หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 223

บทที่223 คุณมันเป็นปีศาจ

หัวใจเป้ยฉ่ายเวยเหมือนถูกทุบตี เธอชาจนแทบจะหมดสติ เธอได้แต่หายใจเข้าลึกๆ และจ้องเขาไว้ ฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้ ด้วยความเกลียดและแค้นใจ พร้อมพูดออกมาทีละคำทีละคำ

“ฉูเจ๋อหยาง คุณมันเป็นปีศาจ”

วินาทีนั้น ฝ่ามือพัดลมหอบหนึ่งเข้าที่ข้างหูเป้ยฉ่ายเวย ผมยาวสะบัดปิดที่หน้าผากของเธอ เสียงดัง “ปัง” จากตู้เสื้อผ้าข้างๆเธอ แขนอันเหมือนเหล็กกล้าของชายคนนั้นยึดอยู่ที่ข้างกายเธอ

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไรทั้งนั้น เธออยากจะหัวเราะด้วยซ้ำไป เหอเหอ ทำไมแค่นี้ต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ สิ่งที่เธอพูดนั้นไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไรสำหรับเขาเลย แทบจะไม่กระทบอะไร

นัยน์ตาฉูเจ๋อหยางดำมืด เสียงเขาเยือกเย็นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาเบาเสียงและกระซิบที่ข้างหูเธอ “ผมเป็นปีศาจ แล้วคุณล่ะเป้ยฉ่ายเวย คุณก็ไม่ได้ดีไปกว่าผมเท่าไหร่หรอก”

ขณะนี้เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้กลัวความโกรธของฉูเจ๋อหยางอีกต่อไปแล้ว สายตาสงบนิ่งของเธอหันไปเล็กน้อยจากนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมาพลางกล่าวอย่างไพเราะ “ฉูเจ๋อหยาง ฉันคงไปเทียบกับคุณไม่ได้หรอก ฉันเป็นแค่ไอ้หน้าโง่คนหนึ่งเท่านั้น”

โง่จนถึงตอนนี้ หาทางปกป้องดินแดนอันน้อยนิดภายในใจ ที่หวังว่าวันหนึ่งเขาจะเห็นถึงความเสียสละของเธอ ที่ไม่ต้องให้ใครต้องเจ็บตัวจนถึงตอนนี้

อยากจะบอกว่ามาดีไปดีนะ เธอรู้สึกว่าไม่ควรยืดเยื้ออีกต่อไป บนโลกนี้หลังจากเลิกกันแล้ว แน่นอนว่าเป็นเพื่อนกันก็คงไม่ได้อีก

ความรักนั้นช่างลึกซึ้ง ตอนนี้กลับกลายเป็นความเกลียดชัง

เกลียดตัวเองยิ่งขึ้นไปอีก ที่ทั้งโง่ทั้งงี่เง่า

ฉูเจ๋อหยางไม่ชอบใจมากที่เป้ยฉ่ายเวยเห็นทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง เขารู้สึกใจหาย มันหวิวเหมือนกับเขาควบคุมไม่ได้อีกต่อไป เสียงเย็นขึ้นเล็กน้อย “หลี่จื่อเชียนให้คุณได้ ผมก็ให้คุณได้เหมือนกัน”

ทำไมถึงเลือกหลี่จื่อเชียน แทนที่จะยืนหยัดอยู่เคียงข้างเขา

ผู้ชายบางคนชอบล้ำลึกเหมือนทะเล กว้างขวางเหมือนท้องฟ้า ไวจับตัวไม่ได้เหมือนสายลม ฉูเจ๋อหยางเป็นคนที่ชอบเก็บซ่อนอารมณ์ของตนเอง เขาไม่เคยพูด ไม่เคยอธิบาย

เพราะว่าเขาคุ้นเคยกับการเป็นแบบนี้ ในความคิดเขาเป้ยฉ่ายเวยควรที่จะเข้าใจความคิดของเขา แต่เขาคงจะเอาตัวเองเป็นใหญ่มากเกินไป ถึงคิดว่าคนอื่นจะต้องเข้าใจเขาอยู่ตลอดเวลา

อย่างที่รู้ดีว่าเป้ยฉ่ายเวยไม่ได้รับรู้อะไรเลย แม้กระทั่งตอนนี้ เขาก็ยังคงเป็นฉูเจ๋อหยาง ความรู้สึกทั้งหมดถูกซ่อนอยู่ภายใต้ดวงตาอันมืดมิด ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนเห็นความในใจเลยแม้แต่น้อย

เป้ยฉ่ายเวยเหลืออดแล้ว ตอนนี้สมองเธอสับสนวุ่นวาย ใจคิดแต่เพียงว่าจะเอาคืนชายข้างๆนี้อย่างไร ทำขณะที่เธอแทบตกตายด้วยความเจ็บปวด เขากับไม่ได้มีท่าทีห่วงใยเลยสักนิด

ดังนั้นเธอจึงพยายามยิ่งโมโหเขาด้วยคำพูดที่แย่ที่สุดที่เธอสามารถนึกออกได้ “เขาอ่อนโยนกว่าคุณ เข้าอกเข้าใจคนอื่นมากกว่าคุณ มีน้ำใจมากกว่าคุณ พอรึยัง”

“ดี ก็ดี เป้ยฉ่ายเวยดีมาก” ฉูเจ๋อหยางโมโหจนหน้าอกกระเพิ่มขึ้นเล็กน้อย เขากลัวว่าถ้าตัวเองอยู่ตรงนั้นอีกต่อไป ตัวเองจะทนไม่ได้ที่จะบีบคอเธอจนตาย เธอกล้าดียังไงมาบอกว่าหลี่จื่อเชียนดีกว่าเขา

เขายกไหล่ขึ้นอย่างไม่แคร์ จะดีกว่าเขาตรงไหน

“เขาดีกว่าคุณทุกเรื่องนั่นแหละ” อย่างน้อยเขาก็ไม่ทำให้เธอหมดหนทางสู้ ไม่มีหนทางไป

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกได้ว่าสายตาที่ฉูเจ๋อหยางจ้องมองเธอนั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน แต่เธอก็จ้องเขม็งกลับไปอย่างไร้ความปรานี เวลาผ่านไปแต่ละวินาที นานจนเธอคิดว่าฉูเจ๋อหยางอาจจะยื่นมือออกมาสั่งสอนเธอ