หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 137

บทที่137 เรียนรู้และนำมาใช้

ไม่คาดคิดว่ารุ่ยรุ่ยจะเรียนรู้และนำมาใช้ได้เร็วมาก ฉูเจ๋อหยางมองเขาด้วยสายตาแห่งความชื่นชม แต่ไม่นานสายตานั้นก็มลายหายไป “เธออยากถามอะไร”

ฉูเจ๋อหยางพบว่าพฤติกรรมของเขาแปลกไป แต่เขาก็ไม่ได้คิดมาก แค่เร็วๆนี้ตัวเองยุ่งเกินไปได้พบกับเรื่องสนุกเล็กน้อยถือโอกาสนี้เพื่อผ่อนคลายสักหน่อย

รุ่ยรุ่ยได้ยินฉูเจ๋อหยางบอกตนว่าให้ถาม ปากของเขาจึงอดไม่ได้ที่จะขยับ เขายิ้มอย่างไม่มีพิษภัย “ลุงฉูคิดว่าผู้ชายคนหนึ่งทำไมถึงสามารถทิ้งภรรยาและลูกของเขาได้ครับ”

ฉูเจ๋อหยางมองรอยยิ้มของรุ่ยรุ่ยอยู่เป็นเวลานาน ที่แท้เป็นปัญหาของพ่อแม่ผู้ปกครอง เขาจึงพูดขึ้นอย่างเนิบๆ “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนั้น ไม่มีเหตุผลอะไรที่สมควรให้เขาละทิ้งภรรยาและลูก ถ้าหากว่าแม้แต่เรื่องนี้ผู้ชายคนนั้นยังไม่สามารถมีความรับผิดชอบ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เรียกว่าลูกผู้ชายแล้วล่ะ”

“ที่แท้เป็นเช่นนี้ ผมเข้าใจแล้ว” รุ่ยรุ่ยพยักหน้าในทันที ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าพ่อจะบอกว่าตัวเองไม่ใช่ลูกผู้ชาย เขาก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกต่อไปแล้ว

ฉูเจ๋อหยางเดินถึงข้างกายรุ่ยรุ่ย เขายกมือขึ้นราวกับจะแตะหัวอันยุ่งเหยิงของรุ่ยรุ่ย

รุ่ยรุ่ยตกใจยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ได้ตอบสนองใดๆ ราวกับจะทำให้หวนนึกถึงการสัมผัสที่แตกต่างจากของแม่

การถูกพ่อสัมผัสที่แท้เป็นเช่นนี้ มือของพ่อทั้งใหญ่และร้อน สถานที่ที่พ่อสัมผัสทำให้เขาอยากจะเอื้อมมือออกไปเกาสักสองสามครั้ง เมื่อนึกถึงหัวหยิกหยอยของตัวเองแล้ว

มีอายไลเนอร์ที่น่าสงสัยอยู่บนใบหน้าของเจ้าก้อนขนมปังนี่ เขาจะไม่ยอมแพ้อย่างง่ายๆหรอก

“ถ้าเธอเป็นลูกผู้ชาย จงเข้มแข็งเพื่อปกป้องแม่ของเธอ” ฉูเจ๋อหยางหยุดนิ่งไปนาน เขายกเท้าและเดินกลับไปที่โซฟา

หัวใจของรุ่ยรุ่ยกระพือขึ้น เขากัดริมฝีปากน้อยๆของตนเองไว้ ไม่สามารถระงับความตื่นเต้นในหัวใจเอาไว้ได้ เขาตามฉูเจ๋อหยางไปนั่งด้านข้าง ดวงตาอันมีประกายมองร่างของฉูเจ๋อหยางผ่านแว่นกันแดด

พ่อทั้งสูงทั้งตัวโต อีกหน่อยเขาจะสูงใหญ่เหมือนพ่อรึเปล่าจะได้ปกป้องแม่ได้

แต่ว่าทำไมเขาจะต้องอยากเป็นเหมือนคนใจร้ายนี่ด้วยนะ

“ลุงฉูมีแฟนรึยังครับ”

ฉูเจ๋อหยางหรี่ตาลงมองใบหน้าน้อยๆซึ่งกำลังรอคำตอบจากเขา เขาตอบอย่างไม่ทราบความนัย “ป้าของเธอให้เธอมาถามรึ”

“เปล่า แค่ผมอยากรู้ ลุงฉูเก่งขนาดนี้ น่าจะมีผู้หญิงมาชอบเยอะนะ”

รุ่ยรุ่ยส่ายหัว เขาเลียนแบบลักษณะท่าทางของฉูเจ๋อหยาง อยากที่จะเอนกายลงบนโซฟา เพราะร่างกายมีขนาดเล็กเกินไป เมื่อเอนหลังลง ขาสั้นๆก็ลอยโด่ขึ้นมา

ช่างดูน่ารักปนน่าขัน รุ่ยรุ่ยรู้สึกอับอายต่อหน้าฉูเจ๋อหยาง หน้าของเขาแดงก่ำ เขาโมโหจนอยากจะปีนลงไป

ทันใดนั้นร่างก็ลุกขึ้น และเอนกายลงบนโซฟา เขาปล่อยให้เท้าน้อยๆพากอยู่ที่ขอบโซฟา เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าพ่อของเขาโอบเขาเพื่อนั่งขึ้นบนโซฟา

ฮึ่ม น่าเบื่อ ทำไมต้องพิงเขาใกล้ขนาดนี้ด้วยนะ

รุ่ยรุ่ยไม่รู้ว่าปากขยับไปเพราะว่าเขินอายหรือไม่ หูของเขาร้อนขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนการกระทำของฉูเจ๋อหยาง

โอบร่างน้อยไว้บนโซฟา ฉูเจ๋อหยางพูดขึ้นอย่างไม่ช้าไม่เร็ว “นี่ไม่ใช่เรื่องที่เธอควรจะใส่ใจ ผู้ชายควรให้ความสำคัญกับการเรียนการศึกษา”

“ผมทราบ อีกไม่นานผมก็จะกระโดดไปเรียนชั้นประถมแล้ว ผลการเรียนก็ไม่เลว” รุ่ยรุ่ยกระตือรือร้นที่จะแสดงให้เห็นว่าตัวเองจะอยู่ในชั้นเรียนอนุบาลอีกไม่นานเท่านั้น และรีบอวดอ้างว่าตัวเองได้ข้ามชั้น

ด้วยความรู้ของเขา มันเป็นธรรมดาที่จะได้ข้ามชั้น แต่แม่ไม่ต้องการให้เขาลำบากมากนัก เธอต้องการให้เขาได้มีความสุขในชั้นเรียนอนุบาลหลายๆปี