หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 222

บทที่222 คืนที่น่ากลัว

“คุณเป็นแผลตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่….”

เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้ว่าแผลนั้นอยู่ตรงไหน เธอมองตามสายตาของฉูเจ๋อหยางไป เธอหลุดจากการจองจำของเขา สติกลับเข้าสู่หัวสมอง เธอกำผ้าปูเตียงแน่น พยายามระงับความอยากกรีดร้องเอาไว้ และแกล้งตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“แผลอะไร คุณเห็นผิดรึเปล่า ฉันมีแต่รอยแผลที่ต้นขาเท่านั้น”

เกือบไปแล้ว เกือบจะถูกจับได้เรื่องรอยแผลตอนคลอดรุ่ยรุ่ยซะแล้ว เธอสะเพร่าจริงๆ

ร่างกายส่วนบนของฉูเจ๋อหยางค่อยๆยืดเหยียดออกช้าๆ คิ้วหนาขมวดขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย

“คุณมีแผลที่ต้นขาตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่รู้ เป้ยฉ่ายเวยคุณปิดบังอะไรผมอยู่รึเปล่า”

เป้ยฉ่ายเวยเกือบจะถูกฉูเจ๋อหยางทำเอาขวัญหนีดีฝ่อ เธอกำผ้าปูเตียงจนเหงื่อจนเปียกชุ่ม แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะคลายออก โกรธอะไร สับสน ตอนนี้หลงเหลือเพียงความกลัวและความตื่นตระหนก

เธอได้แต่ยืนกรานเช่นนั้น เธอจะให้ฉูเจ๋อหยางรู้ว่ามีรุ่ยรุ่ยอยู่ไม่ได้ “ฉูเจ๋อหยาง คุณไม่รู้ว่าคุณพูดอะไรอยู่ ตอนนี้ในบ้านไม่ได้เปิดไฟ คุณแน่ใจได้อย่างไรว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด”

เป้ยฉ่ายเวยพูดมีเหตุผล ฉูเจ๋อหยางสัมผัสโดนบริเวณนั้นจะไม่แน่ใจได้อย่างไร แต่ว่าปฏิกิริยาของเป้ยฉ่ายเวยเองที่ผิดปกติ “เปิดไฟพิสูจน์”

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยได้ยินเสียงฉวัดเฉวียนของฉูเจ๋อหยาง ใจเธอก็เหมือนระฆังกำลังตีสนั่น ให้เขาเปิดไฟไม่ได้ ดีที่นี่เป็นอพาร์ทเม้นต์ของเธอ เธอรู้ทางหนีทีไล่ดี

เธอไม่สนใจว่าฉูเจ๋อหยางจะคิดยังไง ใจเธอบีบรัดแน่น ทางหนึ่งก็ลุกขึ้นพร้อมผ้าปูที่นอนท่าทางสงบนิ่ง อีกทางก็แกล้งทำเป็นโกรธเขาพร้อมพูดขึ้นว่า “ฉูเจ๋อหยางคูณรู้เอาไว้นะว่าตอนนี้ฉันไม่ใช่นางทาสของคุณอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่ต้องการให้คุณมาตรวจสอบอะไรตรงนั้น คุณมันบ้าไปแล้ว”

เป้ยฉ่ายเวยพูดพร้อมเปิดตู้เสื้อผ้า และรีบหยิบชุดชั้นในออกมาอย่างรวดเร็ว เธอไม่สนว่าฉูเจ๋อหยางจะเห็นหรือไม่ เธอดึงชุดกระโปรงออกมาตัวหนึ่งและสวมใส่มันลงไป

แม้ว่าจะไม่มีแสงไฟภายในบ้านแต่แสงจันทร์ก็ยังสาดส่องมาจากนอกหน้าต่าง ฉูเจ๋อหยางมองแทบไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเป้ยฉ่ายเวย แค่การขยับไม่กี่ครั้งเธอก็สวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว การกระทำเช่นนั้นยิ่งเป็นการช่วยยืนยันความคิดในใจ

เสียงต่ำดังขึ้นอย่างเยือกเย็น “เป้ยฉ่ายเวย คุณหนีไม่พ้นหรอก”