หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 15

ตอนที่ 15 รับประทานปู

คำพูดนี้ไม่รู้ว่าจงใจพูดหรือไม่ เห็นเพียงริมฝีปากของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ายิ่งติดกันแน่นขึ้น แน่นจนราวกับกลายเป็นเส้นตรง 2 เส้น แต่สีหน้ายังคงเหมือนปกติ

หนานฉิงร้องเสียงดังขึ้นมา ราวกับว่าอิจฉาขั้นสุด พลางหันไปมองหน้าฉูเจ๋อหยางด้วยสายตาไม่เป็นธรรม “ถึงแม้ฉันจะทำกับข้าวไม่เป็นเลย แต่ว่าเรื่องบนเตียงฉันทำได้ดีแน่นอน อาเจ๋อ คืนนี้ฉันขอย้ายไปอยู่กับคุณเลย ได้ไหมคะ?”

“แค่กๆๆ!” เป้ยฉ่ายเวยสำลักชาบาร์เลย์ที่ดื่มอยู่จนหน้าแดงขึ้นมาทันที

หลี่จื่อเชียนใช้มืออันอบอุ่นตบที่หลังของเธอเบาๆด้วยความเป็นห่วง “เวยเวย เป็นอะไรไหมครับ?”

เป้ยฉ่ายเวยส่ายหน้า เธอกัดริมฝีปากแน่น “ไม่เป็นไรคะ”

“อาเจ๋อ” เห็นฉูเจ๋อหยางไม่ยอมตอบคำถามเธอ หนานฉิงดึงแขนเขาไปพลางเขย่า “ได้ไหมคะ!”

ฉูเจ๋อหยางตอบเบาๆ “ครับ เอาไว้ค่อยว่ากันดีกว่าครับ”

หนานฉิงเบ้ปาก ทำท่าทางไม่ค่อยพอใจ กลัวว่าที่ฉูเจ๋อหยางบอกว่าวันหลัง จะทำเป็นลืมไปซะดื้อๆ

ถึงแม้รสชาติของเนื้อปูจะอร่อยมาก แต่ว่าเป้ยฉ่ายเวยกลับนั่งตัวแข็งเป็นรูปปั้น เธอไม่อยากนั่งอยู่ตรงนี้เลย

ถ้าเกิดรู้ว่าจะมาเจอฉูเจ๋อหยางกับหนานฉิงแบบนี้ เธอคงไม่มาที่นี่หรอก

หลังจากที่หลี่จื่อเชียนจ่ายเงินเรียบร้อย เขาก็พูดว่าหนานฉิงเพิ่งจะกลับมา ในฐานะแฟนของเป้ยฉ่ายเวยเขาควรจะเลี้ยงข้าวถูกต้องแล้ว หนานฉิงบ่นพึมพำ แถมมองค้อนเขาอีก “ถ้างั้นมื้อนี้มื้อเดียวไม่พอหรอก!”

หลี่จื่อเชียนยิ้ม “ถ้ายังไม่พอ จะให้เลี้ยงกี่ครั้งดีละครับ”

“นั่นก็ยังไม่พอหรอกคะ”

เป้ยฉ่ายเวยในใจรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น

เพราะว่าฉูเจ๋อหยางบอกว่าเขาชอบน้ำหอมกลิ่นนี้ เวลาไปหาเขา เธอจึงฉีดไปด้วยทุกครั้ง ทีแรกคิดว่าตอนที่ย้ายออกมาทำความสะอาดหมดทุกซอกทุกมุมแล้ว เหลืออย่างเดียวที่ลืมคือผ้าห่มบนที่นอนและหมอนหนุน

หนานฉิงยังบ่นอีกว่า “ในข้อมูลไม่ได้บอกนี่ว่าคนทั้งสองอาจจะไม่เปิดเผยความสัมพันธ์ก็ได้ ต้องระวังมากเลยนะนี่ อัยยะ เวยเวย ถ้าเธอได้เจอเพื่อนเก่าคนนั้นอีก อย่าลืมถามเบอร์โทรให้ฉันด้วยนะ ได้ไหม?”

เป้ยฉ่ายเวยไม่เคยเห็นหนานฉิงในภาพนี้มาก่อน ทั้งกังวล ระแวง ราวกับกลัวว่าผู้ชายของตัวเองจะถูกแย่งไปอย่างนั้น “เธอรู้ไหมว่ามันยากแค่ไหนกว่าที่ฉันจะกลับมาคบกับอาเจ๋อได้อีก ฉันไม่อยากให้ใครมาทำมันพังได้”

“หนานฉิง ถ้าเกิดว่า.....” เป้ยฉ่ายเวยกัดริมฝีปาก อดถามออกไปไม่ได้ว่า: “ถ้าเกิดว่าฉูเจ๋อหยางเคยคบกับใครมาก่อนแล้วจริงๆ และเป็นเพื่อนสมัยเรียนของพวกเราล่ะ เธอจะทำยังไงหรือ?”

“ขอเพียงหล่อนรู้จักกาละเทศะ ไม่มายุ่งเกี่ยวกับอาเจ๋ออีก เรื่องที่ผ่านไปแล้วฉันก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นดีกว่า” หนานฉิงพูด พลางดึงแขนเป้ยฉ่ายเวยให้เดินต่อ “ฉันจะบอกความจริงให้ก็ได้ ทีแรกฉันคิดว่าตอนที่ฉันไปอยู่ต่างประเทศ เวยเวย เธอคงจะมาอยู่กับอาเจ๋อสักพัก.....”