หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 219

บทที่ 219 เด็กน้อยผู้มีไอคิวเป็นเลิศ

ตอนนั้นเองที่อวี๋ซือซือตกตะลึงขึ้นมา เด็กน้อยหนูไม่ต้องฉลาดขนาดนี้ก็ได้ไหมลูก เธอรู้สึกว่าไอคิวของเธอคงไม่เท่าเด็กที่ยังอายุไม่ถึงสี่ปีแน่ๆเลย

ช่างเป็นความรู้สึกพ่ายแพ้ที่พูดไม่ออกเสียจริง “หลานรัก มันก็จริงอย่างที่หลานพูด”

ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าที่หนึ่งในใจของเวยเวยคือรุ่ยรุ่ย ขอแค่รุ่ยรุ่ยเห็นด้วย เวยเวยก็อาจจะเก็บไปพิจารณาก็ได้

“หนูคิดว่าคุณลุงหลี่เป็นไงบ้าง?”

“ก็แบบนั้นครับ ไม่ได้รู้จักอะไรมาก” รุ่ยรุ่ยพูดอย่างไม่ใส่ใจ

เมื่อได้รับคำตอบจากเจ้าเด็กแก้มซาลาเปาจอมอวดดี เธอก็ทำได้เพียงอดกลั้นไม่ให้ตัวเองเข้าไปหยิกแก้มเด็กน้อย “ไม่เป็นไรยังมีเวลาอีกเยอะ หลานก็ค่อยๆดูไปแล้วกันนะ”

“ผมก็คิดแบบนั้น ถึงยังไงก็น่าจะดีกว่าคุณพ่อไม่เอาไหนของผมเยอะอยู่” ถึงจะไม่อยากยอมรับเท่าไหร่ และปฏิสัมพันธ์ของเขากับคุณลุงก็ไม่ได้เยอะเท่าไหร่ แต่รุ่ยรุ่ยก็แยกออกว่าใครจริงใจ ใครไม่จริงใจ

คุณลุงหลี่ก็ดีกับเขาอยู่ ไม่ได้มีท่าทีเหมือนทำดีกับเขาเพื่อเอาใจคุณแม่

ส่วนคุณพ่อก็ไม่เอาไหนมากๆ คุณลุงดีกว่าอีก ถ้าเพื่อคุณแม่แล้ว ดูเหมือนคุณลุงจะดูเหมาะกว่า

ภายในห้องพักฟื้นกำลังดำเนินไปด้วยเสียงผู้ใหญ่กับเสียงเด็กน้อยคุยกันไม่หยุด

เป้ยฉ่ายเวยเดินถือโทรศัพท์มาถึงทางหนีไฟ บนหน้าจอมีชื่อที่เธอตั้งไว้ให้เฉพาะฉูเจ๋อหยางโชว์หราอยู่ มือที่กดรับสายกำลังสั่นเทา แสงหน้าจอโทรศัพท์สว่างจ้าจนแยงตา

เธอรู้ว่าไม่มีทางหนีพ้น เธอจึงหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยกดรับสาย

เสียงที่พูดออกมาราวกับพยายามพูดให้เรียบนิ่งที่สุดเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นว่าเธอไม่ได้กลัวอะไร

“ฮัลโหล...”

“เป้ยฉ่าย คุณคงไม่ได้ลืมหน้าที่ของคุณไปแล้วนะ” หลังจากที่ฉูเจ๋อหยางถูกเธอยั่วโมโหจนต้องเดินหนีออกมาเมื่อตอนบ่าย เมื่อลองคิดดูก็รู้สึกว่าไม่ใช่ เป้ยฉ่ายเวยไม่ใช่ผู้หญิงบูชาเงินอะไรแบบนั้น ถ้าเธอชอบเห็นแก่เงินจริงๆ สี่ปีมานี้เธอคงพูดขอออกมาแล้ว

ตอนนั้นเขาโกรธจริงๆ เลยไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้ให้ดี แต่ถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็ดูเหมือนต้องการเงินจริงๆ

เมื่อคิดเชื่อมโยงไปว่าเธออาจจะกำลังปิดบังความลับอะไรไว้อยู่ และเขาก็คิดว่ามันถึงเวลาที่ต้องล้วงเอาความลับของเธออกมาดูว่ามันคืออะไรกันแน่

“ฉูเจ๋อหยาง บนโลกนี้ก็มีผู้หญิงอีกตั้งเยอะ ทำไมต้องเป็นฉันด้วย ในเมื่อคุณรวยขนาดนั้น อยากได้ผู้หญิงแบบไหนก็หาไปสิ” ทำไมต้องยืนกรานบังคับเธออยู่ได้

และเป้ยฉ่ายเวยก็จะทำเป็นไม่สนใจไม่ได้ ลองนึกไปถึงเรื่องแบบนั้นที่เธอและเขาทำกันบนเตียงโดยที่ไม่มีความรัก แล้วแบบนั้นมันต่างอะไรกับสัตว์กันทำกันล่ะ

เสียงทุ้มของฉูเจ๋อหยางมีอนุภาพทำลายล้างอย่างไม่ต้องสงสัย “มันชินน่ะ”

“ฉูเจ๋อหยาง ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณนะ ถ้าคุณต้องการ ก็ไปหาหนานฉิงสิ หรือข้างนอกก็มีผู้หญิงอีกเยอะให้คุณเลือก” เป้ยฉ่ายเวยยังคงพยายามใจเย็นอย่างสุดชีวิต แต่ก็เพราะประโยคง่ายๆของเขาที่ทำให้เธอแทบจะแตกสลาย

เพราะชินกับร่างกายของเธอ เลยไม่อยากหาคนอื่นมาแทน หรือแค่รู้สึกว่าเธอมันง่าย เธอคิดว่าหัวใจตัวเองก็เจ็บจนชาแล้ว แต่ทำไมตอนนี้ยังรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัวแบบนี้ ไม่มีตรงไหนอาการดีเลย