หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 140

บทที่140 จับฉูเจ๋อหยางแน่น

“พ่อคะ นี่ล้วนเป็นความสามารถของพ่อ เกี่ยวกับหนูตรงไหน”

หนานฉิงถามอย่างไม่เข้าใจ เธอก็อยากจะช่วยเหลือพ่อของเธอ แต่ว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับงานราชการ เรื่องที่พ่อจะได้เลื่อนตำแหน่งเธอก็เพิ่งจะรู้จากเขาในวันนี้เอง

“ฉูเจ๋อหยางเป็นที่จริงก็เป็นคนที่มีความสามารถ การเลื่อนตำแหน่งครั้งนี้ที่จริงยังมีอีกคนหนึ่ง ภูมิหลังของเขาก็ไม่ได้แย่ไปกว่าพ่อ แต่ว่าคราวนี้ผู้นำที่มาจากเบื้องบนเป็นมิตรกับฉูเจ๋อหยาง”

หนานเทียนหยางไม่ได้พูดให้ชัดเจน แต่ว่าคนฉลาดก็จะสามารถฟังเรื่องพวกนี้ออกได้

“คุณจะบอกว่ากุญแจสำคัญของการเลื่อนขั้นครั้งนี้คือฉูเจ๋อหยางใช่หรือไม่” เหาเสว่ฉินไม่อยากจะเชื่อ ฉูเจ๋อหยางเป็นแค่ทนายทำไมถึงได้มีความสัมพันธ์กับระดับผู้นำได้

ข้างในไม่ได้มีปัญหาอะไรใช่ไหม

หนานเทียนหยางจะไม่เข้าใจความคิดของภรรยาตัวเองได้อย่างไร เขาร่วมหอลงโรงด้วยกันมานานหลายปี มีเรื่องอะไรที่ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ล่วงหน้า

เขาโบกมือและพูดขึ้นว่า “ผมตรวจสอบแล้วไม่มีปัญหาอะไร แต่เรื่องว่าที่ทำไมฉูเจ๋อหยางถึงได้รู้จักกับระดับผู้นำผมไม่แน่ใจ แต่ว่าผู้นำให้ความเคารพฉูเจ๋อหยางเป็นอย่างมาก”

พูดจบเขาก็หันไปทางหนานฉิงและกล่าวอย่างเคร่งขรึม “เสี่ยวชิง ในเมื่อลูกกับฉูเจ๋อหยางชอบพอกัน พ่อก็จะไม่คัดค้าน เรื่องต่อจากนี้ลูกรู้ว่าควรทำเช่นไรแล้วนะ”

“พ่อ หนูทราบแล้วค่ะ” หนานฉิงมีทุกข์ใจเหลือที่จะกล่าว ถ้าหากว่าอาเจ๋อรู้สึกดีกับเธอจริงๆ เธอก็คงจะมีความสุขมากที่สามารถช่วยพ่อให้เลื่อนขั้นได้ และยิ่งจะได้กระชับความสัมพันธ์ระหว่างอาเจ๋อและครอบครัวของเธอ

ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว แต่ว่าเรื่องนี้มีบางอย่างที่ผิดปกติ เธอเริ่มสำนึกเสียใจที่ได้ทำร้ายเป้ยฉ่ายเวยลงไป แค่เพียงเพราะว่าตอนนั้นเธอรู้สึกทุกข์ใจ

“อื้อ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็อย่าก็ไปก่อเรื่อง ตอนนี้พวกเธอกำลังอยู่ในสายตาของผู้ตรวจสอบ เรื่องนี้ก็เป็นมาตรฐานที่ใช้ในการเลื่อนตำแหน่งด้วยเช่นกัน” เมื่อพูดถึงตำแหน่งของตนเอง หนานเทียนหยางก็เสียงเข้มขึ้นสองสามส่วน

เห่าเสว่ฉินพูดอย่างอบอุ่น “พวกเราเข้าใจ พวกเราเห็นคุณเลื่อนครั้งมาแล้วหลายครั้งพวกเราก็คอยสนับสนุน เทียนหยางตอนนี้ก็ดึกแล้ว ให้เสี่ยวชิงไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ”

“อื้อ” เรื่องที่หนานเทียนหยางต้องการกำชับก็ได้กำชับไปแล้วและได้คำรับปากจากเธอ

“เสี่ยวชิง ลูกไปพักผ่อนก่อนเถอะ” เหาเสว่ฉินขยิบตาให้หนานฉิงเพื่อให้เธอกลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน

หนานฉิงผงกหัวและเดินขึ้นชั้นบน หัวใจเธอเริ่มหนักขึ้น ดูเหมือนว่าเธอจะหนีการที่จะต้องขอโทษเป้ยฉ่ายเวยไม่ได้

เมื่อคิดถึงตอนที่จะต้องก้มหัวให้เป้ยฉ่ายเวยและขอโทษหล่อนต่อหน้าฉูเจ๋อหยาง เธอรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว เพื่อการเลื่อนตำแหน่งของพ่อ เธอคงต้องยอมก้มหัวให้หล่อน

