หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 135

บทที่135 ครั้งแรกที่พบพ่อ

“ทนายฉูยุ่งหัวหมุนอยู่อีก ทุกคนไปทานข้าวกันหมดแล้ว แต่คุณยังอยู่ในออฟฟิต”

อวี๋ซือซือหยากเขาพร้อมกับจูงรุ่ยรุ่ยเข้ามา

ฉูเจ๋อหยางไม่ได้ใส่ใจคำพูดของอวี๋ซือซือ ดวงตาคมลึกเหลือบมองไปที่เจ้าขนมปังน้อยที่ตามมา เสียงเขาแหบจนคนฟังแทบจะไม่ได้ยิน

“เธอมีลูกกับถังฉีตงตัวโตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ฮ่า ทนายฉูชอบพูดตลกจริงนะ ถ้าฉันมีลูกโตขนาดนี้แล้วคงจะฝันดีแน่นอน นี่เป็นลูกของญาติฉันชื่อปู้ติง”

อวี๋ซือซือพูดและหันไปทางรุ่ยรุ่ย “มาสิ ปู้ติงนี่คือลุงฉู ถึงจะหน้าตาดุไปหน่อย ความจริงแล้วก็ดุจริงๆน่ะแหละ แต่เธอไม่ต้องกลัว ลุงฉูเขาไม่กินเด็กๆ”

หากฉูเจ๋อหยางรู้ว่ารุ่ยรุ่ยเป็นลูกของเขาเอง การแสดงออกบนใบหน้าก็คงเป็นปรกติเช่นนี้ล่ะ แค่เธอคิด เธอก็รู้สึกมืดมนมากแล้ว

“ลุงฉู” เสียงรุ่ยรุ่ยดังขึ้นพร้อมกับพยายามระงับความตื่นเต้นของตัวเอง สายตาของเขาตรวจสอบฉูเจ๋อหยางอย่างฉับไวโดยปราศจากความลังเล

พ่อดูสูงใหญ่กว่าในทีวี แต่การแสดงออกนั้นไม่ใช่แค่เย็นชาธรรมดา เหมือนกับที่หนังสือพิมพ์เขียนเอาไว้ไม่ผิด

เมื่อนึกถึงว่าเขาทิ้งภรรยาและลูกของเขา ดวงตาเล็กๆก็ขุ่นเคืองขึ้นทันที

ดวงตาคมลึกของฉูเจ๋อหยาง เขาไม่เคยเห็นเด็กคนนี้มาก่อน แต่ความโกรธในดวงตาของเด็กนั่นกลับดูเป็นเรื่องเป็นราว แม้ว่ามันจะถูกซ่อนอย่างรวดเร็วแต่ยังไงก็ยังเป็นเด็ก แต่เด็กสามารถเก็บกดอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ได้นั่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มันไม่ง่ายเลย

“ปู้ติง”

เมื่อได้ยินพ่อเรียกชื่อตัวเองออกมา หูของรุ่ยรุ่ยก็แดงขึ้นเล็กน้อย เขาตอบรับเบาๆ “อื้อ”

“พ่อแม่ของหนูเป็นญาติกับเธอ” ฉูเจ๋อหย่างชี้นิ่งไปที่อวี๋ซือซือ

รุ่ยรุ่ยพยักหน้า “ใช่”

"ทนายฉูนี่หมายความว่าอย่างไร ทำอย่างกับฉันเป็นโจรลักพาตัว" สายตาของฉูเจ๋อหยางหลักแหลมมาก อวี๋ซือซือจงใจยืนบังรุ่ยรุ่ยเอาไว้ ไม่ให้เขาได้ทำการสำรวจต่อไป

“ผมจำไม่เห็นได้ว่าลูกญาติของคุณโตขนาดนี้แล้ว" ตระกูลอวี๋เป็นครอบครัวใหญ่ในเมืองจิ่นอัน มีหลายต่อหลายคนที่เป็นนักข่าวบันเทิงที่มีชื่อเสียง ไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้จักเด็กคนนี้

ไม่รู้​ว่าทำไมเมื่อมองหน้าเด็กคนนี้ เขารู้สึกคุ้นเคยใกล้ชิด ความรู้สึก​นี้แปลกมากสำหรับเขา แต่เขาก็หาเหตุ​ผล​ไม่ได้

"ญาติห่างๆไม่ได้หรือไง" อวี๋ซือซือไม่คิดว่าฉูเจ๋อหยางจะเรื่องเยอะขนาดนี้ แค่พาเด็กมาจำเป็นต้องซักละเอียดขนาดนี้ด้วยรึ

คำนวณเวลาแล้ว หากเขาและเป้ยฉ่ายเวยมีลูกด้วยกัน ก็น่าจะโตประมาณนี้ล่ะ

ฉูเจ๋อหยางตกใจกับความคิดในใจของตนเอง ดวงตาของเขามืดมิด เขามองผ่านอวี๋ซือซือไปที่รุ่ยรุ่ยและถาม "ปู้ติง ปีนี้หนูอายุเท่าไหร่แล้ว"

สายตาอันลึกลับ​ของฉูเจ๋อ​หยาง​ทำให้ซือ​ซือ​รู้สึก​ประหม่า​ แย่แล้ว ผู้ขายคนนี้แค่คิดก็รู้ถึง​ตัวตนของรุ่ย​รุ่ย​แล้วหรือนี่ ทำอย่างไรดี ถ้าหากว่าเวยเวยรู้ว่าเธอพารุ่ยรุ่ยมาเจอฉูเจ๋อ​หยาง​ล่ะก็ หล่อนต้องโกรธเธอตายแน่

เธอมั่นใจในตัวเองมากไปรึเปล่า

อวี๋ซือซือเริ่มตื่นตระหนก รุ่ยรุ่ยเครียดอย่างเห็นได้ชัด เขามือขวากำนิ้วโป้งข้างซ้ายและพูดด้วยท่าทีจริงจัง "ผมห้าขวบแล้วครับ"

ห้าขวบรึ ถ้าหากเป็นลูกของเขาและเป้ยฉ่ายเวย ตอนนี้น่าจะยังไม่ถึงสามขวบ ดูแล้วเขาน่าจะคิดมากไป ฉูเจ๋อ​หยาง​รวบสายตากลับมา ไม่มองที่เขาอีก เขาถามด้วยเสียงอันไม่แยแส "อวี๋​ซือ​ซือ​คุณต้องการสัมภาษณ์​อะไร ถามมาตรงๆ"