หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 225

บทที่225 ระหว่างที่คิดอยู่นั้น

หลี่จื่อเชียนฉลาดเฉลียวออกอย่างนั้นเขาจะไม่เข้าใจความหมายของเป้ยฉ่ายเวยได้อย่างไร เธอยังกันเขาออกไป แต่ว่าเขาก็ไม่ได้รีบร้อน ดีที่ชีวิตที่หล่อนชอบ ก็เป็นชีวิตแบบที่เขาชอบเหมือนกัน

แน่นอนว่าเป็นผู้หญิงที่เขาชอบ สิ่งที่ชอบจึงไม่ได้แตกต่างกันมาก “ผมเองก็ชอบเดินทางไปทุกหนแห่ง เราสามารถเดินทางไปด้วยกันได้”

เป้ยฉ่ายเวยเขิน เธอต้องการที่จะเปลี่ยนเรื่อง ไม่คิดเลยว่าหลี่จื่อเชียนก็ยังตามมารุก เธอได้แต่พูดอย่างคลุมเครือ “ถ้าวันหลังมีโอกาส งั้นก็ไปด้วยกัน”

“อื้อ” หลี่จื่อเชียนอมยิ้มและพยักหน้า

เป้ยฉ่ายเวยก้มศีรษะด้วยความเขินอาย

ไม่นานรถก็หยุดที่หน้าประตูโรงพยาบาล เป้ยฉ่ายเวยกล่าวลากับหลี่จื่อเชียนสั้นๆ จากนั้นเธอก็หอบถุงผ้าสัมภาระเดินเข้าไปด้านใน

ช่วงเวลาที่เธอหันหลับมา หลี่จื่อเชียนก็อดจะตะโกนหยุดเธอไว้ไม่ได้ “เวยเวย ไม่ว่ายังไงผมก็จะไม่ยอมแพ้ พรุ่งนี้สิบโมงเช้าผมจะมารับพวกคุณ”

พูดจบเขาก็ขับรถออกจากตรงนั้นไป ปล่อยให้เป้ยฉ่ายเวยยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ตรงนั้น

จื่อเชียนนี่หมายความว่ายังไง คุณยังไม่ยอมแพ้อีกหรอ คิดแล้วเป้ยฉ่ายเวยก็ปวดหัว ได้แต่ปล่อยวางเรื่องนี้เอาไว้ก่อน และเดินตรงไปยังแผนกผู้ป่วยใน

เมื่อกลับถึงห้องพักผู้ป่วยรุ่ยรุ่ยก็หลับแล้ว เขาพิงซบอยู่กับเงาร่างที่คุ้นตา

อวี๋ซือซือได้ยินเสียงจึงลืมตาขึ้นเห็นว่าเป้ยฉ่ายเวยกลับมาแล้ว เธอมองรุ่ยรุ่ยที่หลับอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะลุกลงจากเตียงและเดินมาหาเธอพร้อมถามด้วยเสียงเบาๆ “กลับมาแล้วหรอ ทำไมดึกจัง”

“อื้อ ระหว่างทางติดขัดนิดหน่อย วันนี้รบกวนเธอแล้ว ซือซือเธอง่วงก็รีบกลับไปนอนเถอะ” ดึกขนาดนี้แล้วยังให้เพื่อนรักมาเฝ้า เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกอายอยู่บ้าง

อวี๋ซือซือยกมือขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ “เอาน่าไม่ต้องมาพูดไร้สาระแล้ว ลงไปดื่มกาแฟเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ รุ่ยรุ่ยเพิ่งหลับไปได้สักพักไม่ตื่นขึ้นมาหรอก”

เป้ยฉ่ายเวยอดเหลือบไปมองชายร่างเล็กบนเตียงไม่ได้ เธอลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะพยักหน้าและตามอวี๋ซือซือออกไป

พ้นห้องผู้ป่วยไปแล้ว อวี๋ซือซือจึงกล้าใช้ระดับเสียงปกติ “สาวน้อย ทำไมหน้าตาเป็นแบบนี้”

ในห้องมืดเกินไป ตอนนี้เดินถึงใต้แสงไฟ เห็นใบหน้าซีดเซียวได้ชัดเจนมาก โดยเฉพาะดวงตาที่ราวกับถูกน้ำทะเลชะล้าง เปียกชื้น ทำไมถึงต้อง “ร้องไห้” มา อะไรทำให้เศร้าใจขนาดนั้น

ไม่ใช่ฉูเจ๋อหยางป่าเถื่อนบนเตียงเกินไปใช่ไหม จนเธอรับไม่ไหว เลยร้องไห้ออกมา

“ใช่ที่ไหน อาจจะเป็นเพราะว่าคืนนี้ลมแรงน่ะ” เป้ยฉ่ายเวยยื่นมือออกมาแตะใบหน้าของตัวเองโดยไม่ทันรู้ตัว นอกจากจะเย็นชืดแล้ว ก็ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรที่ผิดปกติ

“ตัวเธอเองอาจจะมองไม่ออก ฉูเจ๋อหยางมาหาเธอทำไมน่ะ” อวี๋ซือซือพูดพลางจิบกาแฟ มันเป็นกาแฟกระป๋องซึ่งซื้อมาจากตู้กดของร้านสะดวกซื้อ แน่นอนว่าเธอไม่มีเศษเหรียญ คนจ่ายย่อมเป็นเป้ยฉ่ายเวยแน่นอน

ขณะที่เธอตั้งคำถาม เสียงตู้เหล็กก็ดังขึ้นสองครั้ง “ตึง ตึง” กาแฟสองขวดตกลงมา

เป้ยฉ่ายเวยประหลาดใจโพล่งออกมา “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉูเจ๋อหยางมาหาฉัน”

พูดจบก็เพิ่งรู้ตัวว่าเธอหลุดความจริงออกมาแล้ว

อวี๋ซือซือจ้องสายตารู้ทันของเป้ยฉ่ายเวยและยัดกาแฟในมืออีกขวดไปในมือเธอ “มันเดายากตรงไหน หน้าเธอมันฟ้องชัดซะขนาดนั้น พ่อตัวแสบนั่นทำอะไรอีกล่ะ”