รอก่อนเถอะ รอให้เรื่องของพ่อเข้าที่เข้าทางแล้ว เธอจะต้องทำให้เป้ยฉ่ายเวยเหมือนตายทั้งเป็น

เป้ยฉ่ายเวยซึ่งอยู่ในอพาร์ทเม้นต์คนเดียวจู่ๆก็รู้สึกหนาวสั่น เธอมองดูอากาศด้านนอก ฝนก็ไม่ได้ตก ทำไมเธอถึงได้รู้สึกถึงอากาศหนาวเย็นที่พัดผ่านอย่างไร้เหตุผล

บางทีเธออาจจะคิดมากไป

หลังจากที่เลิกงานกลับถึงบ้าน รุ่ยรุ่ยก็ได้จัดการวิกผมฟูและไฝออกไปแล้ว เขาพูดที่ข้างหูเธออย่างตื่นเต้น

“รุ่ยรุ่ย ทำไมวันนี้ดูมีความสุขจัง” เป้ยฉ่ายเวยแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย

รุ่ยรุ่ยรู้สึกผิดจนไม่กล้ามองหน้าเป้ยฉ่ายเวย เขาพูดพึมพำเบาๆ “ไม่นี่ครับแม่ วันนี้คุณป้าพาผมไปทานขนมเค้กแสนอร่อย”

อวี๋ซือซือเห็นว่ารุ่ยรุ่ยโยนเรื่องนี้ให้กับเธอ เธอเองก็รู้ว่าเป้ยฉ่ายเวยรู้เรื่องแล้ว จะให้โกหกซึ่งๆหน้า เธอจึงได้แต่พยักหน้าก็เท่านั้น “ใช่ ใช่”

คนเรา ถ้าหากไม่ได้ทำอะไรผิดมา ทำเรื่องผิดมาและไม่อยากให้ใครจับได้ แต่ท่าทางช่างมีพิรุธนัก

เป้ยฉ่ายเวยได้แต่ลูบหัวเขาและพูดขึ้นว่า “จำไว้ว่าอย่าทานของหวานมากไป”

อวี๋ซือซือชอบกอดแน่นๆเช่นนี้ “ที่รักของบ้านเราเป็นหนุ่มที่ช่างอบอุ่น หัวใจแก่ของป้ากำลังเบ่งบานแล้ว”

“ป้าไม่แก่ ป้าก็รุ่นเดียวกับแม่”

รุ่ยรุ่ยประจบจนอวี๋ซือซือตัวแทบลอย จะไม่ให้หลงรักเขาได้อย่างไร “รุ่ยรุ่ยของบ้านเราก็หล่อมาก”

เป้ยฉ่ายเวยเห็นสองคนอวยกันเองก็ส่ายหัวและหัวเราะ “ดึกแล้ว ได้เวลานอนแล้วรึเปล่า”

ได้ยินว่าถึงเวลานอน อวี๋ซือซือก็จำต้องปล่อยรุ่ยรุ่ยไป “รีบไปนอนเถอะ เด็กดีของป้า”

“คุณป้า ผมเป็นผู้ชาย” รุ่ยรุ่ยทุบอกน้อยๆของตัวเอง

อวี๋ซือซือพยักหน้าแลพูด “อื้ออื้อ ผู้ชายที่เส้นผมยังไม่ขึ้น”

“ผมมีแล้วนะ หัวผมมีผมเยอะแยะ” รุ่ยรุ่ยไม่เข้าใจว่าทำไมป้าชอบพูดว่าเขายังไม่มีเส้นผม ผมของเขาก็เยอะมาก หรือว่านี่ไม่นับ

เรื่องนี้ทำให้อวี๋ซือซืออาย เธอควรจะอธิบายว่าอย่างไร ว่าหมายถึงเส้นผมตรงไหน “ได้ได้ เรียกเธอว่าหนุ่มน้อยก็แล้วกัน”

รุ่ยรุ่ยเห็นด้วยอย่างไม่เต็มใจกับคำของอวี๋ซือซือ ที่จริงเขาจะยังเด็กอยู่ ต้องสูงเท่าพ่อก่อนถึงจะเป็นหนุ่มได้

“ซือซือ ฉันว่าเธอไม่ค่อยระวังคำพูดเลยนะ” เป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างไม่พอใจ รุ่ยรุ่ยยังเด็กอยู่จะเข้าใจได้อย่างไร แต่ว่าเขารั้นจะให้ทุกคนปฏิบัติต่อเขาดังเช่นเขาเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง

อวี๋ซือซือจงใจฮัมเพลงทำเป็นไม่ได้ยิน ตอนนี้เรียกเธอว่าคนหูหนวก

เป้ยฉ่ายเวยได้แต่พารุ่ยรุ่ยเข้านอนไปก่อน บางครั้งซือซือเองก็เหมือนกับรุ่ยรุ่ย เด็กที่ยังไม่โตทั้งคู่ ดีที่พวกเข้ากันได้ดี