หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 134

บทที่134 ร่วมมืออย่างมีความสุข

ใช่แล้ว มันคือวิกผม

อวี๋ซือซือจับที่วิกแล้วสะบัดหัวขึ้น และยกส่วนที่อ่อนนุ่มของวิกขึ้นมา และเรียกให้รุ่ยรุ่ยเดินมา

“รุ่ยรุ่ยอย่าขยับนะ ป้าจะใส่ให้”

“ครับ” รุ่ยรุ่ยให้ความร่วมมือยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน

อวี๋ซือซือใส่วิกผมถ้าไม่ร้อยก็แปดสิบเปอร์เซ็นต์ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอใส่วิกให้คนอื่น โชคดีที่รุ่ยรุ่ยผมสั้น ถึงแม้ว่าใส่แล้วยังเหลือเนื้อที่เขาจึงเก็บผมใส่เข้าไปเพื่อที่จะสามารถปิดมันได้

พอรุ่ยรุ่ยใส่วิกแล้วก็ดูเหมือนกลายเป็นคนอีกคนไปเลย ดูน่ารักและทันสมัย สำหรับการเตรียมการในวันนี้ เขายังเจตนาใส่เสื้อผ้าที่หลวมมากมาด้วย

“ที่แท้เธอเตรียมการเอาไว้แล้วหรอ” อวี๋ซือซือมองออก เจ้าตัวน้อยนี่วางแผนเอาไว้แล้ว เขาแค่รอให้เธอเห็นด้วยเท่านั้น

เจ้าตัวเล็กนี่ร้ายกาจมาก

“แต่ว่าเท่านี้ยังไม่พอนะ”

ถ้าพิจารณาหูตาจมูกปากดูดีๆก็ยังดูออก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องรายละเอียด ไม่สามารถซ่อนตัวจากฉูเจ๋อหยางได้แม้เพียงครึ่งวินาที

รุ่ยรุ่ยใส่แว่นดำเพื่อปกปิดใบหน้าของเขา มันดูฮิปฮอปมากๆ เธอพูดขึ้นอย่างใจเย็น “ยังมีอีกอย่างนะ”

“อื้อ ไม่เลวนี่ เดี๋ยวป้าเพิ่มบางอย่างให้” อวี๋ซือซือมีไอเดียดีๆขึ้นมา เธอวิ่งไปที่ห้องอย่างมีความสุขและหยิบอายไลเนอร์กันน้ำออกมา เธอวางไฝถัดจากปากของรุ่ยรุ่ย

อวี๋ซือซือมองซ้ายมองขวาและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แม้ว่าจะหล่อน้อยลงหน่อยแต่ดูไม่ค่อยเหมือนคนเดิมนัก

“เอาล่ะ แบบนี้ไม่พลาดแน่”

“ต่อให้แม่อยู่ตรงหน้าก็น่าจะจำเขาไม่ได้หรอก” รุ่ยรุ่ยแค่เขย่าหัวของตัวเอง ระเบิดก็สั่นคลอน มันลายตามาก แต่ใครกับทำให้เขาสืบทอดยีนส์อันสมบูรณ์แบบนี้ ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

“วางใจได้ แม่หนูเห็นก็คงจำหนูไม่ได้หรอก” อวี๋ซือซือตบหน้าอก อย่าบอกว่าเวยเวยจำไม่ได้เลย แม้แต่ตัวเธอเองที่ช่วยแต่งหน้าก็ยังจำแทบไม่ได้

รุ่ยรุ่ยดูมีความสุขสุดๆ

ทุกอย่างพร้อมแล้ว ขาดเพียงเหตุผลที่จะนัดพบ “ป้าครับ เราจะไปเรียกพ่อออกมาได้อย่างไรครับ”

อวี๋ซือซือขมวดคิ้ว ใช่แล้ว ไม่สามารถที่จู่ๆจะนัดฉูเจ๋อหยางได้ ผู้ชายคนนั้นทำงานค้าเขี้ยวลากดิน นี่เป็นเรื่องง่ายที่เขาจะสงสัย

ทำอย่างไรดี เอาล่ะ อวี๋ซือซือยืดคิ้วออกเหยียดยาว และกล่าวอย่างมีความสุข “เมื่อวานนี้ฉันยังสัมภาษณ์ฉูเจ๋อหยางไม่เสร็จ วันนี้มีโอกาสพอดี”

“ป้าครับ เราต้องเลี่ยงช่วงเวลาพักของแม่” รุ่ยรุ่ยเตือน

“ช่างฉลาดและรอบคอบสมกับเป็นบ้านเราจริงๆ” อวี๋ซือซือคว้ารุ่ยรุ่ยมา “จุ๊บ” เสียงดังที่ใบหน้าของเขา

ฉันชอบซาลาเปาไส้ครีม ชอบมาก

“เป้าครับ ปล่อยผมเถอะ ผมของผมยุ่งหมดแล้ว” รุ่ยรุ่ยส่งเสียงหวานพูดประท้วงขึ้น

“เอาล่ะ อย่าแตะต้องผม แม่หัววิก” อวี๋ซือซือทำหน้าผิดหวังไม่อยากปล่อย เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคุณย่าหมาป่า

มีคนไม่มากมาทำงานในวันหยุดสุดสัปดาห์ เสี่ยวหยาก็ไม่อยู่ ตอนกลางวันเป้ยฉ่ายเวยได้แต่ไปทานข้าวที่โรงอาหารเพียงคนเดียว

มีคนรอเธออยู่ที่ประตู “เวยเวย พี่ก็อยู่ที่นี่”

“หวางเหมิง เธออยู่ที่นี่ได้อย่างไร” เป้ยฉ่ายเวยจำได้ว่าเมื่อวานเสี่ยวหยายังเตือนเธอว่า หลวี่อารหรานเรียกหวางเมิงออกไปแล้ว แต่ว่าหวางเหมิงก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรให้เธอ เธอไม่สามารถทำตัวห่างเหินเกินไป