคำ เธอโบกมือไปทางเป้ยฉ่ายเวยและพูดขึ้น “เวยเวย ทำไมไม่มาทานด้วยกันล่ะ ใกล้จะถึงเวลาพักแล้ว มาทานด้วยกันสิ ฉันสั่งของโปรดของเธอมาให้เลยนะ”

เป้ยฉ่ายเวยแอบถอนหายใจ เธอต้องการที่จะหลบเลี่ยง แต่หนานฉิงดูเหมือนจะไม่ได้คิดเช่นนั้น เธอวางคดีที่อยู่ในมือและเดินเข้าไป

“ขอบคุณ หนานฉิง”

“เวยเวย ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นเพื่อนสนิทของหนานฉิง ทำไมไม่เห็นเธอเคยบอกเลยล่ะ”

เป้ยฉ่ายเวยหันไปมองหลวี่อานหรานซึ่งทำหน้างงงวย เธอตอบอย่างใจเย็น “ทนายหลวี่ว่าถ้าฉันเที่ยวประกาศไปทั่วมันจะเป็นเรื่องที่เหมาะสมไหมคะ”

หลวี่อานหรานกัดเล็บ สีหน้าเธอเปลี่ยนไป แต่เธอยังคงแสดงท่าทีใจกว้าง “เวยเวยเธอยังโกรธฉันอยู่ใช่รึเปล่า ฉันขอโทษเธอไปแล้วไง หวังว่าต่อไปเราจะดีต่อกันได้นะ”

หลวี่อานหรานพูดอย่างข้องใจ เธอทำเหมือนเป้ยฉ่ายเวยเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น เป้ยฉ่ายเวยจึงยิ้มอย่างซื่อๆ “ถ้าหากว่าทนายหลวี่ไม่ได้โกรธแล้ว ฉันจะยังโกรธอยู่ได้อย่างไร”

หลวี่อานหรานเข้าใจความหมายในคำพูดของเป้ยฉ่ายเวย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เมื่อวานแม้ว่าเป้ยฉ่ายเวยจะไม่ได้รับผลอะไร แต่สำหรับเธอนั้น ไม่เพียงแต่ถูกบดขยี้ ไม่แม้กระทั่งจะสามารถเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนร่วมงาน

“อานหราน เวยเวยทำเรื่องอะไรไม่ดีกับคุณเอาไว้ใช่ไหม คุณอย่าโมโหไปเลย สมัยเรียนเวยเวยก็เป็นอย่างนี้ เธอไม่ได้ตั้งใจหรอก” หนานฉิงเหมือนจะออกหน้าอธิบายแทนเป้ยฉ่ายเวย แต่คำที่พูดออกมากลับทำให้ผู้คนเข้าใจผิดไปกันใหญ่

สายตาคนรอบๆมองไปที่เป้ยฉ่ายเวยอย่างสนอกสนใจ

ที่แท้สมัยเรียนเป้ยฉ่ายเวยก็ชอบสร้างปัญหา

“ในเมื่อคุณพูดอย่างนี้ ฉันก็จะไม่ถือสาอะไร” หลวี่อานหรานร่วมมือเป็นปี่เป็นขลุ่ย

แค่คำพูดไม่กี่คำจากคนทั้งคู่ ก็กลายเป็นโยนโทษเรื่องทั้งหมดไปที่เป้ยฉ่ายเวย

“เวยเวย พวกคุณช่างเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะคะ เรื่องเมื่อวานนี้เป็นความผิดของทนานหลวี่ ทนานฉูเองก็ได้ชำระความไปแล้วไม่ใช่หรอ หรือว่าพวกคุณคิดว่าทนานฉูติดสินผิดพลาดรึยังไง”

ตอนแรกหลูเสี่ยวหยาก็คิดว่าหนานฉิงเป็นเพื่อนกับเวยเวย แต่เมื่อได้ยินคำพูดเสียดสีเหล่านั้น หนำซ้ำยังร่วมมือกับหลวี่อานหรานเล่นงานเวยเวยอีก

นี่เรียกว่าเพื่อนสนิทหรอ เป็นเพื่อนสนิทแบบไหนกัน

เมื่อหลูเสี่ยวหยาพูดถึงฉูเจ๋อหยางก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก

แววตาของหนานฉิงฉายแววไม่พอใจ แต่เธอก็รีบซ่อนมันอย่างรวดเร็วและพูดขึ้นว่า “ขอโทษที่ทำให้เธอเข้าใจผิด ฉันแค่อยากให้เวยเวยมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนร่วมงาน”

เมื่อทุกคนเห็นว่าหนานฉิงไม่ได้ทำหงุดหงิดนิสัยเสียแบบลูกคุณหนูและยังดูมีความรู้ บวกกับที่ตั้งใจไปสั่งอาหารถึงภัตตาคารฝูลั่วหยวนมาเลี้ยงทุกคนอีก