หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 14

ตอนที่ 14 อิจฉา

ไม่รู้ว่าเป้ยฉ่ายเวยคิดไปเองหรือไม่ เธอรู้สึกว่าสายตาของผู้ชายคนนั้นจ้องมองมาที่เธออยู่ตลอด เธอรู้สึกอึดอัดจนต้องนั่งตัวแข็งเป็นรูปปั้น ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา

ปูของร้านนี้ไม่เพียงแต่ตัวใหญ่ แต่ยังสดใหม่และรสชาติอร่อยเป็นพิเศษด้วย พวกเขาสั่งปูมาทั้งหมด 8 ตัว ใส่ที่นึ่งไว้ประมาณ 10 นาที ทานพร้อมน้ำจิ้มรสเด็ดของที่ร้านอร่อยเข้ากันอย่างยอดเยี่ยม

เป้ยฉ่ายเวยไม่ค่อยคุ้นเคยกับการที่มีคนมาคอยทำอะไรให้ เธออยากจะแกะปูเอง หลี่จื่อเชียนยิ้มพลางกล่าวว่า “คุณดูสิคนอื่นอย่างหนาฉิงเขายังให้ฉูเจ๋อหยางแกะให้เลย เวยเวย คุณให้ผมบริการคุณบ้างไม่ได้หรือ?”

“นั่นนะสิ!” หนานฉิงทานเนื้อปูที่ฉูเจ๋อหยางแกะให้ พลางแนะนำว่า “เธอปล่อยให้เขาทำเถอะ มีแฟนเอาไว้ใช้ได้ก็ตอนนี้แหละ”

เป้ยฉ่ายเวยยิ้มๆ วางมือลงปล่อยให้หลี่จื่อเชียนจัดการ

หนานฉิงเป็นคนร่าเริง คุยเก่ง เสียงหัวเราะทำให้เป้ยฉ่ายเวยอดมองด้วยความสนใจไม่ได้ เห็นหนานฉิงเอนตัวพิงเข้ากับฉูเจ๋อหยาง ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาดี ได้แต่หัวเราะฮึฮึออกมา

ฉูเจ๋อหยางมุมปากดูเหมือนจะยิ้ม เขาคงอารมณ์ดีอยู่บ้าง ก้มหน้าก้มตาจัดการปูต่อ สายตาของเป้ยฉ่ายเวยมองไปยังนิ้วเรียวยาวสวยงามที่เคยเห็นอยู่หลายครั้ง รู้สึกว่าภาพนั้นบาดตาบาดใจเหลือเกิน.

ทั้งสองอยู่ด้วยกันราว 3 ปีกว่า ปกติไปที่บ้านของฉูเจ๋อหยาง เป้ยฉ่ายเวยจะเป็นคนลงมือทำอาหาร เธอจำได้แม่นว่าเขาชอบทานอะไร ไม่เคยกลัวอาหารทะเลที่จัดการยาก เธอสามารถซื้อกลับมาทำให้เขาทานได้ทุกอย่าง

ขนาดอยู่ด้วยกันมานานแล้ว เขายังไม่เคยดูแลเธออย่างใกล้ชิดแบนี้มาก่อน มีแค่ครั้งเดียวที่เธอเผลอนิ้วถูกมีดบาด เขาจึงเอาส้มโอทั้งลูกไปแกะให้ ปอกจนเสร็จให้เธอได้ทาน

เพียงครั้งนั้นครั้งเดียวทำให้เธอประทับใจอยู่นาน เธอไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ไม่อ่อนโยน แต่ความอ่อนโยนของเขามีไว้ให้คนพิเศษเท่านั้น และเห็นชัดๆอยู่แล้วว่าเธอไม่ใช่คนพิเศษอะไร เพียงแค่คู่นอนเท่านั้นเอง

ในใจเป้ยฉ่ายเวยรู้สึกเสียใจและน้อยใจ เธอได้แต่ก้มหน้าดื่มน้ำมะนาว กลัวคนอื่นจะจับพิรุธได้

หลี่จื่อเชียนเอาเนื้อปูที่แกะเสร็จแล้ววางลงในชามของเป้ยฉ่ายเวย แล้วเผลอหลุดปากออกมาว่า “ตอนนี้เวยเวยพักอยู่กับผมแล้วครับ”

“ห๊ะ?” บางทีคำตอบนี้ทำให้ตะลึงมากไปหน่อย ทำเอาหนานฉิงอึ้งไป

เป้ยฉ่ายเวยก็รู้สึกแบบนั้น ตอนที่หลี่จื่อเชียนพูดประโยคนั้นออกมา สีหน้าของผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามหน้าบึ้งขึ้นมาทันที เธอกำลังเงยหน้าขึ้นมาบังเอิญเจอสายตาอันแหลมคมคู่นั้นของเขาพอดี ราวกับเป็นคำถามว่าทำไม เธอจึงก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิมด้วยความรู้สึกผิด

“อ้าว งั้นก็ดีเลยสิ!” ผ่านไปครู่หนึ่งหนานฉิงถึงคิดได้ มองไปทางฉูเจ๋อหยาง พลางกล่าวว่า “อาเจ๋อบอกว่าเขาเป็นคนนอนยาก เลยไม่ยอมให้ฉันไปนอนด้วย”

“ทนายฉูคงจะงานยุ่งมาก ทุกวันคงจะเครียด อันนี้เข้าใจ”

หลี่จื่อเชียนยิ้มไปพลางดึงมือของเป้ยฉ่ายเวยเข้ามาใกล้ จับเอาไว้แน่น “แต่ว่าแฟนของผมทำกับข้าวเก่งนะ อีกอย่างผมไม่ไว้ใจเธอหลังเลิกงานกลับบ้านดึกๆคนเดียว เลยให้มาอยู่กับผมดีที่สุด”