หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 136

บทที่136 ตั้งใจยั่วโมโหเขา

“เวยเวยสงบสติอารมณ์ก่อนนะ ฟังฉันให้จบก่อน” อวี๋ซือซือจ้องมองท่าทางของเป้ยฉ่ายเวย เธอรู้สึกผิด ทำอย่างไรดีเธอควรรู้ว่าควรทำอะไรไม่ควรทำอะไร

พูดแล้วเวยเวยก็คงจะโกรธ แต่ถ้าโกหก เธอก็ยังต้องกลับไปรับรุ่ยรุ่ย

เป้ยฉ่ายเวยเห็นท่าทีรู้สึกผิดของอวี๋ซือซือ หัวใจของเธอก็เย็นชา ริมฝีปากสั่นระรัว เธอถามด้วยใจที่ไม่อยู่กับร่องกับรอย “ซือซือ เธอไม่ควรปล่อยให้รุ่ยรุ่ยอยู่ในนั้นนะ”

อวี๋ซือซือมองร่างที่สั่นคลอนของเป้ยฉ่ายเวย เธอเอื้อมมือออกไปประคองเธอไว้ เธอไม่ปิดบังอะไรอีกต่อไปและบอกเป้ยฉ่ายเวยถึงแผนการทั้งหมดของรุ่ยรุ่ย

รับประกันว่ารุ่ยรุ่ยจะไม่โดนฉูเจ๋อหยางจับได้

เป้ยฉ่ายเวยฟังไม่เข้าหูแล้ว ตอนนี้ในหัวเธอคิดแต่ว่ารุ่ยรุ่ยกำลังอยู่กับฉูเจ๋อหยาง ใบหน้าเธอขาวซีด ทันใดนั้นเธอก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง เธอยื่นมือออกไปผลักซือซือและตรงไปที่ห้องทำงานของฉูเจ๋อหยาง

ในใจเธอคิดแต่ว่าต้องพารุ่ยรุ่ยออกมาให้ได้

“เวยเวย เวยเวย เธอสงบสติอารมณ์ก่อน เธอเข้าไปอย่างนี้มันไม่ดีแน่” อวี๋ซือซือรีบดึงเป้ยฉ่ายเวยกลับมา

“สงบหรอ ซือซือฉันจะสงบนิ่งอยู่ได้อย่างไร ถ้าหากว่าเขารู้ตัวตนของรุ่ยรุ่ยขึ้นมา ฉันจะทำอย่างไร ไม่ได้ ฉันต้องพารุ่ยรุ่ยออกมา”

เป้ยฉ่ายเวยแทบจะประสาท เธอไม่สนใจอะไรแล้วในตอนนี้ ขอแค่พารุ่ยรุ่ยออกมา

“เวยเวย ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วง แต่ถ้าเธอบุ่มบ่ามเข้าไปตอนนี้จะยิ่งทำให้ฉูเจ๋อหยางสงสัยรุ่ยรุ่ย แล้วเธอจะพารุ่ยรุ่ยไปได้อย่างไรกัน” อวี๋ซือซืออดไม่ไหวที่จะเพิ่มระดับเสียง เธอหวังว่าเป้ยฉ่ายเวยจะตั้งสติและคิดสักนิด

เป้ยฉ่ายเวยดูเหมือนจะได้สติขึ้นมาบ้าง พละกำลังทั้งหมดของร่างกายถูกนำออกมาทั้งหมด แค่คิดว่าฉูเจ๋อหยางอาจจะจับรุ่ยรุ่ยได้ มือและเท้าของเธอก็เย็นชา “ทำอย่างไร ซือซือ ทำอย่างไร ให้เขารู้เรื่องรุ่ยรุ่ยไม่ได้ ฉันเสียรุ่ยรุ่ยไปไม่ได้นะ”

“เวยเวย ฉันขอโทษ เพราะฉันกับรุ่ยรุ่ยไม่คิดให้ดีเสียก่อน” อวี๋ซือซือพูดอย่างเสียใจ เธอไม่ได้นึกถึงความเดือดเนื้อร้อนใจของเวยเวยเลย

เป้ยฉ่ายเวยหลับตาและส่ายหัว “ซือซือฉันขอโทษ ฉันไม่ควรจะใส่อารมณ์กับเธอแบบนั้น เรื่องนี้ฉันไม่โทษเธอหรอก”

เธอต้องโทษตัวเองต่างหาก มันเป็นความเห็นแก่ตัวของเธอเองที่คิดว่าคำปลอบใจของรุ่ยรุ่ยเป็นสิ่งที่เขาคิดเช่นนั้นจริงๆ เธอเองที่กลัวรุ่ยรุ่ยจะไปพบฉูเจ๋อหยาง ความจริงแล้วเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะห้ามพ่อลูกพบกัน

ด้วยนิสัยของฉูเจ๋อหยาง ถ้ารู้ว่ามีรุ่ยรุ่ยอยู่ เขาจะต้องหาทางพรากรุ่ยรุ่ยไปจากเธออย่างแน่นอน

ที่เธอทนลำบากมาหลายปี มันสูญเปล่าเสียจริง

“เวยเวยเธออย่ามองแง่ร้ายขนาดนั้น รุ่ยรุ่ยฉลาดมาก เขารู้จักอำพรางตัวมา ฉูเจ๋อหยางก็ยังไม่รู้ ตอนนี้ฉันจะไปพาเขาออกมา” ใจอวี๋ซือซือก็อึดอัด เธอพูดอย่างเปิดอก

เป้ยฉ่ายเวยยังเข้าใจว่าจู่ๆไปพาตัวรุ่ยรุ่ยออกมามันฉับพลันเกินไป นั้นจะทำให้ฉูเจ๋อหยางสงสัยแน่นอน และนี่คือสิ่งที่รุ่ยรุ่ยต้องการ ทำไมเธอถึงต้องทำลายมัน ถ้าหากว่าถูกจับได้จริงๆล่ะก็ ค่อยหาทางเอาแล้วกัน

นี่เป็นสิ่งที่รุ่ยรุ่ยต้องการไม่ใช่หรือ

เธอคิดอยู่ในใจ ความแตกตื่นของเป้ยฉ่ายเวยก็ค่อยๆสงบลง “ซือซือ ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องบอกรุ่ยรุ่ยว่าฉันรู้เรื่องนี้ ทำตามแผนการที่พวกเธอตกลงกันไปก็แล้วกัน”

“เธอโอเคจริงๆหรอ” อวี๋ซือซือยังคงเป็นห่วงหล่อน

“ฉันไม่เป็นไร น่าจะแตกตื่นมากไปเท่านั้น” เป้ยฉ่ายเวยส่ายหัวอีกครั้งในขณะที่พูด ในสายตาปรากฏความแข็งกร้าว

อวี๋ซือซือพยักหน้าและไม่พูดอะไร “ฉันไปซื้อเค้กก่อน”