หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 196

บทที่196 การตัดสินใจครั้งนี้

เป้ยฉ่ายเวยเดินไปหามุมสงบๆในสวนหลังบ้าน เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นเงาที่กำลังเบียดเสียดตามเธอมา

จนกระทั่งเธอเดินไปถึงบ่อปลา ทุกที่คึกคักมีชีวิตชีวา เธอจึงหยุดฝีเท้า

เธอก้มหน้ามองปลาคราฟเต็มบ่อ ความคิดไม่รู้ล่องลอยไปที่ไหน

คืนนี้ทุกการกระทำของฉูเจ๋อหยางที่มีต่อหนานฉิงเป็นเหมือนการตบหน้าเธอ ไม่เพียงแต่เจ็บที่ร่างกายเท่านั้นแต่มันสะเทือนไปถึงขั้วหัวใจ

หรือว่ามันถึงเวลาที่เธอควรจะจากไปแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป…

ทันใดนั้นมือที่ซุกซนก็โผล่มาทางด้านหลังเป้ยฉ่ายเวยและโอบไปรอบเอวของเธอ เขาพูดอย่างแปลกประหลาด “ที่รักทำไมมายืนอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะ อยากให้ผมคิดถึงจนตายหรือยังไง”

“เอ่อ---คุณเป็นใคร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” เป้ยฉ่ายเวยถูกชายแปลกหน้าโอบกอดไว้ เธอต้องการกรีดร้องออกมาด้วยสัญชาตญาณและยื่นมือผลักคนทางด้านหลัง

ชายคนนั้นดูผ่ายผอม จะบอกว่าเป็นผู้ชายได้อย่างไร แค่โดนผลักเล็กน้อย เขาก็ออกแรงกอดรัดเธอแน่นขึ้น ลมหายใจหนักหน่วงมาพร้อมความเร่งรีบ

“นังแพศยา จะร้องอะไร ตัวเองหนีมาอยู่คนเดียวตรงนี้ไม่ได้มาเพื่ออ่อยผู้ชายหรือยังไง”

“คุณนั่นเอง---จางเจิ้งกวาง” เป้ยฉ่ายเวยเหลือบไปมองผู้ชายที่รัดเธอเอาไว้ด้วยสายตาอาฆาต สีหน้าเขาจึงเปลี่ยนไปในทันที

น่าเสียดายที่แรงของทั้งคู่ห่างไกลกันมาก ไม่ว่าเธอจะพยายามออกแรงอย่างไรก็ไม่สามารถสู้แรงจางเจิ้งกวางได้ ใบหน้าน้อยๆค่อยๆซีดขาว

จางเจิ้งกวางเห็นว่าเป้ยฉ่ายเวยจำเขาได้ ใบหน้าเขาไม่ได้ฉายแววตื่นตระหนกอันใดและยังพูดจาไม่สุภาพ “ใช่แล้ว คนสวย จำพี่ได้หรอ มา พี่รู้จักที่หนึ่งนุ่มมาก จะพาเธอไปพักผ่อนซะหน่อย”

เป้ยฉ่ายเวยกรีดร้องโวยวาย สุดท้ายก็คุมสติให้ตัวเองสงบลง เธอรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้ยั่วเขา เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอเดินออกมา

เว้นเสียแต่ว่าเขาคอยสะกดรอยตามเธอมาตั้งแต่ต้น “จางเจิ้งกวาง ปล่อยมือจากฉันเดี๋ยวนี้ ฉันเป็นแขกที่หนานฉิงเชิญมา คุณกล้าดียังไง ไม่กลัวฉันตะโกนร้องให้คนช่วยหรอ”

จางเจิ้งกวางทำหน้าราวกับได้ยินเรื่องตลก เขาหัวเราะอย่างดุเดือดพร้อมจ้องใบหน้าอันบอบบางของเป้ยฉ่ายเวยไปด้วย “ร้องสิ ลองดูว่าใครหน้าไหนมันจะมาช่วยเธอ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอก็เป็นแค่สาวบ้านนอกคนหนึ่งน่ะ”

พูดพลางเขาก็ปล่อยมือข้างหนึ่งเอาไปแตะคางเรียบๆของเป้ยฉ่ายเวย สายตาของเขาสาดลำแสงหนึ่งออกมา เหี้ย ผิวของผู้หญิงคนนี้ น่าเอาชิบหาย ไม่รู้เอาแล้วจะเป็นยังไงบ้าง

ผิวดีขนาดนี้ ยังไงก็ไม่แย่หรอก

“ขอแค่เธอ…”

นี่ถือเป็นโอกาส เป้ยฉ่ายเวยรอใจจดใจจ่อให้จางเจิ้งกวางเผลอชั่วครู่ เธอยกเท้าขึ้นกระทืบเท้าชายคนนั้น พอเขาเจ็บ มือก็เผลอปล่อยเธอออกโดยไม่ได้ตั้งใจ

เป้ยฉ่ายเวยอาศัยจังหวะนี้ สะบัดกระโปรงเตรียมจะวิ่งไปทางคฤหาสน์อย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

แต่เธอก้าวไปยังไม่ถึงสองก้าว เธอก็รู้สึกเจ็บศีรษะอย่างรุนแรง ผมของเธอถูกดึงเอาไว้อย่างหนักมือ คนไม่หยุดอยู่แค่นั้น เขาตบเข้าที่เบ้าหู

เป้ยฉ่ายเวยลงไปกองกับพื้น ผมอันบอบบางบวมแดงขึ้นทันที เธอกลางเป็นรองเท้า แพ้รองเท้า ถ้าหากว่าไม่ได้ใส่ส้นสูงมาล่ะก็ คงไม่ถูกจางเจิ้งกวางจับตัวเอาไว้ได้ง่ายขนาดนี้