หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 149

บทที่ 149ความขุ่นเคืองของหนานฉิง

ฉูเจ๋อหยางลดสายตาลงต่ำ มองเห็นดวงตาที่เอ่อไปด้วยน้ำตาของเป้ยฉ่ายเวยมองตนเองอย่างดื้อดึงและแน่วแน่ ริมฝีปากอิ่มสีแดงขบกัดเบาๆ ใบหน้ารูปไข่ขาวผ่องปรากฏสีแดงเข้ม ท่าทางดูน่าสงสาร

หัวใจกระตุกแผ่วเบา

ถอนหายใจออกมาเบาๆ พูดขึ้นอย่างทำอะไรไม่ได้และยอมอ่อนข้อให้ “ฟังนะ คุณเมามากแล้ว ไม่รู้ตัวหรือไงว่ากำลังพูดอะไรอยู่”

เป้ยฉ่ายเวยส่ายหน้า “ฉันไม่ได้เมา ฉันรู้ว่าคุณคือฉูน้อย”

“.........”ขนาดไม่เมา ยังพูดไปทั่วขนาดนี้ ถ้าเป็นตอนปกติ เธอจะไม่ตะโกนชื่อที่ดูพิลึกของเขาออกไปดังๆเลยหรอ

ฉูเจ๋อหยางหมดหนทาง ทำได้แค่อดทนปลอบประโลมเบาๆ เป้ยฉ่ายเวยถึงได้คลายมือของตัวเองออกอย่างเสียไม่ได้

รถจอดลงบริเวณทางเข้าประตู

ฉูเจ๋อหยางหันไปมองด้านข้าง หญิงสาวตัวเล็กก่อนหน้าที่ยังมีพลังเต็มเปี่ยมตอนนี้กลับหลับลึกไปแล้ว ขนตายาวราวกับใบพัด ครอบปิดความวาววับในดวงตาเอาไว้ ใบหน้าเล็กแดงก่ำมุมปากยกยิ้ม ราวกับกำลังฝันถึงเรื่องดีๆ

ตอนหลับก็ดูเป็นเด็กผู้หญิงที่ไร้เดียงสา แต่ตอนที่ตื่นมาราวกับเม่นตัวหนึ่งที่คอยสร้างหนามแหลมคมไว้ทั่วร่างกาย ราวกับติดอาวุธไว้ทุกส่วนในร่าง

เป็นเวลานาน ฉูเจ๋อหยางถึงได้ดึงสายตาตัวเองจากการลอบมองกลับมา ค่อยๆอุ้มหญิงสาวขึ้นมาเบาๆ เดินขึ้นตึกไป

ความเคยชินของเป้ยฉ่ายเวยคือเมื่อตื่นขึ้นมาจะคลำหาโทรศัพท์มาดูเวลา วันนี้เธอใช้พลังงานไปเยอะ เลยรู้สึกว่าหัวเจ็บแปล๊บขึ้นมา

มือลูบคลำหาไปเรื่อยๆ แต่ก็หาโทรศัพท์ไม่เจอสักที แต่ที่คลำหาเจอกลับเป็นกำแพงเนื้อ

จากที่งัวเงียอยู่ก็ตื่นเต็มตาทันที ร่างกายดีดลุกขึ้นนั่งราวกับสปริง สองตาเบิกกว้าง มองชายหนุ่มที่หลับอุตุอยู่ข้างกายอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ฉูเจ๋อหยาง คุณ คุณมานอนอยู่บนเตียงฉันได้ยังไง”

ฉูเจ๋อหยางก็เหมือนจะเพิ่งตื่นขมวดคิ้วอย่างหมดความอดทน ทิ้งเปลือกตาลงเบาๆ นัยน์ตาสีเข้มลึกล้ำชำเลืองมองเธอ เสียงเย็นชาที่มาพร้อมกับความแหบห้าว พูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “ดูดีๆ นี่ห้องใคร”

เป้ยฉ่ายเวยนิ่งไป เริ่มสำรวจมองรอบทิศ ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องของฉูเจ๋อหยางให้ตายสิ ใบหน้าเล็กๆเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด หลังจากนั้นสักพักก็ถามขึ้นตะกุกตะกัก “เมื่อ เมื่อวานฉันกลับมายังไง”

อันที่จริงเธออยากถามว่าเธอได้ทำอะไรแปลกๆกับเขาหรือเปล่า

ดวงตาคมเข้มของฉูเจ๋อหยางทอประกายขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ “ผมแนะนำว่าทางที่ดีคุณไม่ควรถาม”

เป้ยฉ่ายเวยได้ยินฉูเจ๋อหยางพูดแบบนั้น ทั้งหน้าก็แตกดังเพล้ง สูดลมหายใจเข้าลึกๆถามขึ้น “คุณพูดมาเถอะ ฉันรับได้”

“คุณพูดเองนะ” เมื่อฉูเจ๋อหยางเห็นเป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าอย่างยอมรับชะตากรรม มุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม เมื่อเธอมองมา ก็เปลี่ยนไปตีหน้านิ่งแบบเดิม

“เมื่อวานคุณเกาะแกะผมเหมือนปลาหมึกเลย เอาแต่จะถอดเสื้อผมออกท่าเดียว ผมใช้แรงไปตั้งเยอะกว่าจะหยุดคุณได้ แต่คุณก็ยังเอาแต่เกาะติดผมหนึบอย่างไม่ลดละ ผมก็เลยต้องพาคุณกลับมา”

เป้ยฉ่ายเวยได้ยินคำพูดถูๆไถๆที่ดูเหมือนเป็นเรื่องแต่งขึ้นของฉูเจ๋อหยาง ความร้อนบนหน้าก็พุ่งสูงขึ้น ความรู้สึกแรกเลยคือเธอไม่เชื่อ ฉูเจ๋อหยางต้องกำลังหลอกเธออยู่แน่ๆ

。

แต่เธอก็ยังจ้องมองสายตาที่สงบเรียบนิ่งของฉูเจ๋อหยาง เริ่มสงสัยขึ้นมาว่าตัวเองทำเรื่องขายหน้าขายตาแบบนั้นจริงหรอ

สุดท้ายคิดจนสมองแตกก็ไม่คิดว่าจะเป็นเหตุผลนี้ บนหน้าแสดงออกว่าเธอรับไม่ได้เป็นอย่างมากที่ทำเรื่องพวกนั้นลงไป

“ฉันไม่เชื่อ คุณต้องแต่งเรื่องเหลวไหลขึ้นมาแน่ๆ”

ฉูเจ๋อหยางพูดขึ้นเสียงนิ่งๆ “จะเชื่อหรือไม่เชื่อ ในใจคุณมีคำตอบอยู่แล้วไม่ใช่หรอ”

เป้ยฉ่ายเวยถอนหายใจไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเขาอีก มองเวลาในโทรศัพท์ ก็กระวีกระวาดขึ้นมา“หมดกัน จะสายแล้ว เป็นเพราะคุณเลยที่ไม่เตือนกัน”

ตอนนี้ใกล้จะแปดโมงแล้ว จนกว่าเธอจะไปถึงบริษัทต้องสายแน่ๆ