หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 220

บทที่ 220 ย่ำยีศักดิ์ศรี

เป้ยฉ่ายเวยไม่ทันได้อธิบาย ทำได้แค่ส่งสายตาขอร้องมาที่เธอ

อวี๋ซือซือถอนหายใจอย่างจนใจ โบกมือไล่แล้วพูดว่า “ไปเถอะๆ ฉันจะอยู่นี่กับหลานรักฉันเอง”

“อืม ฝากรุ่ยรุ่ยด้วยนะ” เป้ยฉ้ายเวยหยุดชะงักไป พูดขึ้นเสียงจริงจังว่า “ฉันจะกลับมาให้เร็วที่สุด”

ถ้าผู้ชายคนนั้นยอมใจดีให้น่ะนะ

อวี๋ซือซือโบกมือไล่ให้เธอไปได้แล้ว เธอไม่อยากจะพูดอะไรแล้ว ไม่รู้จริงๆว่าทำไมเวยเวยต้องถูกไอ้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์นั่นหลอกกินอยู่เรื่อย เป็นเวรเป็นกรรมจริงๆ

เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าเพื่อนสนิทเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว แต่เธอก็อธิบายอะไรไม่ได้ จึงรีบออกมาจากโรงพยาบาล เรียกแท็กซีกลับไปที่อพาร์ทเม้นของตัวเอง

มองดูประตูที่เปิดไว้ครึ่งหนึ่ง ที่พักเล็กๆที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยในอดีต ตอนนี้เหมือนเป็นเหวลึกที่น่ากลัว เธอไม่อยากจะเปิดประตูเข้าไปเลย

จนกระทั่งโทรศัพท์ในมือเผียดเสียงขึ้นอีกครั้ง เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่ามันเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าผู้ชายคนนี้เริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว จึงทำได้แค่เงยหน้าขึ้นแล้วผลักประตูเข้าไป

ข้างในไม่ได้เปิดไฟเลย ครั้งนี้ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มไม่ได้นั่งรออยู่บนโซฟา แต่กำลังยืนหันหลังให้เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงพร่ามัวของดวงจันทร์ยิ่งทำให้เงาของเขาดูสูงใหญ่ ท่าทางตอนเหม่อลอยยังปรากฏความโดดเดี่ยวออกมาด้วย

เธอตาพร่าไปหมด ที่ได้เห็นว่าฉูเจ๋อหยางก็โดดเดี่ยวเป็น ผู้ชายที่ยโสโอหังมองทุกอย่างด้วยหางตา จะโดดเดี่ยวได้ยังไง น่าจะภูมิใจกับตัวเองนักหนาแบบนี้สิถึงจะถูก

และก็เป็นเธอที่มองผิดไปเองจริงๆด้วย ในวินาทีต่อมา เสียงของชายหนุ่มก็ยังเย็นชาเหมือนเดิม” ปิดประตู”

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ขยับตัว เหลือบมองประตูห้องที่อยู่ข้างหลัง แค่ก้าวถอยหลังออกไปสองก้าวแล้วปิดประตูใส่ จากนั้นก็หนีไป เธอก็ไม่ต้องทนอยู่ในบรรยากาศที่ทำให้เธอใกล้จะแตกสลายแบบนี้แล้ว

สุดท้ายประตูก็ปิดลง แต่เธอเลือกที่จะขังตัวเองไว้ในกรงขังนี้

。

“มานี่” ชายหนุ่มออกคำสั่ง ทุกการขยับตัวของเป้ยฉ่ายเวย ราวกับหุ่นเชิดไร้ความรู้สึก ที่มีคนคอยควบคุม เชือกที่พันธการอยู่รอบกายก็คือมือคู่นั้นของชายหนุ่ม

ฉูเจ๋อหยางเหลือบมองเป้ยฉ่ายเวยที่เดินเข้ามาใกล้ๆ จากนั้นก็ค่อยๆหันมามองผู้หญิงตรงหน้าที่เอาแต่ก้มหน้าอยู่ตลอด นิ้วมือเรียวยาวช้อนคางมนของเธอขึ้นมาเบาๆ บังคับให้เธอมองมาที่เขา แต่ว่าเธอก็ยังเมินสายตาไปทางอื่นอย่างดื้อดึง

สัมผัสนุ่มราวผ้าไหมในมือ ทำให้เขาตระหนักว่า ผิวของหญิงสาวนุ่มและลื่นมือแค่ไหน แสงจันทร์สีนวลที่สาดส่องลงบนหน้าเล็กเท่าฝ่ามือของเธอ

ยิ่งเห็นแบบนี้ยิ่งดูเป็นผู้หญิงที่งดงามล้ำค่า แถมหนักแน่นกว่าผู้ชายทั่วไปทั้งยังดื้อดึงอีกต่างหาก

เธอยอมถูกย่ำยีศักดิ์ศรี แต่ไม่ยอมบอกเรื่องทั้งหมดกับเขา

ฉูเจ๋อหยางไม่รู้ว่าควรชื่นชมจิตวิญญาณอันแรงกล้าของเธอ หรือควรหัวเราะเยาะกับความโง่เง่าของเธอดี ถ้าคนๆนั้นรู้ว่าเธอทำเพื่อเขา และถูกกระทำอย่างไม่เป็นธรรมแบบนี้ ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นจะเจ็บปวดแค่ไหน แต่ใจของเขากลับพอใจเป็นที่สุด

คนๆนั้นไม่ใช่หลี่จื่อเชียนแน่ๆ แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร เขาต้องหาคนๆนั้นเจอและรู้ให้ได้ว่ามันเป็นใคร