หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 195

บทที่195 ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมาก

ฝูงชนหยุดเพราะการปรากฏตัวของพวกเขา และเริ่มกลับมาคึกคักอีกครั้งเมื่อพวกเขาเดินไป

หลี่จื่อเชียนกุมมือเป้ยฉ่ายเวยเอาไว้ตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ ทั้งๆที่อุณหภูมิภายในงานก็ค่อนข้างจะสูง แต่ว่ามือของเธอกลับเย็นเฉียบ ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถทำให้มือเธออบอุ่นขึ้นมาได้

เธอกำลังปวดใจ เขาก็เช่นกัน

ถ้าหากว่านี่จะทำให้เธอปล่อยฉูเจ๋อหยางไปได้ เขายินดีที่จะแบกรับความปวดร้าวในใจนี้

“เวยเวย ถ้าหากว่าคุณไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ผมจะไปส่งคุณกลับบ้าน”

“จื่อเชียน ไม่ต้องหรอก ฉันนัดกับซือซือไว้แล้วว่ารอให้หนานฉิงตัดเค้กเสร็จแล้วเราจะกลับกัน” ริมฝีปากเป้ยฉ่ายเวยขาวซีด เธอยังยืนกราน

เธอยอมให้ตัวเองทุกข์ใจในวันนี้เท่านั้น หลังจากที่พารุ่ยรุ่ยไปต่างประเทศแล้ว เธอจะต้องเพียรพยายามลืมเขาให้หมดสิ้น

หลี่จื่อเชียนไม่ได้เซ้าซี้ “เอาล่ะ ก่อนที่หล่อนจะกลับมา ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง”

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ปฏิเสธ เธอค่อยๆคลายมือออกช้าๆและพูดอย่างเอียงอาย “คุณเห็นไหมมือฉันเปียกหมดเลย น่าอายจริงๆ”

“เวยเวยคุณไม่ต้องเหนื่อยพยายามปิดบังอะไรต่อหน้าผมหรอก” เพราะว่าเขาเองก็เข้าใจดี ตั้งแต่วินาทีที่ฉูเจ๋อหยางพาหนานฉิงเข้ามา เขาก็สัมผัสได้ถึงความตึงเครียดในตัวเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามแอบซ่อนมันอย่างรวดเร็ว แต่ว่าเขาก็ยังเห็นมันได้อย่างชัดเจน

“ฉันไม่เหนื่อย จริงๆ เรื่องนี้ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรสำหรับฉันเลย” เป้ยฉ่ายเวยจงใจละสายตาออกไป เธอแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจความเป็นห่วงของหลี่จื่อเชียน เธอกลัวว่าถ้าตัวเองจ้องมองต่อไป น้ำตาของความเจ็บปวดจะไหลรินออกมาจริงๆ

บางครั้งคนเราก็ไม่จำเป็นต้องเศร้า แค่มีคนข้างๆที่เข้าใจและใส่ใจคุณ ความคับข้องใจนั้นก็ไม่สามารถเพิ่มพูนได้อีก

เธอทำไปด้วยสัญชาตญาณล้วนๆ

“เวยเวย จื่อเชียน ได้เห็นเธอสองคนอยู่ด้วยกันฉันดีใจจริงๆ ว่าไหมจื่อเชียน” คืนนี้หนานฉิงไม่เพียงแต่เริงร่าเป็นพิเศษ เธอยังรู้สึกว่าเป้ยฉ่ายเวยยังเจ็บปวดไม่สาสม เธอจงใจลากฉูเจ๋อหยางเข้ามาเพื่อสกัดกั้นหล่อนไว้

ดวงตาสีดำโตของฉูเจ๋อหยางจ้องมองสาวน้อยพร้อมเงยหน้าขึ้นลงและฝืนพูดออกมาอย่างยากเย็น “อื้อ ได้เห็นคุณสองคนอยู่ด้วยกัน ผมดีใจมาก”

คำพูดเรียบง่ายของฉูเจ๋อหยางเหมือนกับการปาก้อนหินลงในทะเลสาบอันสงบนิ่งในใจของเป้ยฉ่ายเวย มีระลอกคลื่นเกิดขึ้นเป็นพันๆชั้น

เธอกำมือแน่นและไม่รู้ว่าเอาความกล้าหาญมาจากไหน ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นจ้องมองตาสีเข้มของเขาพร้อมกับมีรอยยิ้มผุดที่มุมปาก ก่อนที่จะตอบไปด้วยความใจเย็น “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมากค่ะ ทนายฉู”

ทำไมตอนที่ทำร้ายเธอ ก็ยังคงวางมาตรใส่จื่อเชียนของเธอ แม้ว้าเธอจะทำสิ่งที่เขาไม่ชอบใจ แต่ว่าจื่อเชียนก็ไม่ได้ทำอะไรผิดกับพวกเขาทั้งคู่

ฉูเจ๋อหยางเห็นเป้ยฉ่ายเวยเหมือนกับลูกแมวตัวน้อยที่มีอุ้งเท้าแหลมคม พยายามปกป้อง “ผู้ชายที่ตนรัก” รอยยิ้มที่มุมปากเขาก็ผุดขึ้น อุณหภูมิในดวงตานั้นเยือกเย็นและพูดอย่างไม่ได้ร้อนรน “ด้วยความยินดี”

หนานฉิงสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆระหว่างชายข้างๆและเป้ยฉ่ายเวย เธอยังไม่วางใจจึงรีบเก้าเท้าไปยืนคั่นกลางระหว่างคนทั้งคู่และบดบังสายตาของเป้ยฉ่ายเวยเอาไว้

ดูเหมือนเป็นการเตือนเป้ยฉ่ายเวยว่าอาเจ๋อเป็นผู้ชายของเธอ

“จื่อเชียน เวยเวยเป็นผู้หญิงที่วิเศษมาก ทำไมคุณไม่ขอเธอแต่งงานซะล่ะ” ช่วยชีวิตคนด้วยการทำร้ายคนอื่น

หลี่จื่อเชียนทำไมจะฟังไม่ออกว่าหนานฉิงกำลังพูดกระทบกระทั่ง เขาหันไปมองผู้หญิงข้างๆอย่างอบอุ่นและพูดว่า “เวยเวยเป็นหนึ่งเดียวในสายตาของผม ผมจะเพียรพยายามอย่างหนักเพื่อให้เธอยอมรับผมให้ได้”

“เวยเวย ฉันล่ะอิจฉาความรักของพวกเธอทั้งคู่จังเลย” ปากหนานฉิงพูดอย่างนั้น แต่ใจกลับกร่นด่าหลี่จื่อเชียนว่าช่างไร้น้ำยา ผู้หญิงของตัวเองก็ไม่รู้จักดูแลให้ดีเที่ยวปล่อยให้ไปนอนกับผู้ชายคนอื่น

ยังมีหน้าคิดว่าตัวเองกำลังครอบครองของมีค่าอยู่อีก