หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 197

บทที่197 เตะน้องชาย

เป้ยฉ่ายเวยตื่นเต้นจนหัวใจแทบหลุดออกมาจากอก เธอรู้ว่าตอนนี้ต้องพึ่งตนเองเท่านั้น

ถึงแม้จะโหดร้าย แต่ก็ต้องทำ

ไม่ใช่ว่าจะโชคดีทุกครั้ง เขาถึงจะได้ตกลงมาจากท้องฟ้า

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้คงจะไปอยู่ข้างหนานฉิงพบปะกับที่บ้าน

จางเจิ้งกวางเห็นเป้ยฉ่ายเวยเดินตั้งนานเพิ่งจะมาถึงตรงนี้ เขาจึงพูดอย่างไม่ค่อยชอบใจ “คุณมัวทำอะไรอยู่ อย่าคิดจะถ่วงเวลาเลย”

“จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร ฉันเป็นห่วงเท้าคุณจางจึงไม่ได้รีบเดินต่างหาก” เป้ยฉ่ายเวยกัดฟันตอบ

ฝีเท้าของเป้ยฉ่ายเวยหนักมาก จางเจิ้งกวางทายาทรุ่นที่สองผู้ไม่เคยได้รับความลำบาก แน่นอนเขาเริ่มทนไม่ไหว แต่เพื่อความบันเทิงที่กำลังจะมาถึง จึงสามารถอดทนเอาไว้ได้ “ถ้าหากว่ามันส่งผลต่อประสิทธิภาพการรบของพี่ในวันนี้ เธอจะต้องอยู่กับพี่อีกสักหนึ่งอาทิตย์”

คืนหนึ่งจะเพียงพอได้อย่างไร แน่นอนว่าต้องรอให้เขาเหนื่อยก่อนแล้วว่ากัน ถึงตอนนั้นค่อยโยนชิ้นเนื้อให้เพื่อนสุนัขจิ้งจอกของเขาเป็นการแก้แค้นสำหรับแผลบนเท้าครั้งนี้

เป้ยฉ่ายเวยทำหน้าไม่เข้าใจพลางส่ายหัวเล็กน้อย น้ำหอมฉุนบวกกับกลิ่นแปลกๆเตะเข้าจมูกเธอจนทำให้รู้สึกว่ามีการหดตัวในกระเพาะ เธอหน้านิ่วคิ้วขมวด

เธอพยายามควบคุมลมหายใจของตนเอง ผิวหนังรู้สึกเหมือนมีมดหมื่นๆตัวมารุ่มทึ้ง นอกจากนั้นยังมีอาการคลื่นไส้

ทั้งคู่เดินไปยังที่ลับตาคน จางเจิ้งกวางรีบร้อนถอดเสื้อผ้าออก

เขาเห็นท่าทางเอ้อระเหยของเธอจึงพูดอย่างหยาบคาย “หญิงแพศยา มาถึงตรงนี้แล้ว ยังจะแกล้งทำเป็นบริสุทธิ์ผุดผ่องอีกเรอะ รอกูเสร็จเมื่อไหร่ จะเอาเงินเท่าไหร่ก็ค่อยบอกกูมาแล้วกัน”

เป้ยฉ่ายเวยหมดหนทางได้แต่แสร้งทำเป็นว่าจะถอดเสื้อผ้า จางเจิ้งกวางจ้องเขม็ง ผิวของผู้หญิงคนนี้งามจริงๆ ไม่เหมือนกับผู้หญิงที่เขาเคยเอามาก่อน บอกว่าอายุสิบแปด แต่ว่าผิวนี่อย่างกับสามสิบกว่าเข้าไปแล้ว

ผู้หญิงตรงหน้าไม่เพียงแต่ดูสิบแปดเท่านั้น ผิวยังชุ่มฉ่ำมีน้ำมีนวล

เมื่อคิดเช่นนั้นพี่ชายเขาก็หื่นกระหายขึ้นมา เขารีบร้อนดึงปลอกคอเสื้อออก

เป้ยฉ่ายเวยดูเหมือนกำลังจะเปลื้องผ้า หัวใจลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ หางตาเธอเหลือบมองทุกการเคลื่อนไหวของจางเจิ้งกวาง เธอพบว่าเขาไม่ได้มองเธออยู่ แต่กำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว เหลืออยู่เพียงกางเกงในสามเหลี่ยมน่าขยะแขยงตัวหนึ่งเท่านั้น

เธอรู้ว่าโอกาสมาถึงแล้ว

“คุณจาง…”

จางเจิ้งกวางได้ยินเป้ยฉ่ายเวยเสียงอ่อนเสียงหวานก็รู้สึกกระดูกแทบทรุด เมื่อหันไปเขากลับถูกกำปั้นของเป้ยฉ่ายเวยซัดเข้าอย่างจัง เขาถูกจู่โจมโดยที่ไม่ทันระวังตัว น่าเศร้าที่ไม่ทันได้ปกป้องดวงตาเอาไว้

เข่าเธอพุ่งไปที่เป้าของเขา เขาเอื้อมมือไปกุมไว้ด้วยความเจ็บปวด ร่างกายขดงอ เสียงโอดโอยเบาๆ “นังจิ้งจอกสารพัดพิษ ทำกูเจ็บ---”

ลูกเตะของเป้ยฉ่ายเวยครั้งสุดท้ายทำให้จางเจิ้งกวางจุกจนร้องไม่ออก

เธออาศัยจังหวะโอกาสนี้หันหลังกลับและวิ่งหนีไป ไม่ได้นึกถึงว่าก้อนกรวดบนพื้นจะบาดเท้าที่เปลือยเปล่าแต่อย่างใด เลือดจากเท้าเธอไหลออกเป็นทาง ประทับลงบนผืนหญ้าอันเยือกเย็น

กระโปรงหรูขาดเป็นรูหลายแห่ง เธอออกแรงย่ำเท้า ถลาไปตลอดทาง ราวกับว่าที่ไล่ล่าเธออยู่นั้นไม่ใช่คน แต่เป็นเหล่าผีร้าย