หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 224

บทที่224 ไม่เด็ดขาด

หลังจากกระปะทะของชายทั้งสอง ฉูเจ๋อหยางดีขึ้นเล็กน้อย

หลี่จื่อเชียนนั่งเงียบในรถBMWมองลอดผ่านหน้าต่าง เขาเห็นเงาร่างอันบอบบางยืนอยู่ตรงปากทางเหมือนกำลังรอบางอย่าง ใจเขาไม่รู้ว่ารู้สึกเช่นไร

เขาอยากจะเดินลงจากรถเพื่อเข้าไปถาม แต่ก็กลัวว่ามันจะทำลายระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสอง เขามั่นใจว่าฉูเจ๋อหยางยังไม่รู้เรื่องลูก

หรือว่าการที่เวยเวยต้องการปิดบังเรื่องลูกกับฉูเจ๋อหยางทำให้เธอเลี่ยงที่จะพบปะกับเขาไม่ได้

ไม่ว่าจะเป็นกรณีไหน เขาก็รู้ดีว่าเขาเองปล่อยเวยเวยไปไม่ได้

เป้ยฉ่ายเวยต้องการโบกรถจริงๆ แต่ว่ามันดึกมากแล้ว ถนนสายนี้มีรถแท๊กซี่ไม่มากนัก เธอตัดสินใจเดินต่อไปไกลอีกหน่อย ทันใดนั้นก็มีรถBMWสีเงินคันหนึ่งมาจอดตรงหน้า

หน้าต่างรถค่อยๆเลื่อนลงเผยให้เห็นใบหน้าหลี่จื่อเชียนอย่างชัดเจน “เวยเวย ขึ้นรถ”

“จื่อเชียนดึกขนาดนี้แล้วคุณจะไปไหน” เป้ยฉ่ายเวยถามอะไรแปลกๆ เธอนึกขึ้นได้ว่าฉูเจ๋อหยางเพิ่งจะออกไปไม่นาน ไม่รู้ว่าบังเอิญเจอกับจื่อเชียนรึเปล่า แต่ดูท่าทางของเขาแล้วดูเหมือนจะไม่รู้อะไรเลย

ใจเธอคิด จื่อเชียนไม่น่าจะเห็นฉูเจ๋อหยางหรอก

เธอไม่ได้กลัวว่าจื่อเชียนจะเห็น แต่แค่ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง ถ้าจะบอกว่าฉูเจ๋อหยางต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอ เธอก็รู้สึกเขินอาย จื่อเชียนก็จะต้องโมโหและพยายามหาเหตุผลของฉูเจ๋อหยาง เรื่องนี้เธอไม่ต้องการเห็น

หลี่จื่อเชียนเห็นเป้ยฉ่ายเวยเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่ขึ้นรถสักที เขาขำพร้อมพูดอย่างจริงจัง “เวยเวย ทำไมไม่ขึ้นรถ ไม่ได้รอใครอยู่ใช่ไหม”

“ปะ เปล่า” เป้ยฉ่ายเวยตกใจ เธอฝืนยิ้มและเปิดประตูรถเพื่อเข้าไปนั่ง

หลี่จื่อเชียนเห็นเป้ยฉ่ายเวยสีหน้าผิดปกติ ใจเขาหดหู่อยู่บ้างแต่ก็แสร้งทำเป็นถามอย่างสงบนิ่ง “เวยเวย ดึกแล้วคุณจะหอบข้าวหอบของไปไหน ฉูเจ๋อหยางมากวนคุณอีกแล้วใช่ไหม”

ท้ายที่สุดแล้วเขาก็อดถามออกไปไม่ได้

เป้ยฉ่ายเวยลดศีรษะลงต่ำเพื่อปกปิดการแสดงออกทางสีหน้าที่แท้จริงของเธอและแสร้งทำว่าไม่มีอะไร “เปล่านะ ฉันแค่อยากจะไปโรงพยาบาลอยู่เป็นเพื่อนรุ่ยรุ่ย อีกอย่างฉันก็คิดว่าจะไปรบกวนคุณอยู่หลายวันอยู่แล้วนี่”

พูดแล้วเธอก็รีบเสริมขึ้นอีกประโยค “ถ้าหากว่าคุณไม่สะดวก ฉันไปอยู่กับซือซือแทนก็ได้”

ให้ซือซือหาข้ออ้างไล่ถังฉีตงไปสักสองสามวัน ไม่น่าจะเป็นอะไรหรอก

เมื่อหลี่จื่อเชียนนึกถึงว่าเป้ยฉ่ายเวยเก็บสัมภาระเพื่อที่จะมาอยู่กับเขา หัวใจอันเย็นยะเยือกก็กลับมามีเลือดหมุนเวียนอีกครั้ง เริ่มมีแรงเต้นขึ้นมา พร้อมพูดจาด้วยความตื่นเต้น

“ไม่ จะไม่ได้สะดวกได้ยังไง ผมให้คนทำความสะอาดห้องรอคุณย้ายเข้ามาแล้ว ผมบังเอิญผ่านมาแถวนี้ ไม่คิดว่าจะเจอคุณพอดี”

ยังมีฉูเจ๋อหยาง อยู่ๆเขาก็นึกถึงเรื่องที่เจอกับฉูเจ๋อหยาง บางทีระหว่างฉูเจ๋อหยางและเวยเวยอาจจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ได้ เขาไม่ควรจะเดาสุ่มอยู่ฝ่ายเดียวไม่ใช่หรือ

นั่นมันไม่ยุติธรรมกับเธอและเขาเลย

“จื่อเชียนถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณด้วยนะ” อยู่กับซือซือก็ยังไม่ค่อยปลอดภัย ยิ่งเรื่องลิ่วเอ่อร์มันส่งผลกระทบกับเธอมาก เธอกลัวว่าลูกของเธอจะเป็นอันตราย